Παγκοινιές...

 Παγκοινιές...                                                                  

 Ο μοναστικός βίος είναι μοναδικός!!! Από πολλές απόψεις... Είναι ένας καθημερινός αγώνας, μια πάλη... πάλη εσωτερική και πάλη να ανταπεξέλθεις στους κανόνες της αδελφότητας... πρέπει ο μοναχός να θάψει βαθειά μέσα του το "εγώ"... Η υπακοή είναι η ρίζα που ανθοφορεί την ταπείνωση, χωρίς αυτή έχεις αποτύχει ως μοναχός κι οι εξετάσεις δίνονται κάθε ώρα, κάθε ημέρα... Τα διακονήματα των μοναχών είναι πολλά, περίπου εξήντα... Κι ενώ πολλοί πιστεύουν ότι επικρατεί ρουτίνα, μια τετριμμένη καθημερινότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο... εξάλλου η προσευχή είναι μια καθημερινή αναγέννηση, μια ανάπλαση της ψυχής, που την ποτίζει, την θρέφει πνευματικά αναπτερώνοντας και τις σωματικές δυνάμεις των μοναχών... Ξεχωριστή θέση στη ζωή των μοναχών έχουν οι παγκοινιές (παν+κοινό), όπου πολλοί μοναχοί συμμετέχουν σε επίπονες εργασίες, κυρίως εποχιακές, όπως η συλλογή της ελιάς, των φουντουκιών, προετοιμασίες για μια πανήγυρη του μοναστηριού...το σώμα εργάζεται κι ο νους προσεύχεται μυστικώς!!! Σαν τις πρώτες χριστιανικές κοινότητες της αγάπης... πονώ με τον πόνο του άλλου, χαίρομαι με τη χαρά του, νοιάζομαι, μοιράζομαι...θα ήταν ωφέλιμο, ακόμη και για τους δύσπιστους ή και άπιστους να ζήσουν και να παραδειγματιστουν από τον βίο των μοναχών... πριν ακόμα πάρει δημοσιότητα μας είπε ο πατήρ Αθανάσιος ο Σιμωνοπετριτης για την επίσκεψη του μακαρίτη Χαριλάου Φλωράκη, του ηγέτη του ΚΚΕ... πήγε από περιέργεια, όπως μιλούσε με τη βαριά θεσσαλική ντοπιολαλιά:"ήρθα να δω τι κάνετε εδώ μέσα οι καλόγεροι κλεισμένοι..." Νόμιζε, όπως τους είπε, ότι θα δει ανθρώπους απογοητευμένους από τη ζωή και βρήκε ανθρώπους αφιερωμένους στη Ζωή...και φυσικά δεν είναι τυχαία η μεταστροφή του αφού ζήτησε κι εξομολογήθηκε στο πετραχήλι του πατρός Αθανάσιου...                                                      Επί τη ευκαιρία να αναφερθώ και στον μακαριστό γέροντα τον Ισίδωρο τον Φιλοθεΐτη... πάντα ένας μοναχός τον συνόδευε με το ξεκίνημα της θείας Λειτουργίας... προσκυνούσε με την πρέπουσα τάξη και κατευθυνόταν στο στασίδι του που ήταν πίσω ακριβώς από το δεσποτικό, στο καθολικό του ναού... κοινωνούσε κι αποχωρούσε πάλι με τη βοήθεια μοναχού...το τελευταίο χρονικό διάστημα δεν κατέβαινε στις ακολουθίες και τον κοινωνουσαν στο κελακι του... στιγμές χαραγμένες στη μνήμη κάθε προσκυνητή... τροφή για σκέψη...στη σημερινή εποχή που οι οίκοι ευγηρίας πολλαπλασιάζονται καθώς οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας αποτελούν βαρίδια για τους οικείους τους... πίνοντας τα τελευταία πικρά ποτήρια της μοναξιάς...για τους μοναχούς έχει μεγάλη αξία το να γηροκομησουν έναν ηλικιωμένο μοναχό...Δ.Μ.