ΜΕΤΑΘΑΝΆΤΙΑ ΕΜΠΕΙΡΊΑ.

 «Από τότε που έγινα ιερέας με ακολουθούν οι συκοφαντίες των γύρω μου.  Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πολλοί με πίκραιναν και με στεναχώρησαν υπερβολικά με ψεύτικες συκοφαντίες.  Και αυτό συνέβαινε πάντα.  Ήμουν τόσο στεναχωρημένος και τόσο κουρασμένος που ενέδωσα και είπα πολλές φορές «Θεέ μου, πάρε με!».  Και τελικά με πήρε.»

  «Έπαθα έμφραγμα.  Ήμουν στην Αθήνα, ανάμεσα στους πνευματικούς μου γνωστούς και γιους.  Με πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο και εκεί οι γιατροί εργάστηκαν σκληρά για να δουλέψουν ξανά η καρδιά μου, αλλά δεν τα κατάφεραν.  Στο τέλος, είπαν, «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό.  Πάρτε τον και βάλτε τόν στο νεκροτομείο!»  Στις έξι ώρες που ήμουν νεκρός, πόσα έζησα!  Στην αρχή ένιωσα τον Φύλακα Άγγελό μου να με συνοδεύει σε ένα ταξίδι που ήταν λίγο δύσκολο στην αρχή, αλλά ανακουφίστηκα αμέσως, γιατί ανέβαινα σε ένα ανείπωτο και πολύ γλυκό φως.  Καθώς ανέβαινα πολλά κακά πνεύματα φώναξαν και με κατηγόρησαν.  Μία από τις κατηγορίες ήταν η εξής: «Πού τον πας;  Ήταν λάτρης του χρήματος.  Αν και υποσχέθηκε να μην ανησυχεί, είχε τα χρήματά του».  Αλλά ο Άγιος Άγγελος τους απάντησε: «Δεν είναι αλήθεια!»  Τα χρήματα που είχε ανήκαν στο μοναστήρι, μόνο τα διαχειριζόταν».  Τελικά φτάσαμε σε ένα μέρος που φαινόταν να είναι το σύνορο μεταξύ δύο κόσμων.  Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο: «Παναγία Θεοτόκε, να πάω τον πατέρα  στον Παράδεισο;».  «Όχι, γιατί έκανε βαρύ αμάρτημα!» απάντησε εκείνη.  «Τι κρίμα, κυρά μου;  Ο πατέρας ήταν καλός. "Και ο άγγελος άρχισε να με υπερασπίζεται, και ένιωθα καυτά δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια μου.  «Έχτισε μοναστήρι και βοήθησε πολλές ψυχές να σωθούν.»   Λοιπόν, πάρτε τον πίσω για να τελειώσει υπομονετικά το θέλημά του Υιού  και τότε θα έρθει στη Βασιλεία του Υιου μου».  Καθώς επιστρέψαμε, είδαμε τον παράδεισο και την κόλαση.  Όλα όσα γράφονται στο Βιβλίο του Θεού είναι αληθινά.  Τους είδα με τα μάτια μου.  Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, μπήκα με αηδία στο παγωμένο σώμα μου.  Πέρασαν οκτώ ώρες πριν αρχίσω να κινώ τις πρώτες αρθρώσεις των δακτύλων μου.  Από την κίνηση των βλεφάρων μου, η αδερφή μου ήταν η πρώτη που παρατήρησε την ανάστασή μου από τους νεκρούς.  Όλο το νοσοκομείο ήταν αναστατωμένο.  Σιγά σιγά συνήλθα και από τότε θυμάμαι και υπομένω υπομονή απέναντι σε κάθε θεόδοτη αγάπη.  Αδελφοί μου, πρέπει να αποκτήσουμε τον Παράδεισο!  Για την υπομονή μας πρέπει να κερδίσουμε τις ψυχές μας».

  Το είπε με μεγάλη ταπείνωση και αίσθημα ένας ευσεβής Έλληνας ιερομόναχος, που έχει πνευματικούς γιους στην Αθήνα.

 Έτσι τους είπε ο πατέρας και στην τελευταία λέξη του κόπηκε η φωνή από τη συγκίνηση…

 Augustin Păunoiu Πηγή: ziarullumina.ro