ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΑΛΟΥ.

 

Έτυχε να διασχίσω τη Μαύρη Θάλασσα από τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπου υπηρέτησα σε καταδρομικό, μέσω της μητέρας Ρωσίας, μετά από πρόσκληση του φίλου μου. Αλλά, όταν έφτασα στην Οδησσό, έμαθα με θλίψη ότι ο φίλος μου έφυγε για ιστιοπλοΐα στο εξωτερικό. Δεν μπορούσε να κατηγορηθεί γι' αυτό - δεν εξαρτιόταν από τις δικές του αποφάσεις.

Αλλά φταίει ο τρόπος που διαχειρίστηκα τον χρόνο μου και τα λεφτά μου. Η νεαρή ηλικία μου και η ανοησία έκαναν κακούς συμβούλους και σύντομα  έμεινα αφραγκος για να ζήσω, έχοντας σπαταλήσει τα λεφτά μου από το Ναυτικό . Και αποφάσισα να πάω στο Donbass για να κερδίσω χρήματα (εκείνη την εποχή στην Οδησσό υπήρχαν προσλήψεις μάχης για νάρκες).

Έτσι, εντελώς χωρίς να το σχεδιάσω νωρίτερα, κατέληξα στο Donbass σε ένα από τα παλιά ορυχεία χαμηλής παραγωγής. Μερικές φορές ήμουν τόσο κουρασμένος που όταν έφτασα στον ξενώνα, έπεσα νεκρός στο κρεβάτι, μέσα στα ρούχα μου. Οι νέοι φίλοι προσπαθούσαν να κάνουν ησυχία ενώ κοιμόμουν. Σε λίγο μπήκα στη δουλειά, έπρεπε να κοπούν με μαχαίρι οι κάλοι στα σκληρά χέρια μου, αλλά μου άρεσε που δεν τα παράτησα σαν  καποιοι άλλοι άνθρωποι.

Και όλα θα ήταν καλά, αλλά συνέβησαν μπελάδες. Εκείνη τη μέρα, δεν ήθελα τόσο να πάω κάτω στο ορυχείο! Η ψυχή μου φαίνεται να έχει μυρίσει μπελάδες. Όταν περπατούσαμε στη λωρίδα προς τη σφαγή, ξαφνικά από ψηλά - μια ρωγμή, ένα χτύπημα στον αριστερό ώμο και χέρι, ένας άγριος πόνος στο πόδι, και τέλος - ένα χτύπημα στο κεφάλι και μια πτήση στο πουθενά. 

Ξύπνησα, γεμάτος αιμα και χώμα. Ήταν πολύ δύσκολο να αναπνεύσω. Ένα ατύχημα. Όπως μας έμαθαν, άρχισα να κινούμαι σιγά-σιγά, ψάχνοντας ελεύθερο χώρο γύρω μου. Το αριστερό μου χέρι ήταν ακίνητο, κούνησα τα δεξιά μου δάχτυλα - θα δουλέψουν! Και άρχισα να απελευθερώνομαι από την αιχμαλωσία της γης, συχνά χάνω τις αισθήσεις μου από τον πόνο.

Αλλά δεν ήθελα να πεθάνω θαμμένος ζωντανός και πίστευα ότι ήμουν εν μέρει θαμμένος. Και ο απελπισμένος αγώνας μου τελείωσε με νίκη - απελευθερώθηκα από τα χαλάσματα. Υπήρχε ένα απόλυτο σκοτάδι παντού γύρω. Και η σιωπή. Φώναξα και φώναξα για τους φίλους μου αλλά κανείς δεν απάντησε. Αφού άγγιξα τον εαυτό μου, βρήκα αρκετές πληγές στο αριστερό χέρι, αιμορραγούσαν. Το πόδι μου πονούσε βασανιστικά, αλλά δεν υπήρχε αίμα, αποφάσισα ότι ήταν κλειστό κάταγμα. Έσκισα την μπλουζα μου , κάπως έδεσα το χέρι μου. Άρχισα πάλι να ουρλιάζω, αλλά μόνο η ηχώ του κάτω κόσμου χλευαστικά μου απάντησε.

Ξέχασα τον βαρύ ύπνο, αλλά ξαφνικά άκουσα γέλιο και κραυγές καθαρά. Σύρθηκα κάτω στη λωρίδα σέρνοντας ένα χτυπημένο πόδι. Ο θόρυβος και το γάβγισμα γίνονταν όλο και πιο μακριά. Ξεκουραζόμουν προσπαθώντας να βρω λίγο νερό που στάζει από πάνω. Και ξαφνικά, άκουσα ένα γέλιο, ένα δυνατό γρύλισμα και μια συγκλονιστική φωνη  πολύ κοντά. Και έκανα τον σταυρό μου! Εγώ είμαι, ένας πολίτης του ναυτικού Komsomol!

Αλλά ένα θαύμα - οι άσχημοι ήχοι σταμάτησαν! Και σύρθηκα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Αλλά πού πάμε; Πολλές δημιουργίες σε αυτό το παλιό ορυχείο. Οπότε θα πρέπει να περιπλανηθώ γύρω τους για πολύ καιρό και πιθανόν να μείνω σε αυτό το μπουντρούμι για πάντα. Ξεχάστηκα  σε ένα βαθύ όνειρο. Ονειρεύτηκα τα παιδικά μου χρόνια και τη μητέρα μου να στέκεται στην αριστερή πτέρυγα του καθεδρικού ναού της Μεσιτείας μπροστά από την εικόνα του Αγίου Νικολάου. Μου έδωσε ένα κερί και μου ψιθύρισε: «Αυτός είναι ο ουράνιος προστάτης σου Νικόλαος ο Θαυματουργός. Άναψε ένα κερί για αυτόν. Αν προσευχηθείς σε αυτόν, θα έρχεται πάντα να σε σώσει, θα σε γλιτώνει από κάθε μπελά. Πάντα να το έχετε αυτό στο μυαλό σας. Συνέχεια. "

Έκανα τον σταυρό μου και ψιθύρισα: «Νικόλαε θαυματουργέ, σώσε με! » - και ξύπνησα. Ξύπνησα ξαφνικά, αισθάνομαι σαν κάποιος να με άγγιξε. Μια ήρεμη ανδρική φωνή είπε: «Σήκω νεαρέ και ακολούθησέ με. " Σκέφτηκα το σπασμένο πόδι, αλλά η ίδια φωνή επέμενε: "Ακολουθήστε με! "Και σηκώθηκα! Αλλά και πάλι, φοβούμενος να πατήσω ένα άρρωστο πόδι, συνέχισα να κρατιέμαι από τον υγρό τοίχο .

Δεν άκουγα πια τη φωνή, αλλά φαινόταν σαν να είδα στο σκοτάδι κάποιον που με τράβηξε σαν μαγνήτης. Κάθε τόσο σταματούσα για να ξεκουραστώ, και ο μπροστά μου σταματούσε και περίμενε. Στην επόμενη στάση έλαμψε το φως και το αναγνώρισα! Ήταν ο Νικόλαος από την εικόνα του καθεδρικού ναού της Μεσιτείας του Μπαρναούλ!

"Αυτό ήταν" είπε, "σε λίγο θα σου έρθουν από εκεί πέρα. " Κοίταξα προς την κατεύθυνση που έδειχνε και όταν γύρισα δεν υπήρχε κανείς κοντά μου. Έπεσα πάλι σε ασυνείδητη κατάσταση, από την οποία με έβγαλαν οι διασώστες, οι οποίοι αποφάσισαν να ελέγξουν τις παλιές κλειδαριές. Σε όλες τις ερωτήσεις για τη σωτηρία μου, απάντησα μόνο: «Νικόλα, Νικόλα. " Από εκείνη την εποχή με αποκαλούσαν Νικόλα-Σιβηριανό.

Έβγαινα έξω για εννέα μέρες μετά την κατάρρευση, περιπλανιόμουν μέσα από κλειστές πόρτες, και 11 άνθρωποι πέθαναν τότε.

Μετά την εξιτήριο από το νοσοκομείο, οι φίλοι μου με τίμησαν στην πατρίδα μου - την μητρική μου, ανθισμένη Αλτάι. Η  μητέρα μου με υποδέχτηκε με δάκρυα χαράς. Μετά την λεπτομερή ιστορία μου, η μητέρα μου μου είπε: «Τη μέρα που έμπλεξες, πήγα στον κήπο να ποτίσω τα κρεβάτια. Όλα ήταν καλά, ήμουν απόλυτα υγιής, αλλά ξαφνικά τα μάτια μου σκοτείνιασαν, ένιωσα τόσο άρρωστη που δύσκολα μπορούσα να φτάσω σπίτι. Ήπια Corvalol, ξάπλωσα στο κρεβάτι και κοιμήθηκα. Σε ονειρεύτηκα, τυλιγμένο σε μαύρο σύννεφο που μερικές φορές εβγαιναν αστραπες. Ήμουν τόσο άρρωστος συν αυτό το όνειρο. Τον ονειρευόμουν για μέρες. Μόνο τώρα καταλαβαίνω ότι το μαύρο σύννεφο είναι το σκοτάδι του ορυχείου, και το φως είναι ο Άγιος Νικόλαος, ο σωτήρας σου, δόξα σε αυτόν και τον Κύριο Ιησού Χριστό, χωρίς του οποίου δεν θα πέσει ούτε τρίχα από το κεφάλι ανθρώπου!

Τις προάλλες πήγαμε στον καθεδρικό ναό της Μεσιτείας για να προσευχηθούμε για τη θαυματουργή σωτηρία μου, για να ευχαριστήσουμε τον Κύριο και τον Νικόλαο τον Θαυματουργό.

Ελάτε, φίλοι! Δεν πρέπει να χάσετε: https://t.me/edinoe_na_potrebu

Νικολάι Μπλίνοφ,

ζ. Novoaltaysk, "Λαμπάδα"