Ο Μιχαήλ βαπτίστηκε βρέφος από τη θεοσεβούμενη γιαγιά του, αλλά αφού ζούσε σε άθεη χώρα τότε, η εκπαίδευση ενηλίκων στο σχολείο ήταν κατάλληλη. Είπαν ότι δεν υπάρχει Θεός και αυτό είναι όλο.

 

Ο Μιχαήλ βαπτίστηκε βρέφος από τη θεοσεβούμενη γιαγιά του, αλλά αφού ζούσε σε άθεη χώρα τότε, η εκπαίδευση ενηλίκων στο σχολείο ήταν κατάλληλη. Είπαν ότι δεν υπάρχει Θεός και αυτό είναι όλο.

Το 1995, στο σαλόνι του αυτοκινήτου του, κόλλησε την εικόνα της Θεοτόκου στο μπροστινό πάνελ. Διαχρονικά, ακόμη και πριν από κάθε ταξίδι, έκανε το σταυρό του και προσευχόταν με τα δικά του λόγια. Γενικά υπήρξε κάποιο είδος αρχής πνευματικής ζωής, αλλά μέχρι στιγμής είναι άτολμη και αβέβαιη. Το έκανε με μικρά βήματα.

Ο ίδιος ο Μιχαήλ το λέει:

Οι περισσότεροι από εμάς, που περάσαμε τα σχολικά χρόνια μέσω πρωτοπόρων και οργανώσεων Κομσομόλ, μεγαλώσαμε στον αθεϊσμό. Και δεν έρχονται όλοι στην πίστη στον Θεό ταυτόχρονα. Στην καθημερινότητα, θυμόμαστε όλα τα ονόματα του Θεού σε κατάλληλα και ακατάλληλα μέρη: «Ο Θεός θα δώσει», «Ο Θεός θα βοηθήσει», «Ο Θεός βλέπει», «Στον Θεό», και πάει λέγοντας. δηλαδη εντελώς αγνοώντας τι λέμε. Πολλοί δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός, δεν πιστεύουν στα θαύματα που δημιούργησε Εκείνος. Δώστε στον άνθρωπο ένα θαύμα για να το δει με τα μάτια του, τότε ίσως πιστέψει στον Θεό. Και ζούμε με το ρητό: "Μέχρι ο  κεραυνός να  χτυπήσει, ο άνθρωπος δεν θα κάνει τον σταυρό του. "

Και να ο ίδιος κεραυνός που βρυχήθηκε κάποτε γι' αυτόν.

Κυριολεκτικά αυτό συνέβη το καλοκαίρι του 1995. Οδήγησε το αυτοκίνητό του από το Βυσοκόφσκ στο Βολοκολάμσκ. Η ταχύτητα ήταν περίπου 40 χιλιόμετρα. Άσφαλτος - υγρή μετά τη βροχή. Το αυτοκίνητο, χωρίς να χωράει στη στροφή, πέταξε στη λωρίδα του - και η σύγκρουση ήταν σχεδόν «μετωπική». Δύο πίσω τροχοί και η δεξιά πίσω πόρτα έμειναν άθικτα από το αυτοκίνητο του Μιχάλη. Ο Μάικλ λέει την ιστορία κάπως έτσι:

Ξύπνησα μόλις με τράβηξαν από το αυτοκίνητο σπάζοντας τα υπολείμματα της πόρτας. Όταν είδα την κατάσταση της θέσης του οδηγού, αναρωτήθηκα: σε τι θέση ήμουν εκεί; Υπέφερα απο  μερικές μελανιές, και στη γροθιά μου κάπως κατέληξε να σφίγγεται η εικόνα της Μητέρας του Θεού. Έτσι απλά! Υπάρχει Θεός, τότε σκέφτηκα και καθιερώθηκα με πίστη!

Πάλι θα γράψουν κάποιοι  και άλλα τέτοια. Αλλά αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι ότι ο ίδιος ο Μιχαήλ συνήθιζε να σκέφτεται έτσι όταν διάβαζε ιστορίες Και όλα είναι στην ώρα τους, όπως λένε «μέχρι να πέσει ο κεραυνός», αλλά καλύτερα σήμερα να αναλογιστούμε το γεγονός ότι υπάρχει Θεός και να μπούμε στο δρόμο της διόρθωσης παρά να μετανιώνουμε στην αιωνιότητα αργότερα.

Δόξα τω Θεώ για όλα!

Αμήν.