Μὲ τὴν εὐχὴν κρούομεν τὴν θύρα τοῦ ἐλέους. ΓΈΡΩΝ ΕΦΡΑΊΜ ΣΚΉΤΗ ΑΓΊΟΥ ΑΝΔΡΈΑ

Μὲ τὴν εὐχὴν κρούομεν τὴν θύρα τοῦ ἐλέους.

Ελεγε ἕνας γέροντας: Σὲ κάθε «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» πού λέγομε, κρούομεν τὴν θύρα τοῦ Θείου Ἐλέους ἐν Οὐρανοῖς. Ἀπὸ μέσα ἀκούγεται ὡς

ὄροντὴ αὐτὸς ὁ ἦχος, ὡς ἕνας ὑπερμεγέθης ἦχος, ὑπὲρ

σαλπίγγων πολλῶν.

- Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

Καὶ ἀπαντᾶ ὁ Κύριος, ὁ πανταχοῦ παρών:

- Υἱέ μου, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι.

Τὸν ἦχον αὐτὸν τὸν ἀκούει καὶ ὁ διάβολος. Διότι τὰ πνεύματα, θέλουν δὲν θέλουν, ἀκοῦν· πῶς, ἂς ποῦμε,

ὑπάρχει ένα σύστημα μὲ τὸ ὁποῖον ἀκοῦμε τοὺς ὑπερήχους; Ἔτσι λοιπόν, καὶ τὰ πνεύματα ἀκοῦν καὶ τὸν ἐνδιάθετο λόγο, καὶ ἠμποροῦν νὰ ἐκτιμήσουν περίπου,

καὶ νὰ καταλάβουν τί γίνεται. Δι᾿ αὐτὸ ποὺ σκεπτόμεθα

καὶ λέγομε, ἑλκύομε τὴν Χάρι ἢ τὴν διώχνομε· διότι τὸ

βλέπουν αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Πῶς καταλαβαίνουν ὅτι ἑλκύομε τὴν Χάρι μὲ τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με»; Μὲ τὸ νὰ βλάπτωνται αὐτοὶ καὶ κατακαιόμενοι νὰ

φεύγουν. Ὅταν λέγωμε τὴν εὐχή, καὶ αὐτὸς ἐνοχλεῖται

καὶ φεύγει, καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ ὑπὲρ ἡμῶν,

ὁπότε ἐμᾶς ἡ Χάρις δροσίζει καὶ αὐτοὺς φλογίζει. Κατ᾿

αὐτὸν τὸν τρόπο καταλαβαίνουν, ἐκ τοῦ πυρός, διότι δὲν εἶναι καρδιογνῶσται νὰ καταλάβουν ὅτι προσεύχεται ταπεινὰ κάποιος ἢ δὲν προσεύχεται ταπεινὰ ἢ θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του ἅγιο.

Θὰ δῶ, ἄν προσεύχεται ταπεινά, λέγει ὁ ἐχθρός·

αὐτός, ὅπως βλέπω καὶ ἀκούω, λέει τὴν εὐχή.

Τώρα, ὁ προσευχόμενος κάνει αὐτοκριτικὴ καὶ λέγει:

-᾿Αν νοιώθω καλά, σημαίνει πὼς εἶμαι ἐντάξει....

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ,

ἐλέησόν με, ὅζζ βζζ .

Μὰ δὲν βλάπτεται ὁ ἐχθρὸς μὲ τέτοια εὐχή. Ποιός ξέρει ἀπὸ τί καρδία βγαίνει, ἀπὸ τί μυαλὸ βγαίνει, ἢ τί λογισμούς 

Εἶναι σὰν νὰ λέμε: «Ἐλέησόν με τὸν Πανάγιον, ἐλέησόν με τὸν Ἅγιον, τὸν Ἁγιώτατον, δὲν ὑπάρχει ἄλλος

σὰν ἐμένα εἰς τὸν κόσμον. Μὰ τί περίπτωσις εἶμαι ἐγώ;

Εἶμαι ὁ μοναδικὸς εἰς τὸν κόσμο!»

Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, καὶ νὰ μὴν τὸ λέγῃ κανείς, ὅταν ἔχῃ

τέτοια αἴσθησι διὰ τὸν ἑαυτόν του, ἡ ἰδία ἡ εὐχὴ χρωματίζεται εἴτε τὸ καταλαβαίνομε εἴτε ὄχι, καὶ τὸ πονηρὸν

πνεῦμα τὸ ἀντιλαμβάνεται κατ' εὐθεῖαν.

Ἡ ἰδία ἡ ταπεινὴ εὐχὴ ἔχει τὴν χάρι νὰ καίῃ τὸν δαίμονα, ὄχι ἐπειδὴ λέγομε τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ..»,

ἀλλὰ ἐπειδὴ περιέχει ταπείνωσι ἡ εὐχὴ αὐτή.

Δὲν εἶναι φετιχισμὸς αὐτὴ καθ᾿ ἑαυτὴ ἡ εὐχή, νὰ διώξω τὸν δαίμονα, διότι ὁ Θεὸς δὲν τιμωρεῖ τὸ πλάσμα

του. Κανένα πλάσμα του δὲν τιμωρεῖ. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ διάβολος εἶναι ὑπερήφανος, ὅπου ὀσμισθῇ ὀσμὴν

πραγματικῆς ταπεινώσεως, αὐτοκαταστρέφεται καὶ κατ

τακαίεται. Ἡ κόλασις τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ ταπεινή εὐχὴ καὶ ἡ χαρά του εἶναι ἡ ὑπερήφανος εὐχή.