Ο Παύλος από την Αίγινα και οι Βυζαντινοί ευνούχοι.

Ο Παύλος από την Αίγινα και οι Βυζαντινοί ευνούχοι.

Οι Βυζαντινοί ευνούχοι ήταν μια πληθυσμιακή ομάδα που ξεχώριζε εύκολα την εποχή του Βυζαντίου. Ήταν πολύ ψηλοί, είχαν ψιλή φωνή και δεν είχαν γένια.

 Πολλοί από αυτούς ήταν τόσο ικανοί που έφτασαν να γίνουν ουσιαστικά οι κυβερνήτες  του Βυζαντίου. Μια από τις μεγαλύτερες μορφές ήταν και ο Βασίλειος Λεκαπηνός (φωτό).

Πως  γινόταν κάποιος ευνούχος;

Οι πηγές είναι ελάχιστες. Επισήμως οι νόμοι και η εκκλησία απαγόρευαν τον ευνουχισμό. Υπάρχει μόνο μια πηγή του 7ου αιώνα που μας δίνει κάποιες λεπτομέρειες για τη διαδικασία. 

Ως γνωστόν οι βυζαντινή ιατρική μας έχει αφήσει αρκετά πονήματα. Ένα από αυτά ήταν μια ιατρική εγκυκλοπαίδεια  7 βιβλίων του ιατροσοφιστή Παύλου από την Αίγινα. Εδώ να πούμε πως αυτό το έργο ήταν μια από τις κύριες ιατρικές πηγές σε ολόκληρο τον Αραβικό και δυτικό κόσμο για αιώνες.

Ο Παύλος λοιπόν στο έργο του αναφέρει ότι έκανε και ο ίδιος ευνουχισμούς άρα οι γνώσεις του δεν είναι απλά θεωρητικές αλλά εμπειρικές. Ο ίδιος, μέσα στο βιβλίο δικαιολογείται λέγοντας ότι έκανε τους ευνουχισμούς υπό την πίεση κάποιων δυνατών (αριστοκρατών).

2 τρόπους περιγράφει λοιπόν ο Παύλος: 

 Κατά θλάσιν: Πραγματοποιείται σε παιδιά μικρής ηλικίας. Τα βάζουν να κάτσουν μέσα σε ένα δοχείο με καυτό νερό μέχρι τα σημεία του σώματος να μαλακώσουν. Τότε ο γιατρός ζουλάει τους όρχεις μέχρι να διαλυθούν.

Κατ’εκτομή: Το άτομο βρίσκεται πάνω σε έναν πάγκο και εκεί γίνεται χειρουργική εκτομή των όρχεων. Όποιος θέλει πιο λεπτομερή ανάλυση μπορεί να ανατρέξει στο βιβλίο του Παύλου.😅

Ο δεύτερος τρόπος ήταν συχνά προτιμότερος στο Βυζάντιο, γιατί οι ευνούχοι έχαναν κάθε σεξουαλική διάθεση. Με αυτό τον τρόπο αποφεύγονταν τυχόν σκάνδαλα στον γυναικωνίτη. 

Γι’αυτό το λόγο, η πιο συχνή ονομασία για έναν ευνούχο στις Βυζαντινές πηγές ήταν η λέξη εκτομίας. ( Όπως συμβαίνει με τον όρο Βυζαντινή αυτοκρατορία, έτσι και ο όρος ευνούχος δεν υπήρχε στο Βυζάντιο.)

Υπήρχε και ο όρος θλιβίας για την πρώτη κατηγορία ευνούχων. Υπήρχε επίσης και ο όρος θλαδίας και τέλος ο όρος Καρτζιμάς για τον ευνούχο που του είχαν αφαιρέσει και τους όρχεις και το πέος. Η τελευταία περίπτωση ευνούχων ήταν και η σπανιότερη μιας και αναφέρεται ελάχιστα στις πηγές.