ΤΆ ΠΟΝΤΊΚΙΑ.

Όταν ζούσα με τη γιαγιά και τη μητέρα μου, είχαμε ποντίκια στο διαμέρισμά μας», είπε ο Μητροπολίτης Άντονι του Σουρόζ.  - Έτρεχαν σε συντάγματα, και δεν ξέραμε πώς να τους ξεφορτωθούμε.  Δεν θέλαμε να βάλουμε ποντικοπαγίδες, γιατί λυπηθήκαμε τα ποντίκια.

 Θυμήθηκα ότι στο προσευχηταρι υπάρχει μια παραίνεση ενός από τους αγίους σε άγρια ​​θηρία.  Ξεκινά με λιοντάρια, τίγρεις και τελειώνει με κοριούς.  Και αποφάσισα να προσπαθήσω.  Κάθισα σε μια κουκέτα μπροστά στο τζάκι, φόρεσα ένα επιτραχήλιο, πήρα ένα βιβλίο και είπα σε αυτόν τον άγιο: «Δεν πιστεύω καθόλου ότι θα βγει κάτι από αυτό, αλλά αφού το έγραψες,  κάτι σημαίνει για σένα.. Πίστεψε Θα πω τα λόγια σου, ίσως το ποντίκι πιστέψει και εσύ προσεύχεσαι να συμβεί».

 Κάθισα.  Το ποντίκι είναι έξω.  Το σταύρωσα: «Κάτσε και άκου!»  και διάβασα μια προσευχή.  Όταν τελείωσα, είπα, «τώρα πήγαινε να το πεις στους άλλους».  Και μετά δεν είχαμε ούτε ένα ποντίκι!

 Από αναμνήσεις

 Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος