ΠΑΤΉΡ ΙΩΆΝΝΗΣ ΝΤΑΣΙ ΣΤΟ MALL!!!

Κάπου στο Ardeal μπήκα στο Mall!  Όχι για να ψωνίσω ή να θαυμάσω οτιδήποτε, καθόλου!  Μπήκα γιατί κάποιος εκεί μου άφησε κάτι για τους φτωχούς!  Νομίζω ότι έχω μπει μόνο μία φορά στη ζωή μου και δεν ξέρω πώς λειτουργεί εκεί!  Αφού μπήκα λέω μέσα μου, ας αγοράσουμε γλυκά!  Περπάτησα μέχρι να βρω τα γλυκά!  Όταν φτάνω στα ράφια των ζαχαρωτών, είναι γεμάτο κόσμο.  Όταν με είδαν, λες ότι ήμουν ένα φάντασμα στο Mall ανάμεσα στα ράφια των γλυκών!  Άλλοι χαμογελούσαν, άλλοι μοιράζονταν και από αυτά τους συναντώ συχνά, είναι ήδη μέρος της ζωής μου!  Ψάχνω τριγύρω για γλυκά για τα χριστουγεννιάτικα πακέτα και κάποια στιγμή ακούω πίσω μου σαν να ήμουν αόρατος!  «Δεν χορταίνουν αυτοί οι άνθρωποι, μπήκαν και στο Mall».  Γυρίζω λίγο ξέροντας ότι κοιτάζω το ράφι, να δω ποιος μίλησε!  Ήταν δύο γυναίκες, νομίζω μάνα και κόρη!  Τους χαμογελάω και επιστρέφω στην καραμέλα μου!  Φτάνω στο ταμείο, πληρώνω, βγαίνω και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ!  Βάζω τα αγαθά μου στο αυτοκίνητο, μπαίνω για να ξεκινήσω και όταν κοιτάζω στον καθρέφτη πίσω μου, περίπου δέκα μέτρα μακριά, ήταν οι αντίστοιχες κυρίες δίπλα στο αυτοκίνητό τους, πολύ θυμωμένες για κάτι!  Βγαίνω από το αμάξι αργά και κοιτάζω προς το αμάξι τους, αλλά περισσότερο για να μη με βλέπουν, γιατί αν μιλούσαν σαν ήρεμοι άνθρωποι, καταλαβαίνεις από τα νεύρα τους τι θα έκαναν!  Ναι, η καημένη είχε πάθει λάστιχο!!!  Η πρώτη σκέψη ήταν,  Ιωάννη μπες στο αμάξι και φύγε αν θέλεις ηρεμία!  Δεν ανέβηκα!  Έπιασα τον γρύλο και το κλειδί και κατευθύνθηκα προς το μέρος τους!  Όταν φτάνω τους ρωτάω αν χρειάζονται βοήθεια!  Όταν με είδαν με τον γρύλο στο χέρι, το πρόσωπό της φωτίστηκε και η ηλικιωμένη κυρία αναφώνησε: Α, τι καλά, δεν έχουμε τίποτα από αυτά!  Έσκυψα, άλλαξα τον τροχό, αυτό κατάφερα γιατί είχα ένα κλειδί τροχού σε σχήμα σταυρού και ταίριαζε στα κόφτες!  Τελείωσα τη δουλειά και άρχισα να φεύγω!  Τότε οι κυρίες με ρώτησαν πόσο τους κόστισε το όλο πράγμα!  Τους είπα ότι τους κοστίζει περισσότερη αγάπη, εκτίμηση και αγάπη προς τον διπλανό τους, όποιος κι αν είναι αυτός!  Μετά ζήτησαν συγγνώμη!  Τους εξήγησα ότι δεν χρειάζεται να ζητούν συγγνώμη, απλά πρέπει να κάνουν πάντα τα δυνατά τους για να μην καταλήξουν στη θέση της συγγνώμης!  Είμαστε όλοι άνθρωποι, άρα όλοι κάνουμε λάθη, αλλά το πιο σημαντικό είναι να μην επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος ατελείωτα!

            Άγγελος ημέρας για κάθε άνθρωπο!