Το ταβάνι της ανυπαρξίας.

 

Το ταβάνι της ανυπαρξίας

 Στο Ευαγγέλιο της Β' Κυριακής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής γίνεται λόγος για θεραπεία παραλυτικού από τον Χριστό Λυτρωτή.  Ο γιατρός των αιώνων μιλάει στο σπίτι, και ένα μεγάλο πλήθος τον περιβάλλει από όλες τις πλευρές, πίνοντας κάθε λέξη που ειπώθηκε από το στόμα του Θεού.  Κανείς δεν μπορεί να Τον φτάσει εξαιτίας των άλλων, που Τον πιέζουν σαν ανθρώπινη μέγγενη, γεμάτοι δίψα για ουράνια πράγματα.

 Έξω, μάταια στριμώχνοντας τα πλήθη, τέσσερις άντρες κουβαλούν ένα κρεβάτι, ένα φορείο στο οποίο βρίσκεται ακίνητος ένας παράλυτος, που υποφέρει από την ακινησία του, κολλημένος στους ατελείωτους πόνους της δικής του αχρηστίας, βάρος σε όσους τον αγαπούν και για τον εαυτό του, ζώντας μόνο στο έλεος των ανθρώπων γύρω του.  Δεν έχει έγκυρα πόδια, αλλά έχει ένα στόμα με το οποίο μπορεί να προσεύχεται, να ζητά, να κλαίει και να παρακαλεί τους φίλους του να τον φέρουν πιο κοντά στον Σωτήρα.  Και τους πείθει να τον πάρουν, αλλά τώρα βλέποντας το πλήθος και τα τείχη υψωμένα σαν εναντίον του, τον πιάνει ξανά η απόγνωση, ο τρομερός πόνος του να είναι κοντά στη θεραπεία, αλλά ανίσχυρος με το σώμα του.

 Αφού περιφέρονται μάταια γύρω από το σπίτι, οι τέσσερις φίλοι αποφασίζουν να κάνουν κάτι εντελώς ασυνήθιστο.  Σκαρφαλώνουν στο σπίτι στη στέγη  καταστρέφουν τη στέγη του σπιτιού, και μέσα από τη ρωγμή, κατεβάσουν το κρεβάτι του πάσχοντος, μέχρι πάνω από το κεφάλι του ενσαρκωμένου Θεού.  Εάν δεν μπορείτε να εισέλθετε στο κοινό με τον Χριστό από την πόρτα ή από το παράθυρο, τότε στα σίγουρα μπορείς να μπεις από πάνω, κατεβαίνοντας ανάμεσα σε αυτούς που φοβήθηκαν από μια τέτοια εμφάνιση, που τώρα, επιτέλους, ανοίγουν δρόμο για τον άνθρωπο που ήρθε από ψηλά.  Εδώ υπάρχει μια πίστη και μια επιμονή που σπάει τα όρια του συμβατικού, διευρύνει τη σφαίρα της κοινής λογικής, διαλύει κοινωνικούς φραγμούς, καταργεί τον πανταχού παρόν μύθο της ιδιοκτησίας και της ταυτότητας που αποκλείει τους άλλους.

 Ο ταλαίπωρος άντρας σπάει την ψάθινη στέγη αυτού του κόσμου πολύ νωχελικός για να ακούσει την κραυγή της απελπισίας του με τα λόγια του.  Είναι ένα πρωτότυπο του ασυνήθιστου.  Μπορείτε να μπείτε στον Χριστό μόνο με επίθεση, με όλη σας την καρδιά, διαλύοντας τα τείχη που έχουν υψώσει άλλοι γύρω Του.

 Οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν σπάσει τη στέγη της δικής του παραμέλησης, αν σπάσει τον τοίχο της ντροπής, της νωχελικής κοινοτοπίας, της εξοικείωσης με το τίποτα, της βύθισης στα βάσανα και την αυτοθυματοποίηση.  Ωστόσο, η αποδόμηση για την οποία μίλησε ο Derrida είναι απαραίτητη. συνοδευόμενη πάντα από εσωτερικό κτίσμα στο χέρι του Αρχιτέκτονα της αιώνιας αγάπης.  Για τον Θεό κανένα σπίτι, κτίσμα, οικισμός, δεν είναι πιο πολύτιμο από την ανθρώπινη ψυχή, που βρίσκεται στην παράλυση της αμαρτίας και μολύνει το σώμα με το μη ον.  Ο Χριστός ήρθε να γκρεμίσει το ταβάνι της δικής μας θυματοποίησης, να σπάσει τα σύνορα που βάζουμε ανάμεσα σε Αυτόν και σε εμάς, λόγω της ομοιότητάς μας με τον αγνό.

 Για να ακουστεί ο Χριστός περιμένει από εμάς μια κραυγή απελπισίας, αδιάκοπο κλάμα, προσευχή με το τρύπημα της καρδιάς, ένα ουρλιαχτό πόνου και το κάλεσμα του ουράνιου Πατέρα, όπως το μωρό κλαίει μέχρι να λάβει το θρεπτικό στήθος του ΖΩΗ.  Ο Αιώνιος απορρίπτει τον προγραμματισμό για την αθανασία, τους πίνακες προτεραιότητας της σωτηρίας, την κατάταξη των αξιών της ψυχής, τον παράλογο ελιτισμό της προσέγγισης του παραδείσου.  Είθε ο Θεός να δούμε πόσοι άνθρωποι χωρίς περιουσία, αξιοπρέπεια ή ανθρώπινο σεβασμό μπαίνουν εύκολα, γιατί μοιάζουν εντυπωσιακά με τον Χριστό, Αυτόν που δεν είχε πού να βάλει το κεφάλι του.  Οι περιφρονημένοι, οι προσβεβλημένοι από την πλειοψηφία, οι αδικημένοι από τη μοίρα, οι φτωχοί και ικανοποιημένοι, οι γεμάτοι βράση όπως ο Λάζαρος από το Ευαγγέλιο θα αντιστρέψουν παραδόξως και θεϊκά τις αξιακές κατηγορίες αυτού του σάπιου κόσμου της συμβατικότητας και της υποκρισίας.  Εκεί, κατά την κρίση των αιώνων, δεν υπάρχει πια αυτοκράτορας ή στρατιώτης, πλούσιος ή φτωχός, αξιωματούχος ή πικραμένος, υπουργός ή άνεργος, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς είναι τρομερά φτωχοί σε καλές πράξεις, περιμένοντας με δάκρυα το έλεος του Θεού.

 Οι στέγες που σηκώνουμε από πάνω μας για να απομονωθούμε από τον ουρανό και να τροφοδοτήσουμε την ψευδαίσθησή μας αυτάρκειας δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαλείψουν από μέσα μας τη σπαρακτική λαχτάρα για τον χαμένο παράδεισο.  Τα υπάρχοντα αυτού του κόσμου δεν θα μπορέσουν ποτέ να απαλύνουν τον πόνο της απώλειας της ουράνιας ιδιότητας του πολίτη λόγω της Εωσφορικής αμαρτίας.  Οι γλυκές απολαύσεις αυτής της εποχής δεν θα μπορούν ποτέ να συγκριθούν με τη γλυκύτητα της συνομιλίας με τον αιώνιο Νυμφίο στη μυστική δροσιά του γαμήλιου θαλάμου του ουρανού.  Τα καλά της γης δεν θα μπορέσουν ποτέ να μας γλυκάνουν όπως έκαναν κάποτε τα δέντρα του ουρανού, δηλαδή, όπως λέει ο μεγάλος Μάξιμος, οι ιδέες του Θεού.

 Η νηστεία είναι ακριβώς αυτό το σπάσιμο του ανώτατου ορίου της δικής του εξάρτησης από την ύλη, είναι η κατάρριψη της επάρκειας ζωικής προέλευσης και η είσοδός μας στο ζώδιο του ουρανού, όπου ο ουρανός φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο και μπορούμε να ακούσουμε το γλυκό φωνή του Νυμφίου της καρδιάς μας από κοντά: Γιε μου, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου !!!

πατήρ Ιωάννης Ιστρατι