ΛΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΠΟΡΤΑΡΙΑΣ

Η μακαρία γερόντισσα Ταξιαρχία γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Αγριά του Βόλου. Σε πολύ μικρή ηλικία, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, έμεινε χωρίς πατέρα. Το κοσμικό της όνομα ήταν Αφροδίτη Δούκα. Η μακαρία γερόντισσα ήταν πολύ όμορφη, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά. Από πολύ μικρή ηλικία ήταν, θα λέγαμε, πραγματική νύμφη του Χριστού.

  Όταν η γερόντισσα κοιμήθηκε, πριν την κηδέψουμε, στο πρόσωπό της εμφανίστηκε μύρο σε σταγόνες, από το οποίο έβγαινε θαυμαστή ευωδία. Το μάζεψα το μύρο με βαμβάκι κάτι που το φυλάω και τώρα. Πέρασαν είκοσι έξι χρόνια και το βαμβάκι αυτό ακόμα ευωδιάζει.

  Όταν ο γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας είχε έρθει για πρώτη φορά να επισκεφτεί το μοναστήρι μας (τότε έμενε τρείς μήνες στην Αμερική και εννιά μήνες στην Ιερά Μονή Φιλοθέου στο Άγιο Όρος), του είπα ότι η γερόντισσα Ταξιαρχία είναι πραγματικά αγία (αυτό ήταν εμφανές με την πρώτη ματιά).

Και μου απάντησε:

“Έστειλα εδώ μία από τις καλύτερές μου μοναχές… Όχι, είναι η καλύτερή μου μοναχή”.) 

_______________________________________________

Η γερόντισσα Ταξιαρχία κατάγονταν από το διπλανό μας χωριό, την Αγριά. Όταν ήταν παιδί, λένε, ότι ήταν πολύ καλόκαρδη και τρυφερή. Από την παιδική της ηλικία φαινόταν ο μελλοντικός της χαρακτήρας – πολύ εύκολος και συμβιβαστικός.

Ήταν πολύ ταλαντούχα αγιογράφος. Επίσης, κεντούσε χειροποίητες εικόνες. Τα πρόσωπα του Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων έβγαιναν σαν ζωντανοί, επειδή το έκανε με προσευχή.

Στο πρόσωπό της υπήρχε κάποια ιδιαίτερη τρυφερότητα, τα λόγια ήταν τόσο παρηγορητικά που είχες την αίσθηση ότι μιλάς με Άγγελο. Γι’ αυτό, ο γέροντας Εφραίμ, όταν άνοιξε το πρώτο του μοναστήρι στην Αμερική, αποφάσισε να την στείλει εκεί. Στην αρχή, στο μοναστήρι ήταν μόνη της.

Ήξερα τις αδελφές της οι οποίες τώρα έχουν, πλέον, αποδημήσει εις Κύριον. Όλες ζούσαν στην Αγριά. Μια αδελφή της μου έχει δείξει ένα κλαδάκι δέντρου το οποίο η γερόντισσα Ταξιαρχία της είχε στείλει σε ένα από τα γράμματα από την Αμερική. Έγραφε: “Αδελφούλα μου, βλέπεις αυτό το κλαδάκι; Είναι κλαδάκι ενός από τα δέντρα τα οποία βλασταίνουν εδώ, γύρω από το μοναστήρι μου. Το καθένα από αυτά είναι ποτισμένο με τα πολλά δάκρυα της μοναξιάς μου”.

Δεν ήξερε ούτε τη γλώσσα, ούτε τα έθιμα, τίποτα. Ο γέροντας πήρε την απόφαση και αυτή υπάκουσε τυφλά. Έτσι στήθηκε το πρώτο μοναστήρι του γέροντα Εφραίμ στις ΗΠΑ. Δεν είχε κανένα αντίλογο στην απόφαση του γέροντά της, ούτε λέξη. Το δέχτηκε ειρηνικά. Πήγε στην Αμερική για να ζει εκεί, όπου και πέθανε.

Μετά από λίγο χρόνο, οι ντόπιοι έλληνες πρόσφυγες έμαθαν για αυτό το μοναστήρι και άρχισαν να πηγαίνουν εκεί για τις ιερές ακολουθίες, τις Κυριακές. Στην αρχή εμφανίζονταν στο μοναστήρι με υπερβολική επιμέλεια στην ενδυμασία τους, με μοδάτες κομμώσεις και πήγαιναν στη μονή για να συζητούν μεταξύ τους. Η ελληνική διασπορά στην Αμερική, εκείνη την εποχή, είχε εκκοσμικευτεί πολύ και είχε βρεθεί κάτω από την επιρροή της καθολικής εκκλησίας. Η γερόντισσα πολύ γρήγορα τους έκανε και πάλι ορθόδοξους χριστιανούς.

Οι ηλικιωμένες μοναχές από την Πορταριά μου έλεγαν για την γερόντισσα Ταξιαρχία την εξής ιστορία: Όσο βρισκόταν στο νοσοκομείο μετά τη δεύτερη εγχείρηση καρδιάς στην Ελλάδα, δίπλα της βρισκόταν ένας ορθόδοξος Έλληνας ιερέας. Την ώρα που συνερχόταν μετά την εγχείρηση, είχε πολύ δυνατούς πόνους, μέχρι λιποθυμίας, κάτι που ήταν πολύ επώδυνο. Τη στιγμή που μόλις συνερχόταν, ο ιερέας άκουγε να λέει: “Ω, Μήτηρ του Θεού, τι όμορφη που είσαι! Είσαι η πιο ωραία, η πιο ωραία στον κόσμο!” Έβλεπε την Θεοτόκο ακριβώς μπροστά της. Έβλεπε και τους Αγίους Αποστόλους και μιλούσε μαζί τους: “Άγιοι Απόστολοι, Πέτρο και Παύλο, πόσο όμορφα, τι όμορφοι που είστε! Αχ, πόσο όμορφα!”

Στην Αμερική, η γερόντισσα Ταξιαρχία ασκήτεψε πέντε χρόνια και πέθανε λόγω προβλημάτων υγείας. Μετά το θάνατό της κι αμέσως μετά την κηδεία, άρχισαν να γίνονται θαύματα στον τάφο της. Έτσι, μερικές μέρες μετά την κηδεία, στο μοναστήρι ήρθε μια οικογένεια η οποία ερχόταν παλιά στην γερόντισσα. Η κόρη τους είχε έκζεμα. Έμαθαν ότι η γερόντισσα πέθανε και στεναχωρήθηκαν. Άλειψαν το δέρμα της κόρης τους με λάδι από το καντήλι που άναβαν στον τάφο της, και το έκζεμα αμέσως θεραπεύτηκε και από τότε δεν εμφανίστηκε ξανά. Έγιναν και πολλά άλλα θαύματα.

Την ευχή της να έχουμε

Αμην

(Απο το διήγημα της Ελένης Ξένου απο το Βόλο.)