Άμβλωση εναντίον Ζωής!

Ορθοπολιτικοί εναντίον Αλήθειας!

Επίσκοποι εναντίον πιστών και πίστης!

 

Κωνσταντίνος Λάσκαρης

Θεολόγος

 

«-Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά τουφέκια πέφτουν.

Μήνα σε γάμο ρίχνονται, μήνα σε χαροκόπι;

-Ουδέ σε γάμο ρίχνονται ουδέ σε χαροκόπι…»[1]

Απλά το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε (στις 24-06-2022) την απόφαση-«ορόσημο»(sic!)  του 1973 στην υπόθεση «Ρόου κατά Γουέιντ» (Roe Vs Wade), που αναγνώριζε το συνταγματικό δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση και την είχε νομιμοποιήσει σε όλη τη χώρα, δίνοντας μια σημαντική νίκη στους Ρεπουμπλικάνους και στους συντηρητικούς»(sic!) θρησκευόμενους που θέλουν να περιορίσουν ή να απαγορεύσουν την άμβλωση.

Με ψήφους 6-3 της «συντηρητικής»(sic!) πλειονοψηφίας, το δικαστήριο επικύρωσε τον υποστηριζόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους νόμο του Μισισίπι, που απαγορεύει την άμβλωση μετά τη 15η εβδομάδα κύησης.

Αμέσως, μετά την απόφαση, ξεσηκώθηκε ένας απίστευτος κουρνιαχτός δηλώσεων και διαδηλώσεων από κάθε είδους δικαιωματιστές, ορθοπολιτικούς[2], άθεους, ψοφοδεείς(διότι δεν τολμούν ή δεν θέλουν, για διαφόρους λόγους, να συνταχθούν με την αλήθεια και να την υποστηρίξουν), ψηφοθήρες, ψευτοεκσυγχρονιστές και ψευτοπροοδευτικούς πολιτικούς, οι οποίοι, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους και μένοντας κυριολεκτικά χωρίς φύλλο συκής ή ντροπής, χαρακτήρισαν τη συγκεκριμένη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ ως «σκοταδιστική»,  «αποκρουστική»,  «ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω», «τραγικό λάθος», αποτέλεσμα «εξτρεμιστικής ιδεολογίας» κ.ά.

Παράλληλα, έριξαν στην πυρά των αναθεμάτων τον δικαστή του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ Κλάρενς Τόμας (ClarenceThomas), που γνωμοδότησε υπέρ της κατάργησης του «δικαιώματος»(sic!) στην άμβλωση, προλέγοντας, μάλιστα, ότι αυτός ο «αχρείος» δικαστής ενδέχεται να τολμήσει, τώρα, να βάλει στο μάτι –ώ της παραφροσύνης– τα «δικαιώματα» στην αντισύλληψη και στη νομιμοποίηση και τέλεση των γκέι γάμων(!).

Στην Ελλάδα η πρώτη αρνητική αντίδραση εναντίον της όντως ιστορικής απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ προήλθε από ότι σημειώσαμε, από τη σύζυγο του πρωθυπουργού κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, την κα Μαρέβα Γκραμπόφσκι Μητσοτάκη -για την οποία εμείς τουλάχιστον,  δεν έχουμε επισημάνει να προβαίνει με την ίδια ταχύτητα σε άλλες δημόσιες παρεμβάσεις (!)- και ακολούθησαν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ κ. Νίκος Ανδρουλάκης, η Υπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Αλέξης Τσίπρας, ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Πρωθυπουργός της χώρας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης. Όλοι οι προαναφερόμενοι πολιτικοί, που αποτελούν ταυτόχρονα και τη σημερινή πολιτική ηγεσία της χώρας μας, δήλωσαν ότι  είναι πρωτοφανής οπισθοδρόμηση η απόφαση του  Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις, διότι, κατά την κρίση τους, παραβιάζεται βασικό δικαίωμα των γυναικών.

Αντίθετα, στο διεθνή πάλι χώρο, την ιστορικής σημασίας απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ χαιρέτησαν με δηλώσεις τους, μεταξύ άλλων, ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ (Donald John Trump), και ο τέως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς (Michael "Mike" Richard Pence), ο οποίος, από την πλευρά του, υπογράμμισε ότι «η ζωή νίκησε» και ότι χάρη στην προειρημένη απόφαση «διορθώθηκε ένα ιστορικό λάθος».

Στο ζήτημα που δημιουργήθηκε πήρε ακόμη θέση και ο επικεφαλής της διεύθυνσης σύνταξης της Υπηρεσίας Επικοινωνίας του Βατικανού Αντρέα Τορνιέλ, με δημόσια έγγραφη παρέμβασή του, στην οποία δηλώνει ότι «η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διδάσκει ότι η άμβλωση είναι φόνος, διότι η ζωή ξεκινά από την στιγμή της σύλληψης και τελειώνει με τον φυσικό θάνατο. Ο πάπας Φραγκίσκος έχει παραβάλει την άμβλωση με την πρόσληψη πληρωμένου δολοφόνου για την εξόντωση ενός προβληματικού προσώπου...»

Η Εκκλησία της Ελλάδος μέχρι σήμερα, δεν έχει κάνει καμιά σχετική δήλωση, αν και υπάρχει επιτροπή βιοηθικής της Εκκλησίας από την οποία  θα μπορούσε να έχει ζητηθεί η συμβολή της στη γνωστοποίηση μιας συγκεκριμένης θέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Άραγε, αυτό συμβαίνει επειδή η ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία αντιδρά σε τέτοια θέματα πολύ ψύχραιμα, είναι όπως θα έλεγαν  οι νέοι μας, «πολύ cool» ή διότι, όπως θα υπέθετε ένας τρίτος – αντικειμενικός(;) παρατηρητής, έχει μετατραπεί  κυριολεκτικά, σ΄ ένα άφωνο και ευκολοχειραγωγούμενο παραμάγαζο της  κρατικής και πολιτικής εξουσίας που αγωνίζεται υποτίθεται, να εξασφαλίσει κάποια ψίχουλα κρατικής, πολιτικής και οικονομικής στήριξης έχοντας μάθει να «ποιεί την νήσσαν» και εκπαιδεύοντας νυν και μελλοντικούς αρχιεπισκόπους και επισκόπους στο να αποδεικνύουν καθημερινά πόσο καλά παιδιά του συστήματος και της Νέας Τάξης είναι;

Σε μία τέτοια κατάσταση και βέβαια δεν  μας ενδιαφέρει η αλήθεια, η παράδοση, η πίστη, η Ορθοδοξία και η διακύρηξή τους αλλά πως θα χειριστούμε το κάθε ζήτημα που ανακύπτει ώστε να παρουσιαστούμε ως οι καλύτεροι διαχειριστές της διοίκησης του οργανισμού που εποπτεύουμε  ή πως θα πλασαριστούμε ως η ασφαλή για το σύστημα, διάδοχη κατάσταση αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι θα διαχειριστούμε άριστα επικοινωνιακά και θα λανσάρουμε άνετα και εύκολα στο εποπτεύον πόπολο μας, τα μυθεύματα της πολιτικής ορθότητας που επιβάλλουν οι απαιτήσεις του συστήματος με το οποίο συναγελαζόμαστε.

Στα πλαίσια αυτά δεν θα πρέπει βέβαια να μιλήσεις ενάντια στην άμβλωση και υπέρ της απόφασης  του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, ούτε ενάντια στο κλείσιμο των Ιερών Ναών και στις διώξεις των ευλαβών ιερέων στα χρόνια του κορωνοϊού, ούτε επίσης, για το προ καιρού περιφερόμενο ξόανο της Αμάλ, ούτε τέλος πάντων, για οτιδήποτε άλλο αντιστρατεύεται τις επιδιώξεις του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Άραγε όμως, αξίζει πολιοί και σεβάσμιοι επίσκοποι να επιτρέπουν στους εαυτούς τους το ρόλο των μαντρόσκυλων του συστήματος της πολιτικής ή εκκλησιαστικής ή οποιασδήποτε άλλης εξουσίας ή πάλι, να αρκούνται απλώς, στο ρόλο του εκκλησιαστικού ΕΙΣΑΓΓΕΛΑΤΟΥ (εκ της λέξεως εισαγγελέας και του ονόματος Ευαγγελάτος, του πασίγνωστου δημοσιογράφου που υπηρετεί το γνωστό είδος δημοσιογραφίας) της παραπολιτικής και παραεκκλησιαστικής επικαιρότητας, για να είναι απλώς αρεστοί στο σύστημα της Νέας Τάξης και να ορίζει έτσι αυτό την ύπαρξή τους και το ρόλο τους;

Όταν κάποιος έτσι αντιλαμβάνεται την Ορθόδοξη Εκκλησία και τη θέση του μέσα σε αυτήν τότε φυσικά, αυτό που του μένει είναι να κυνηγά με οργή τους ανεμβολίαστους ιερείς και το Σταυρό του παπα-Δημήτρη και του κάθε παπα-Δημήτρη… διότι όπως ευθέως ομολογείται «αυτοί μαζεύουν πολύ κόσμο και εμείς όχι»(!)…

 

 

 

Υποσημειώσεις:

1.  Της Δέσπως Μπότση, Δημοτικό τραγούδι.

2.  Ορθοπολιτικοί: Αποτελεί νεολογισμό που θέλει να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς εκείνους, οι οποίοι, κατά την άσκηση της πολιτικής τους, εφαρμόζουν πιστά τα κελεύσματα της πολιτικής ορθότητας.