Ότι μου γδέρνει τη ψυχή.

Ότι μου γδέρνει τη ψυχή.

Ποιός όρισε ότι τα όρια της ψυχής μου είναι τα όρια της γλώσσας μου; Ποιός πιστεύει ότι καθετί που βιώνω μπορώ να το περικυκλώσω με λέξεις, ρήματα, συνδέσμους και λογοτεχνικά σχήματα. Είναι κάποια πράγματα που ξεπερνούν σκέψεις, φαντασία και ψίθυρους. Όπως αυτό. Ένας μικρός που ούρλιαζε κλαίγοντας. Έτρεχε αδικαιολόγητα παράξενα προς τα πάνω μου. Έπιασε το ράσο παραπατώντας και κρεμάστηκε με δύναμη. Ηρέμησε. Χαμογέλασε. Και τότε είδα. Είδα! Εκ γενετής δίχως πέλματα. Να τρέχει γι εμένα. Ή μάλλον να τρέχει για το ράσο. Γι αυτό που ποτέ δεν έτρεξα, ώντας αρτιμελής. Να ηρεμεί και να χαίρεται με την παρουσία του άγνωστου. Να φωνάζει ως πρόσωπο του Ευαγγελίου το σώσε με.

Θεέ μου, πόσα ακόμα να δουν δύο μάτια χωικά;