ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΡΑΦΑΉΛ ΚΑΡΕΛΙΝ. ΠΕΡΊ ΤΏΝ ΕΝΤΟΛΏΝ ΤΟΎ ΘΕΟΎ.ΤΟ ΨΕΎΔΟΣ.

 Ἡ ἁμαρτία ποὺ ἐναντιώνεται στὴν ἐλπίδα εἶναι τὸ ψεῦδος. Σήμερα  αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ διαδεδομένη ἁμαρτία. Ἡ ψυχὴ καὶ τὸ ψέμα ἔχουνσυγχώνευση σὰν τὰ σιαμαῖα ἀδέρφια. Τὸ ψεῦδος ἔχει διαπεράσει

ὅλη τὴν κοινωνική, τὴν οἰκογενειακὴ καὶ τὴν προσωπικὴ ζωὴ

τῶν ἀνθρώπων, ὅπως τὸ νερὸ τὸ σφουγγάρι. Οἱ χαιρετισμοί,

τὰ πάντα εἶναι

οἱ ἀποχαιρετισμοί, τὰ βλέμματα, τὰ χαμόγελα

σκεπασμένα μὲ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν κοσμητικὴ τοῦ ψεύδους, καὶ

ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ κρύψει τὸ ψυχικὸ κενὸ καὶ τὴν

ἔχουν γίνει ἀμιγῶς νεκρὸ σχῆμα, μὲ χρωματισμένο κέλυφος, πίσω

ψύχρα του. Δὲν ζεῖ, ἀλλὰ «παίζει». Δὲν ἐπιτρέπει στὸν ἑαυτό του

αὐτὴ τὴν πολυτέλεια, δηλαδὴ νὰ λέει τὴν ἀλήθεια.

 Ἐξάλλου έχει χάσει

τὴν ἀλήθεια νηπιότητα, παρατεταμένο παιδικὸ φρόνημα ἢ ἔμφυτη

τὴν ἀνάγκη νὰ εἶναι εἰλικρινής. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος θεωρεῖ

ἄρρωστια, ἡ ὁποία ὀνομάζεται βλακεία. Εἶναι σίγουρος ὅτι τὴν ἀλήθεια

τὴν λένε μόνο ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἀρκετὸ μυαλὸ γιὰ νὰ ποῦν

ψέμα. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἔχει συνηθίσει στὸ ψέμα μὲ τὸν ἴδιο

τρόπο, ὅπως συνηθίζει στὴν φυλακὴ ἕνα παιδὶ ποὺ γεννήθηκε ἐντὸς

τῶν τειχῶν της. Ὁ ἄνθρωπος προσαρμόζεται μὲ τὸ ψεῦδος καὶ δὲν

αἰσθάνεται πλέον τὴν δυσοσμία του. Ὁ ψεύστης δημιουργεῖ ἕναν

ἀνύπαρκτο εἰκονικὸ κόσμο καὶ ἀπορροφᾶ καὶ τοὺς ἄλλους σὲ αὐτὴ

τὴν ψευδο-πραγματικότητα. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν δημιουργική φαντασία,

ἐδῶ ἡ ψυχρὴ φαντασία τῆς ἐν γνώσει ψευδομένης διανοίας τοῦ

ἐπαγγελματία ταχυδακτυλουργοῦ καὶ τοῦ παλαιοῦ χαρτοκλέφτη θέλει

νὰ νικήσει τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια σὰν τὸν ἀντίπαλό της. Ἡ καρδία

τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πιὸ βαθειὰ καὶ πιὸ ἁπλὴ ἀπὸ τὴν διάνοια καὶ

τὴν φαντασία. Αὐτὴ δὲν μπορεῖ νὰ κρατάει καὶ νὰ διατηρεῖ μία

φτιαχτὴ πολυσύνθετη εἰκόνα, τὴν ὁποία ζωγράφισε ἡ διάνοια, καὶ

γι' αὐτὸ τὸ ψέμα διασπᾶ καὶ ἀπομακρύνει τὸν νοῦ ἀπὸ τὴν καρδία.

Πέρα ἀπὸ αὐτό, ὁ κάθε ἄνθρωπος στὸ βάθος τῆς ψυχῆς ἔχει τὴν

φωνὴ τῆς αἰώνιας ἀλήθειας, τῆς συνειδήσεως, ἡ ὁποία, παρόλο ποὺ

νυστάζει, μπορεῖ κατὰ διαστήματα νὰ ξυπνάει. Γι' αὐτὸ ὁ ψεύστης

πείθει τὴν συνείδησή του ὅτι τὸ ψέμα δὲν εἶναι καθόλου κακό, ἀλλὰ

μία ἐξυπνάδα, μάλιστα σὲ μερικὲς περιπτώσεις εἶναι καλό! Διότι ἂν οἱ

ἄνθρωποι θὰ λένε πάντα τὴν ἀλήθεια ὁ ἕνας στὸν ἄλλο, τότε συνέχεια

θὰ τραυματίζουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ὅταν μεταξὺ τοῦ νοῦ καὶ τῆς

καρδίας διακόπτεται ἡ σύνδεση, τότε ἡ διάνοια ἐνεργεῖ ἀφ' ἑαυτοῦ

της, τὸ δὲ πνεῦμα, ποὺ παραμένει στὴν καρδία, ἀποσύρεται στὸ βάθος

καὶ παγιώνεται ἐκεῖ. Στὸν ἁμαρτωλὸ φαίνεται ὅτι τὰ συναισθήματα

καὶ τὰ πάθη ἐνεργοῦν στὴν καρδία, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶναι ἔτσι: στὴν

πραγματικότητα δὲν εἶναι ἡ καρδία μὲ τὴν πνευματικὴ ἔννοια, ἀλλὰ

μία περιφέρεια, τὰ πρόθυρα τῆς καρδίας (ὅπως στὰ συγγράμματα

τῶν μυστικῶν Πατέρων χρησιμοποιεῖται ἡ λέξη «ὑπουράνιος» γιὰ

νὰ γίνει διάκριση ἀπὸ τὸν οὐράνιο). Ἡ συνείδηση τοῦ συγχρόνου

ἀνθρώπου μοιάζει μὲ τὸν παραλυτικό, ὁ ὁποῖος οὔτε πεθαίνει οὔτε

ζεῖ. Ὅσο ἔξυπνος καὶ ἂν εἶναι ὁ ψεύστης, ἀργὰ ἢ γρήγορα πέφτει

στὰ δίχτυα τῶν δικῶν του ψεμάτων, τὰ ὁποῖα ἅπλωσε ὁ ἴδιος.

Λέγαμε γιὰ τὸ ἐφήμερο ψέμα, αὐτὴ τὴν χλωμὴ «Ἀποκάλυψη»

τῆς καθημερινότητος. Ἀλλὰ τὸ ψεῦδος, ὅπως καὶ ἡ ὑπερηφάνεια,

ἔχει τὶς δαιμονικὲς ρίζες του, ἡ ἀρχή του ξεκινάει ἀπὸ τὴν αὐγὴ

τῆς δημιουργίας, στὴν ἐποχὴ ὅταν ὁ Κύριος διαχώρισε τὸ φῶς ἀπὸ

τὸ σκότος. Τὸ πρῶτο ψέμα ἦταν τὸ ψέμα τοῦ σατανᾶ, ὁ ὁποῖος

φαντάστηκε τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν μορφὴ τῆς θεότητος καὶ ὁ ἴδιος

ἔπεσε πρῶτο θύμα τοῦ ψεύδους. Ὁ πρῶτος ψεύστης στὴν γῆ ἦταν

ὁ Ἀδάμ. Αὐτὸς ἀποδέχτηκε τὸ ψέμα τοῦ ὄφεως μὲ τὸν νοῦ καὶ τὴν

καρδία, διέρρηξε τὴν ἕνωσή του μὲ τὸν Θεό, ἦρθε σὲ συμφωνία μὲ

τὸν σατανά, καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο κατέστησε τοὺς ἀπογόνους

του ἐξορίστους ἀπὸ τὴν Ἐδὲμ καὶ περιπλανωμένους στὴν χώρα τοῦ

θανάτου.

Τὸ ψέμα δὲν ἔχει οὔτε φύση οὔτε ὑπόσταση. Εἶναι ἡ παραμόρφωση

καὶ ἡ διαφθορὰ τῆς πραγματικότητος, ἡ κενὴ σκιά, τὸ ἄσχημο δίδυμο

καὶ τὸ ἀρνητικὸ τοῦ εἶναι, τὸ παράσιτο ποὺ τρέφεται μὲ τὸ αἷμα τοῦ

ἄλλου. Τὸ ψέμα εἶναι ἡ δαιμονικὴ ἐνέργεια, ὅπως ἡ ἀποσύνθεση καὶ

διάλυση τοῦ πτώματος εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ θανάτου. Ὁ Βελίας εἶναι

ὁ δαίμονας τοῦ πνευματικοῦ καὶ τοῦ διανοητικοῦ ψέματος. Αὐτὸς

ἦταν ὁ πρῶτος ἀπὸ τοὺς ὑψηλοὺς ἀγγέλους ποὺ ἀκολούθησε τὸν

Ἑωσφόρο καὶ ἔγινε τὸ δεξὶ χέρι του. Τὸ ὄνομα «Βελίας» σημαίνει

«φαντασματικός, φανταστικός, ἀπατηλός, ψεύτικος». Αὐτὸς εἶναι ὁ

ἐπινοητὴς τῶν αἱρέσεων καὶ ὁ συνομιλητὴς τῶν φιλοσόφων, ποὺ τοὺς

ρίχνει στὶς ἀράχνες τῶν συλλογισμῶν. 

Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀρχιτέκτονας

τού βαβυλώνιου πύργου, ὁ κτήτορας τῶν εἰδωλολατρικῶν τεμενῶν ὁ κατασκευαστὴς τῶν εἰδώλων, τὰ ὁποῖα προσκυνοῦσε καὶ

προσκυνάει ἡ ἀνθρωπότητα. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐμπνευστὴς τῶν ποιητῶν

καὶ τῶν ζωγράφων, οἱ ὁποῖοι ἐξυμνοῦν τὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία στὶς

ποιήσεις καὶ στοὺς πίνακες. Αὐτὸς δίδαξε στοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες

τὴν ἀθεΐα διαμέσου τοῦ Ὁμήρου καὶ τοῦ Ἡσιόδου. Αὐτός, μὲ τὴν

μορφὴ τοῦ τεραστίου φιδιοῦ περιτύλιξε μὲ τὸ σῶμα τὸν Βούδα, σὰν

μὲ ἐπενδύτη, προφυλάσσοντάς τον ἀπὸ τὴν βροντὴ καὶ τὴν καταιγίδα.

Αὐτὸς παρουσιάζεται στὴν Μαχαβαράτα μὲ τὴν χρωματισμένη

μάσκα τοῦ Κρίσνα, δέχεται προσκυνήσεις ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ

Ἀπόλλωνα καὶ τοῦ Σίβα. Αὐτὸς ψιθυρίζει τὶς ἀποκαλύψεις του στοὺς

μανιχαίους καὶ τοὺς γνωστικιστές, τραγουδάει ἄσματα μαζὶ μὲ τοὺς

τροβαδούρους καὶ τοὺς μιννεσίνγκερ” στὴν γυναικεία ὀμορφιὰ σὰν

σὲ θεότητα. Αὐτὸς χτυπάει τρυφερὰ στὸν ὦμο τὸν Μάιστερ Εκαρτ

σὰν τὸν ἀγαπημένο του μαθητή, μάχεται στὰ τείχη τοῦ Κάστρου

τοῦ Μονσεγκύρ”, τοῦ τεμένους του, διδάσκει τὸν Λογιόλα" ὅτι ὁ

σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα καὶ ὅτι ὑπάρχει τὸ ἅγιο ψέμα, τὸ ὁποῖο

εἶναι εὐάρεστο στὸν Θεό. Αὐτὸς περιπλανᾶται μαζὶ μὲ τὸν Μπέμε

στοὺς δρόμους καὶ τὶς παρόδους τοῦ Μαρβούργου, ὀνειροπολεῖ στὴν

γαλαρία τοῦ «Γκλόμπους»42, ἐπισκέπτεται τὴν ταβέρνα «Χήνα καὶ

σχάρα»*, βγάζει πύρινες ὁμιλίες στὴν Συμβατικὴ Ἐθνοσυνέλευση,

ἀποκαλύπτει στὸν Γκαῖτε τὰ μυστικὰ τῆς Βαλπουργιανῆς Νύχτας",

ἀπονέμει στὸν Χέγκελ τὰ διακριτικὰ τοῦ βασιλιᾶ τῆς φιλοσοφίας

καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸ παραμυθένιο βασίλειο τῆς διαλεκτικῆς, ὅπου τὰ

πάντα εἶναι ἀναποδογυρισμένα. Ὁ Βελίαρ ἐμφανίζεται στὰ ὁράματα

τοῦ Ραμακρίσνα, διδάσκει τὸν Βιβεκανάντα ὅτι «τὰ πάντα εἶναι τὸ

μηδέν, καὶ τὸ μηδὲν εἶναι τὰ πάντα», προεδρεύει στὶς συναθροίσεις

τῶν θεοσόφων, ἐρωτοτροπεῖ πίσω ἀπὸ τὴν Μπλαβάτσκυ καὶ τὴν

Μπέζαντι σὰν τὸ σοκακόπαιδο, ἀπειλεῖ τὸν Στάινερ πὼς θὰ τοῦ

σηκώσει τὰ αὐτιὰ γιὰ τὴν περιττή του φλυαρία, ἡ ὁποία δὲν ἁρμόζει

σὲ ἕναν ροζενκρέιτσερ. Αὐτὸς γυρίζει τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας, σὰν

τὰ ὀχυρώματα, γιὰ νὰ δεῖ ποῦ θὰ εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ τὰ θραύσει,

καὶ ἀπὸ ποῦ νὰ ἀρχίσει νὰ σκάβει τὴν σήραγγα.

Ἡ οὐσία τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ

πρὸς τοὺς συνανθρώπους. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ φωνὴ τῆς καρδίας, ἐνῶ

τὸ ψεῦδος ἀποξηραίνει καὶ σκληρύνει τὴν καρδία σὰν τὴν πέτρα.

ψέματα στοὺς

Ὁ ψεύστης, ποὺ συνήθισε νὰ λέει ἐν γνώσει του

ἀνθρώπους, ἀκούσια θὰ ψεύδεται κατὰ τὴν προσευχὴ καὶ στὸν Θεό.

Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ προσώπου τοῦ ἀνθρώπου μὲ

τὸ Πρόσωπο τῆς Θεότητος, ἐνῶ ὁ ψεύστης χάνει τὸν ἑαυτό του

ὡς πρόσωπο, γίνεται ἠθοποιὸς τοῦ δρόμου καὶ «προσωποποιός»,

κατασκευαστὴς μασκῶν.

Ὁ δαίμονας εἶναι ψεύστης καὶ ἀνθρωποκτόνος. Τὸ ψεῦδος μπορεῖ

νὰ ὀνομαστεῖ πνευματοκτονία. Σὲ κάθε ἁμαρτία κρύβεται ψέμα,

κάθε ἁμαρτία εἶναι ψευδαίσθηση τῆς εὐτυχίας, «ἀντι-εἶναι». Γιὰ νὰ

διαπράξει μία ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ὑποκύψει στὸ ψεῦδος

καὶ νὰ ξεγελάσει πρὶν ἀπ' ὅλους τὸν ἑαυτό του. Τὸ ψεῦδος ἔχει μέσα

μας τὸν σύμμαχό του: τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα τοῦ Ἀδάμ, γι᾿

αὐτὸ ἡ πνευματικὴ ζωὴ ἐν πολλοῖς εἶναι ἡ θεληματικὴ ἀναζήτηση

τῆς ἀλήθειας, ἡ ἀντίσταση στὸ ψέμα, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ δαίμονας ἔχει

περιτυλίξει τὴν γῆ καὶ τὶς καρδίες τῶν ἀνθρώπων, σὰν μὲ ἕναν ἱστὸ

ἀράχνης – αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγώνας γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία καὶ

τὴν αἰώνια ζωή.