ΣΥΝΈΒΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΊΑ ΜΟΥ.

 Μια μητέρα δύο αγοριών έρχεται σε εμάς στην Εκκλησία.  Φαίνεται στο πρόσωπό της.  Είναι πολύ θυμωμένη.  Μετά τη Λειτουργία έρχεται να μιλήσει και διαβάζω τις προσευχές..

 Πατέρα, είμαι τρομερά αναστατωμένη  Το μεγαλύτερο αγόρι, 17 ετών, επαναστάτησε ενάντια σε όλα.  Ούρλιαξε, φευγει από το σπίτι το βράδυ, δεν ακουει τίποτα, δεν μαθαίνει.  Έχει πολύ κακούς βαθμούς.  Φοβάμαι ότι δεν παίρνει το λεωφορείο.

 Αυτό όμως που με πληγώνει περισσότερο είναι ότι έχασε την πίστη του.  Ο πατέρας του ήταν πάντα στην  εκκλησία πάντα  προσευχόταν μαζί μου το βράδυ, είχε το τραπεζάκι του με εικόνες σαν βωμό, έλεγε ότι ήθελε να γίνει παπάς.  Τώρα δεν έρχεται καθόλου στην Εκκλησία, λέει ότι όλοι οι παπάδες είναι κλέφτες, ότι ο Θεός είναι μακριά, ότι η πίστη δεν έχει σημασία.  Ακούει κάθε λογής χάλια στο YouTube, συγκρητιστικά, μαγικά, ανατολίτικα.

 Κυρία, στην εφηβεία έρχεται συχνά ένα κακό πνεύμα εξέγερσης, μια αστάθεια στα σύνορα μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης, ένα χάσμα ανάμεσα σε αυτό που ξέρεις και σε αυτό που νιώθεις, μια εσωτερική σύγκρουση μεταξύ του ανεπτυγμένου σώματος και του ακόμη ανώριμο νου.  Το παιδί θέλει να βρει μια διαφορετική ταυτότητα, μέσα από την αντίθεση και την αντιστροφή προς τους γονείς.

 Αν προσευχόταν ως παιδί, αν γεύτηκε τη Λειτουργία, μένουν αγκυροβολημένα στο μυαλό.

 Κι όταν η ζωή, που δεν συγχωρεί κανέναν, θα τον χτυπήσει σαν φορτίο κατευθείαν στο πρόσωπο, στον απέραντο πόνο μεταξύ πραγματικότητας και προσδοκιών, θα θυμηθεί τη μητέρα στα γόνατά της, τη μυρωδιά του βωμού, το φως των εικόνων. , η χάρη του Θεού.

 Και θα επιστρέψει στην πίστη, στην υπακοή, στον Θεό, στη μητέρα.

 Φύτεψες τους σπόρους του Λόγου μέσα του.  Περιμένουμε να έρθουν οι βροχές των δακρύων, να καρποφορήσουν.  Πάντα  νά προσεύχεσαι γι' αυτόν.

 Σε ευχαριστώ, Πατέρα.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι