Χρυσό μήλο. Σερβικό παραμύθι

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άντρας και μια γυναίκα. Ζούσαν σε αφθονία, χωρίς να αρνούνται τίποτα στον εαυτό τους και δεν χρειάζονταν τίποτα. Ένα βράδυ, ο σύζυγος επέστρεψε στο σπίτι και είπε στη γυναίκα του:
«Κάθε απόγευμα περνάω από την καλύβα εκείνου του φτωχού που μένει κοντά στο κτήμα μας, και κάθε βράδυ ακούω φιλικά γέλια από το παράθυρο. Γελάει και αυτός και η γυναίκα του, αλλά το τι γελάνε, τι χαίρονται είναι ακατανόητο.

Η γυναίκα του του απαντά:
«Ω, πόσο θα ήθελα κι εγώ να γελάω όλο το βράδυ, αλλιώς είναι τόσο βαρετό όταν μπαίνει το σκοτάδι! .. Μην ξεχάσεις να ρωτήσεις αυτόν τον καημένο αύριο για τι είναι τόσο χαρούμενος αυτός και η γυναίκα του.

Ο πλούσιος έκανε όπως του είπε η γυναίκα του. Την επόμενη μέρα, περνώντας από την πλίθινα καλύβα στην οποία έμεναν οι φτωχοί, χτύπησε το μοναδικό παράθυρο, εξαιτίας του οποίου ακούστηκαν ζωηρά γέλια και ρώτησε τον φτωχό που κοίταξε έξω στο χτύπημα:
- Πες μου: είσαι φτωχός, η καλύβα σου μια κυλιόμενη μπάλα, και κάθε απόγευμα γεμίζει με χαρούμενα γέλια, ενώ το σπίτι μου είναι γεμάτο σκεύη και πλούσια διακοσμητικά, και η γυναίκα μου και εγώ βαριόμαστε τα βράδια και δεν γελάμε καθόλου; Θα σου δώσω χρήματα, πες μου ποιο είναι το μυστικό σου;

Ο φτωχός κοίταξε πονηρά και απάντησε στον πλούσιο:
- Δεν θέλω τα λεφτά σου! Θα σας πω πάντως: η γυναίκα μου και εγώ έχουμε ένα «χρυσό μήλο». Λοιπόν, κυλάμε αυτό το «μήλο»: Εγώ στη γυναίκα μου, και η γυναίκα μου σε μένα, και γι' αυτό διασκεδάζουμε τόσο πολύ! Τι γίνεται με τη γυναίκα μου και εγώ, δεν έχουμε χρήματα, ή κάτι τέτοιο, για να αγοράσουμε ένα χρυσό μήλο; Γύρισε βιαστικά σπίτι, είπε στη γυναίκα του τα πάντα και το πρωί πήγε στην πόλη να αγοράσει ένα χρυσό μήλο.

Βρήκε ένα χρυσό μήλο, το αγόρασε για πολλά χρήματα και μάλιστα έδωσε φιλοδώρημα στον πωλητή και γρήγορα επέστρεψε στη γυναίκα του. Κάθισαν λοιπόν: ο ένας - στο ένα παράθυρο του δωματίου, το άλλο - στο άλλο, και ας κυλήσουμε το χρυσό μήλο ... Μόνο που κάτι δεν τους γελάει από αυτό, δεν είναι χαρούμενοι , πήγαν για ύπνο.

Και την άλλη μέρα, ο πλούσιος ξαναχτυπά την πόρτα του φτωχού:
- Αγόρασα, - λέει, - ένα χρυσό μήλο, το κυλήσαμε με τη γυναίκα μου - το κυλήσαμε, αλλά για κάποιο λόγο δεν είχε πλάκα. .

Εκείνη τη στιγμή, ένα μικρό παιδί εμφανίστηκε στο κατώφλι της καλύβας του φτωχού αγρότη, που μόλις είχε μάθει να περπατάει. Ο καημένος, δείχνοντας το παιδί, λέει:
«Δεν κατάλαβες τίποτα, αγαπητέ! Ορίστε, το «χρυσό μήλο» μας! Κάθε απόγευμα γυρίζω σπίτι από το χωράφι κουρασμένος και εδώ με περιμένουν η γυναίκα μου και το παιδί μου. Θα φάμε, όλοι μαζί, απ' ό,τι θα στείλει ο Θεός, θα καθίσουμε: εγώ είμαι σε μια γωνιά της καλύβας, η γυναίκα μου σε μια άλλη, και το μωρό μας είναι είτε σε μένα είτε στη γυναίκα μου. Γελάει και η γυναίκα μου κι εγώ είμαστε χαρούμενοι. Ελάτε να γελάσουμε όλοι μαζί!

Ναι, το να κάνεις παιδιά είναι τεράστια ευθύνη και σπουδαία δουλειά, αλλά ένα μόνο παιδικό χαμόγελο μπορεί να εξιλεώσει όλες τις θυσίες, όλα τα αφόρητα μαρτύρια και είναι ανεκτίμητο.