Πατέρες σὲ σιωπή. Μακαριστός γέρων Εφραίμ Σκήτη Αγίου Ανδρέα και Μεγάλου Αντωνίου!!!

Πατέρες σὲ σιωπή. Μακαριστός γέρων Εφραίμ Σκήτη Αγίου Ανδρέα και Μεγάλου Αντωνίου!!!

Ὑπῆρξαν πολλοὶ πατέρες, μορφωμένοι μὲ πολύπλευρον γνῶσιν, σφαιρικὴν καὶ βαθεῖαν, οἱ ὁποῖοι καὶ ὑπε

τάγησαν εἰς ἁπλουστάτους πατέρας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν

πολλάκις ἴσως καὶ ἀγράμματοι ἢ καὶ ὀλιγογράμματοι.

Καὶ ἐζήτησαν εὐλογίαν νὰ παραμείνουν, ὅσα χρόνια

θὰ εὑρίσκοντο εἰς τὴν ὑπακοήν των, τελείως σιωπηλοί,

ὡς ἄλαλοι, ὡς ἄφωνοι ἰχθύες.

Καὶ ἔλεγον οἱ ἄλλοι ἀσκηταί:

- Καλὸ καλογέρι εἶναι, ἀλλὰ νὰ μὴν ξέρῃ τίποτα,

οὔτε λεξούλα οὔτε λέξι. Νὰ μὴν ξέρῃ νὰ μιλάῃ!

῎Αλλος πάλιν ἔλεγεν:

- Εχεις δίκαιον, ἀλλὰ φυσιογνωμικῶς δὲν μοῦ ὁμοιάζει καὶ τόσο πολὺ γιὰ ξύλο ἀπελέκητο.

Διότι κάθε ἄνθρωπος φανερώνεται ἔστω καὶ ὀλίγον,

καὶ καταλάβαιναν κάποια πράγματα.

- Ε, ναί, ἔλεγεν ἄλλος, ἂν ἦταν, θὰ ὁμιλοῦσε·

ἐτοῦτος δὲν μιλάει, ἔχει πιεῖ ἄλαλον νερόν.

Καὶ διερωτῶντο τί συμβαίνει.

Οἱ μοναχοὶ ἐκεῖνοι ὅμως διῆλθον μέσα ἀπὸ τοὺς Πατέρας, ἐδῶ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, μὲ μία θαυμαστὴν σοφίαν καὶ διάκρισιν. Δηλαδή, ξεγέλασαν καὶ τοὺς ἐδῶ

Πατέρας. Καὶ ἐπῆραν μαζί των ὅλον αὐτὸν τὸν

πλοῦτον. Ἐδῶ δὲ ἐλθόντες, ἀπέκτησαν ἔτι καὶ ἔτι πε-

ρισσότερον.Περὶ ὑπακοῆς ὁ λόγος

Μάλιστα ἦτον ἕνας ἄλλος μοναχὸς ὁ ὁποῖος, - τί συγκινητικόν ! - ἦτον ἀγγελόφωνος. Ὅταν δὲ ἔψαλλε,

ὅλοι ἐσταματοῦσαν ἀκόμη καὶ τὴν ἀναπνοήν των, νομίζοντας πὼς κάποιος ἅγιος κατέβηκε ἐπὶ τῆς γῆς καὶ

ψάλλει. Δὲν ὑπάρχουν τέτοιες ψαλμωδίες νὰ συγκρίνωμεν, διὰ νὰ εἴπωμεν «σὰν αὐτὸν ἢ σὰν ἐκεῖνον».

Πολὺ λεπτὸν τὸ θέμα. Ἔπρεπε κανεὶς νὰ παρακολουθήσῃ πάρα πολὺ καλῶς, λεπτά, τὶς ἁπαλὲς θέσεις. Ητο

τὸ λαρύγγι τέτοιο, ἀηδονιοῦ φωνή, μεγάλη ὑπόθεσις.

Ὅπως καὶ τὸ λαρύγγι τοῦ ἀηδονιοῦ, ποὺ κάμνει κάποιες κινήσεις τὶς ὁποῖες δὲν ἠμπορεῖ κανένα ἄλλο

πουλάκι νὰ τὶς κάμψη, δὲν γίνεται, κανένα ἄλλο, μὲ τίποτα. Καί ἐπειδὴ ψάλλει κάθε φορὰ διαφορετικά, καὶ

ὄχι τὸ ἴδιο μοτίβο συνεχῶς, δὲν ἠξεύρεις κάθε φορὰν τί θὰ εἰπῇ, δὲν γνωρίζεις· τὰ ἄλλα τὰ πουλάκια λέγουν

συνεχῶς τὸ ἴδιο. Μόνο τὸ ἀηδόνι ψάλλει κάθε φορὰ

διαφορετικά.

Πῆγαν, λέγει, κάποτε εἰς τὴν Ὀλυμπιάδα τῶν πουλιῶν καὶ λέγει ἡ δασκάλα τῶν πουλιῶν, ἡ κουκουβάγια

- Νὰ ἔλθῃ ὁ κυρ-κόρακας.

- Τί ἔχεις μάθει;

- Κρά!

- Μπράβο, χειροκροτῆστε.

Μεγάλο πρᾶγμα τὸ «κρά». Βαρύτονος, μπάσος.

-῎Αλλο ξέρεις; λέγει.

- Ναὶ ξέρω.

- Γιὰ πές.

- Κρά!

- Τὸ ἴδιο εἶναι, λέγει. Τίποτα ἄλλος

- Ξέρω καὶ ἄλλο. Κρά!

- Παιδάκι μου, τὸ ἴδιο πρᾶγμα ἔλεγες πρίν, δὲν τὸ

ἀλλάζεις. Καταλαβαίνεις;

Ἐκ στόματος κοράκου, κρά! Τὶ ἄλλο νὰ εἰπῇ κανείς,

δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἰπῇ τίποτε ἄλλο. Εἰς τὴν παροιμίαν

δηλαδή.

Τὸ ἀηδόνι, ὅμως, κάθε φορά, ψάλλει κάτι διαφορετικόν, καὶ συνεχῶς διαφορετικόν, ποὺ δὲν γνωρίζει και

νεὶς τί πρόκειται νὰ ψάλῃ, δι᾿ αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ παρακολουθῇ συνεχῶς. Χάρισμα, πολύ μεγάλο χάρισμα.

- Κρύσεται, λέγουν, διὰ νὰ ψάλλῃ.

- Εἶναι ἄσκημο πουλί, μαῦρο.

- Τὴν νύκτα ψάλλει.

- Αὐτὸ εἶναι τὸ καλό.

- Ἐὰν τὸ ἰδῇ κανείς, ἀμέσως, σταματᾶ νὰ ψάλλῃ .

Μόλις πλησιάσῃ κάποιος ἄνθρωπος, σταματᾶ νὰ

ψάλλῃ. Ἀφοῦ διαλέξῃ ἕνα μέρος ὅπου δὲν ἐντοπίζει

κάποιον κίνδυνο, ἀλλὰ ἐπικρατεῖ ἀπόλυτος ἡσυχία καὶ

δὲν παρακολουθεῖται ἀπὸ πουθενά, τότε ἀρχίζει νὰ

ψάλλῃ. Καί ἐνῶ ψάλλῃ, παρακολουθεῖ, μὴν τυχὸν

ἀκούσῃ καὶ κανένα θόρυβο. Τὰ αὐτιά του δὲν εἶναι εἰς

τὸ νὰ ἀκούῃ τὸ ἄκουσμά του, ἀλλὰ εἰς τὸ νὰ ἀκούῃ τοὺς

θορύβους. Μόλις ἀκουστῇ κάποιος θόρυβος, τὰκ σταματᾶ. Φοβερὸ πρᾶγμα!