Παραβολή τό έλεος και η κλοπή.

 

Η κλοπή της παραβολής

Ο κλοπή μπήκε στο σπίτι του φτωχού. Και ό,τι κέρδιζε με τη δουλειά του σε όλη του τη ζωή, το έκλεψε. Και έτσι δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα εκεί, έτσι το τελευταίο πράγμα βγήκε με τσουγκράνα.Ο κλοπή πέταξε την τσάντα στον ώμο του και έτρεξε. Αλλά εδώ είναι η ατυχία: όταν σκαρφάλωσε πάνω από τον φράχτη, τον  έπιασε ένα καρφί. Ούτε εδώ ούτε εκεί.

Εκείνη την ώρα το έλεος περπατά στο δρόμο.
- Γεια, βοήθεια! - άρχισε να φωνάζει η κλοπή με όλη του τη δύναμη.

Και το έλεος περνάει, σαν να μην το προσέχει.
- Ελευθέρωσέ με! - η κλοπή άρχισε να του φωνάζει ακόμα πιο δυνατά. - Και όχι αυτό σε μένα τώρα, ω, πώς θα γίνει! Και μετά σε βάζουν φυλακή!
«Όχι», λέει η κλοπή - Δεν θα σε βοηθήσω!
- Πως?! -  είπε αγανακτισμένη  η κλοπή. Είσαι έλεος!
Ναι, έλεος. Αλλά και εγώ μπορώ να υπηρετήσω το κακό, αν ενεργήσω με ασυνείδητο τρόπο. Και επομένως δεν θα βοηθήσω εσένα, αλλά εκείνον τον φτωχό που τον λήστεψες και τον καταδίκασες σε θάνατο από κρύο και πείνα.

«Μα θα με σκοτώσει!»
«Δεν θα το κάνει», χαμογέλασε τό έλεος. - Θα του ζητήσω να είναι ελεήμων ακόμα και με σένα! Και ζήτησε από τον καημένο, που είχε ήδη κουνήσει το μπαστούνι του εναντίον της κλοπής, να μην χτυπήσει την κλοπή. Το εκανε.
Γιατί χρωστούσε πολλά στο έλεος...

Μοναχός Βαρνάβας (Ευγένιος Σανίν).