(Χρ. Γιανναράς, Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές)

Ἂν γιὰ τοὺς περισσότερους ὁ κόσμος μοιάζει μιὰ καλοστημένη μηχανὴ ποὺ δουλεύει ἄσκοπα, χωρὶς νὰ φανερώνει τίποτα πέρα ἀπὸ τὸν ἑαυτό της, ὅμως γιὰ τὸν ἐκκλησιαστικὸ ἄνθρωπο ὁ κόσμος φανερώνει τὸν Θεό, ὅπως φανερώνει ἡ ζωγραφιὰ τὸν ζωγράφο, ἡ μουσικὴ τὸν μουσουργό, τὸ ποίημα τὸν ποιητή. Δὲν παραπέμπει τὸ δημιούργημα γενικὰ καὶ ἀόριστα σὲ κάποιον αἴτιο τῆς ζωγραφιᾶς, τῆς μουσικῆς, τῆς ποίησης. Εἶναι, τὸ ἴδιο, λόγος ἀποκαλυπτικὸς μιᾶς προσωπικῆς μοναδικότητας, σώζει καὶ φανερώνει τὴν ταυτότητα ὡς ἑτερότητα ὕπαρξης λογικῆς: τὸν ἀνόμοιο καὶ ἀνεπανάληπτο χαρακτήρα της, τὸν «ὅλως ἕτερον». 

(Χρ. Γιανναράς, Έξι φιλοσοφικές ζωγραφιές)

~Νέα Σκήτη~

Φωτογραφία:Χρήστος Μαστοροστέργιος