Έχετε δει τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Αδάμ και την Εύα;

Έχετε δει τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Αδάμ και την Εύα;

 Ναι  είδα...

 Στον πίνακα του Γ. Κόρζεφ «Στερούμενοι από τον Παράδεισο».

 Πώς  τους έχουμε συνηθίσει;  Λεπτούς χρυσαυγίτες και όμορφοι, ο Αδάμ και η Εύα στέκονται δίπλα σε ένα δέντρο, με τα κεφάλια τους κρεμασμένα (με φίδι ή χωρίς, δεν πειράζει), καλύπτουν το κάτω μέρος της κοιλιάς τους, αφού η πτώση έχει ήδη διαπραχθεί και τα δικά τους Η γύμνια έχει ήδη αντιληφθεί.

 Και εδώ, όπως το καταλαβαίνω, είναι ήδη πλανόδιοι, και μάλιστα από καιρό.

 Παράδεισος - στο παρελθόν, αλλά στο παρόν - ένας δύσκολος τρόπος, ο αγώνας για επιβίωση, ο καυτός ήλιος, γυμνές πέτρες, χωρίς χρυσαφένια μαλλιά, αλλά μόνο κούραση, καταπονημένοι μύες, μαραμένο δέρμα.

 Κοιτάξτε το πρόσωπο του Αδάμ.

 Δεν υπάρχει καμία λύπη για τον χαμένο παράδεισο, υπάρχει μια σταθερή απόφαση για επιβίωση και επίγνωση της δύναμης κάποιου για την επίτευξη του στόχου.

 Δεν ξέρω πώς ο συγγραφέας κατάφερε να απεικονίσει την Εύα τόσο συγκινητικά…

 Ένα ανυπεράσπιστο γυναικείο σώμα, καθόλου σεξουαλικό, που εμπιστεύεται τον εαυτό της στα χέρια του άντρα της.

 Κοιτάξτε τα πληγωμένα πόδια της - περπάτησε όσο μπορούσε κατά μήκος των αιχμηρων πετρών, μετά, προφανώς, έμεινε πίσω, έπεσε επανειλημμένα, ίσως έκλαψε, ίσως τώρα κλαίει, θαμμένη στον ώμο του.

 Και κουβαλάει το ακριβό του φορτίο, και το κουβαλάει για πολύ καιρό, αλλά είναι έτοιμος, και ξέρει ότι θα το κουβαλήσει, και αυτή ξέρει, και ξέρουμε ότι θα το κουβαλήσει.

 Και θα υπάρχει σπίτι, και φαγητό, και γιοι και κόρες.

 Και θα είμαστε όλοι, αλλά τότε.

 Μέχρι τότε, έτσι...

 (Galina Chulochnikova)