Πολλές φορές πηγαίναμε στον πατέρα Πορφύριο, τον Γέροντα τον μακαριστό, - που ‘ναι τώρα, που δεν τον έχουμε, και πόσο τον χρειαζόμεθα; - και μας έριχνε κανένα σκαμπιλάκι.

Είναι ανάμεσά μας οι Άγιοι. Μας βοηθάνε σε κινδύνους. Μας βοηθάνε σε δύσκολες ώρες. Συμπαραστέκονται και στις χαρές μας. Και στην ευτυχία μας. Και στις ανατάσεις και αναβάσεις μας. Εμείς, πολλές φορές, τους αφήνουμε. Τους εγκαταλείπουμε. Δεν τους επικαλούμεθα. Δεν διαβάζουμε τους βίους των και τα έργα των. Ακούμε πολλές φορές ανθρώπους που τους κακολογούν και δεν μιλάμε. Ενώ αν κακολογούσαν τον πατέρα μας και τη μάνα μας, τη γυναίκα μας και τα παιδιά μας, τον οποιοδήποτε, θα φωνάζαμε. Θα ρίχναμε και κανένα σκαμπιλάκι ωραίο. Να πάει ο νους στη θέση του. Νουθεσία σημαίνει να πάει ο νους στη θέση του. Πολλές φορές φεύγει ο νους από τη θέση κι είμεθα ανουθέτητοι. Και μ’ ένα ωραίο αυτό, που προανέφερα, γιατί κακοφαίνεται σε μερικούς «δημοκράτες», λοιπόν, πάει ο νους στη θέση του! Πάει ο νους στη θέση του! 

     Πολλές φορές πηγαίναμε στον πατέρα Πορφύριο, τον Γέροντα τον μακαριστό, - που ‘ναι τώρα, που δεν τον έχουμε, και πόσο τον χρειαζόμεθα; - και μας έριχνε κανένα σκαμπιλάκι. «Γιατί Γέροντα βαράτε;» «Να πάει ο νους στη θέση του», λέει. «Έχει φύγει. Έχει φύγει το μυαλό από τη θέση του. Να πάει ξανά στη θέση του, να λειτουργεί.» Τί ωραία είν’ αυτά! Και τότε έκανε χαρά ο καθένας, να του ρίξει ο Γέροντας ένα σκαμπιλάκι ή και περισσότερα. Ήταν ιδιαίτερη ευλογία, πήγαινε ο νους στη θέση του, κι άμα σ’ ακουμπούσε ο Γέροντας, είχες φυλαχθεί για πολύ καιρό από τον σατανά κι απ’ το κακό. Γι’ αυτό μην τους αφήνουμε τους Αγίους. Μην τους εγκαταλείπουμε τους Αγίους. 

Πηγή: “Λόγοι για την Άλωση της Πόλης”, Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης, εκδ. Ακτή, τομ. Β΄, σελ. 10-11.