Σήμερα στη γη, αύριο ... στον τάφο.

Σήμερα στη γη, αύριο ... στον τάφο.

 Το πρωί, βιαζόμαστε να πάμε στη δουλειά.  Μόλις φτάσουμε, σπεύδουμε να κάνουμε τις 8 ώρες να περάσουν πιο γρήγορα.  Το βράδυ, βγαίνουμε βιαστικά από την πόρτα, φιλάμε βιαστικά τα αγαπημένα μας πρόσωπα και βιαζόμαστε να ριχτούμε μπροστά στην τηλεόραση με ένα laptop ή tablet στην αγκαλιά μας.  Βιαζόμαστε.  Βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε, προσευχόμαστε να τελειώσουν τα χρόνια του γυμνασίου και μετά το κολέγιο.  Μετά σπεύδουμε να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα σε ισόβιες δόσεις.  Μάλλον κάνουμε παιδιά, που τα μεγαλώνουμε βιαστικά, αναρωτιούνται «πότε μεγάλωσαν έτσι;».  Κι όταν είναι μεγάλα, αναρωτιόμαστε γιατί βιάζονται τόσο γρήγορα να μας αφήσουν... Μόνο τότε μπαίνει στο λεξιλόγιό μας η έκφραση: «Περίμενε λίγο ακόμα...» Νομίζω ότι σου ακούγεται οικεία.  Τελευταία επίσκεψη στο σπίτι της γιαγιάς, έσπευσες να επιστρέψεις στο δικό σου, εκείνη, σου κρατούσε το χέρι και έλεγε με τρεμάμενη φωνή: «Περίμενε λίγο ακόμα, ένας Θεός ξέρει αν θα σε ξαναδώ...»

 Πριν από ενάμιση αιώνα, ο Τζον Ράσκιν, ο οποίος καταγόταν από μια πολύ πλούσια οικογένεια, παρεμπιπτόντως, έγραψε: «Δεν υπάρχει πλούτος, μόνο Ζωή».  Σκεφτείτε πόσες φορές ακούτε την ερώτηση "Τι έκανες με τόσα χρήματα;"  και πόσες φορές έχεις ακούσει κάποιον να ρωτάει: «Τι έκανες με όλη αυτή τη ζωή;»  "Ζήσε για το σήμερα, δεν υπάρχει αύριο!"  ακούγεται αξιολύπητο.  Γι' αυτό ακριβώς οι Ιταλοί του είπαν κυνικά αλλά απλά: «Σήμερα είσαι στη Γη, αύριο στον τάφο».  Μπορείτε να αφήσετε ίχνη ή σκιές στη Γη.  Στον τάφο δεν είσαι πια ούτε ίχνος ούτε σκιά.

 "Memento mori" O M U L E

 π. Teodor Ciurariu