Έγειρε μην μπορώντας να αντέξει άλλο...

Έγειρε μην μπορώντας να αντέξει άλλο...

Ήταν η κούραση της ημέρας και το βάρος των προηγούμενων ημερών, ήταν ο σωματικός κόπος ή ότι ψυχικά απόκαμε; Ποιός ξέρει ποιός παράγοντας ήταν που υπερίσχυσε και έγειρε το κορμάκι του αποκαμωμένο;

Ακόμη και παραδομένος στην ξεκούραση, στέκεται με σεβασμό, τα ποδαράκια του με συστολή το ένα δίπλα στο άλλο, το σώμα διπλωμένο και όχι αραγμένο, το κεφαλάκι με χάρη στο πλάι λες και κάτι σημαντικό αφουγκράζεται...

Τι πιο ωραίο μέρος να αφήνεσαι να ξεκουραστείς (δεν ήταν ηθελημένο το καταλαβαίνω, τα όρια ήρθαν και επεβλήθησαν...) από το ναό, εκεί που νοιώθεις μια άλλη ασφάλεια, θά λεγε κανείς και μεταφυσική...

Εκεί κάτω από τις φτερούγες των αγγέλων και τα άγρυπνα βλέμματα των Αγίων, να σε χαϊδεύει το φως από τα φωτοστέφανα και να σε σκεπάζει ο ευωδιαστός καπνός του θυμιατού...

Καθόλου δεν το βλέπω απρεπές, τουναντίον η εικόνα αυτή με γέμισε γλύκα και νοσταλγία μιας αθωότητας που την εμπειρία της κάπου κρυμμένη την έχουμε όλοι στην καρδιά μας...

Κοντοζυγώνοντας η Παναγιά και ο καθείς αποκαμωμένος οδοιπόρος ψάχνει ανεπίγνωστα να βρει κάπου να ξαποστάσει...