ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα Χριστούγεννα του 1980. Ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, η Μαρία, η αδερφή μου, ήταν 16 και η Τζένη, η άλλη μου αδερφή, δεν ήταν ακόμα 18.  Ήμασταν τρεις και η μητέρα μου.  Ο πατέρας είχε πεθάνει πριν από 5 χρόνια σε ατύχημα σε ορυχείο.

 Ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα, ο ιερέας μας ανακοίνωσε μια ειδική συλλογή για την πιο φτωχή οικογένεια της Εκκλησίας.

 Ζήτησε να εξοικονομήσουν όλοι κάποια χρήματα για ένα μήνα για να  τα δώσουν σε εκείνη την οικογένεια που τα αδέρφια της επιτροπής θα θεωρούσαν την πιο φτωχή.

 Σκεφτήκαμε τι θα μπορούσαμε να κάνουμε οι τέσσερις μας.  Το σχέδιο της μαμάς ήταν να τρώμε μόνο πατάτες για ένα μήνα.  Έτσι, θα μπορούσα να εξοικονομήσω 300 λέι.  Επίσης, αν μένουμε με τη λάμπα σβηστή νύχτα παρά νύχτα, θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε άλλα 100 λέι.

 Η Μαρία κι εγώ καθαρίσαμε μερικούς πλούσιους και η Τζένη πούλησε μερικές ευχετήριες κάρτες που έφτιαξε.

 Στο σκοτάδι το βράδυ, μιλούσαμε και φανταστήκαμε πόσο χαρούμενη θα ήταν αυτή η οικογένεια.  Ήμασταν εμείς και άλλα 80 μέλη στην Εκκλησία και η μητέρα μου υπολόγισε ότι θα μαζεύοτσν  είκοσι φορές περισσότερα από όσα έχουμε, ειδικά που ο παπάς μας το υπενθύμιζε κάθε Κυριακή.

 Μια μέρα πριν από τα Χριστούγεννα πήγα με τη Μαρία στο μαγαζί για να αλλάξουμε τα χρήματα σε ολοκαίνουριους λογαριασμούς.  Έτσι είχαμε μάθει ότι πρέπει να δίνουμε στον Θεό.

 Γύρισα σπίτι με 800 λέι.  Ένα τραπεζογραμμάτιο των 500 λέι και τρία τραπεζογραμμάτια των 100 λέι.  Δεν είχαμε ποτέ τόσα πολλά χρήματα.  Δεν μας ένοιαζε που δεν είχαμε χριστουγεννιάτικα ρούχα.  Ήμασταν χαρούμενοι.  Δεν μπορούσα να κοιμηθώ όλη τη νύχτα με ανυπομονησία.

 Την επόμενη μέρα, ανήμερα των Χριστουγέννων, έβρεχε και δεν είχαμε ομπρέλα.  Η εκκλησία ήταν 2 χιλιόμετρα από το σπίτι, αλλά δεν μας ένοιαζε πόσο βρεγμένοι θα ήμασταν.  Η Τζένη είχε τρύπες στα παπούτσια της και έβαλε χαρτί.  Στο δρόμο το χαρτί βράχηκε αλλά δεν την ενοιξε. Καθίσαμε χαρούμενοι στην Εκκλησία, αν και άκουσα μερικά κορίτσια από τη χορωδία να γελούν με τα παλιά μας φορέματα.  Αλλά το είχαμε ξανακούσει αυτό και δεν μας  πόνεσε.  Με λεφτά στο χέρι ήμασταν πλούσιοι.  Όταν έγινε η συλλογή, η μητέρα μου έβαλε ένα χαρτονόμισμα των 500 λέι και βάλαμε ο καθένας ένα χαρτονόμισμα των 100 λέι.

 Στο δρόμο για το σπίτι τραγουδούσαμε από χαρά.  Το μεσημέρι η μητέρα μου μας έκανε μια έκπληξη.  Είχε αγοράσει 10 αυγά τα οποία είχε βράσει και τα φάγαμε με τηγανητές πατάτες.  Ήταν ημέρα Χριστουγέννων και νιώσαμε τόσο καλά.  Όμως στις 3 το μεσημέρι ήρθε κοντά μας ο ιερέας.  Φώναξε τη μητέρα μου στην πόρτα.  Όταν μπήκε η μητέρα μου στο σπίτι, ήταν λευκή σαν ασβέστης και κρατούσε έναν φάκελο στο χέρι.  Τη ρώτησα τι είχε ο φάκελος και μόλις μετά από μισή ώρα τον άνοιξε η μητέρα μου.

 Στον φάκελο ήταν ένα χαρτονόμισμα των 500 λέι, τρία χαρτονομίσματα των 100 λέι και 40 χαρτονομίσματα των 10 λέι.  Συνολικά 1.200 λέι.

 Κανείς δεν είπε τίποτα, απλά κοιτάξαμε το πάτωμα.  Λίγα λεπτά  πρίν νιώθαμε εκατομμυριούχοι.  Τώρα, με το φάκελο στο χέρι, νιώθαμε τρομερά φτωχά παιδιά.

 Μας φαινόταν καλό που ήμασταν πλούσιοι σε σύγκριση με άλλους - ότι είχαμε πατάτες.  Τότε ήξερα ότι ήμασταν πλούσιοι, ότι είχαμε μια υπέροχη μητέρα και πολλά παιδιά δεν είχαν καθόλου μαμάδες.  Ήμασταν χαρούμενοι που υπήρχαν τρεις αδερφές στο σπίτι και τόσες πολλές οικογένειες δεν είχαν παιδιά.

 Ξέραμε ότι δεν είχαμε πολλά πράγματα που είχαν οι άλλοι, αλλά ποτέ δεν πιστεύαμε ότι ήμασταν φτωχοί, αλλά εκείνη την ημέρα των Χριστουγέννων μάθαμε ότι ήμασταν.

 Δεν ήταν ποτέ το ίδιο.  Την εβδομάδα που ακολούθησε δεν μίλησε κανείς στο σπίτι μας.

 Δεν θέλαμε να πάμε στην Εκκλησία από ντροπή, αλλά η μητέρα μου δεν μας άφησε.

 Η μητέρα μου μας ρώτησε τι να κάνουμε με τα 1.200 λέι, αλλά δεν ξέραμε τι κάνουν οι φτωχοί με τα χρήματα.

 80 άτομα συγκέντρωσαν 1.200 λέι, 800 από τα οποία δόθηκαν στους φτωχότερους ανθρώπους της Εκκλησίας.

 Συγγραφέας: Eddie Ogan