Ο ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ.

Wanderer
Πριν από δύο χρόνια ήμουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Ο φίλος μου, ορθόδοξος μοναχός από την Ιερά  Μονή στο Platinum (Β. Καλιφόρνια), υποσχέθηκε να με πάει στο μοναστήρι για να δω με τα μάτια μου τον τόπο που ζούσα, εργάστηκα και. κηδεύεται ο αμερικανός ορθόδοξος ιερομόναχος Σεραφείμ (Ρόουζ), σεβαστός από εμένα.

Οδηγήσαμε εκεί με το αυτοκίνητο στους ορεινούς δρόμους της Καλιφόρνια. Πιθανότατα δεν υπάρχει γωνιά όπου δεν έχει σκαρφαλώσει ο συνεχώς μεταβαλλόμενος και πανίσχυρος αμερικανικός πολιτισμός - σκέφτηκα, κοιτάζοντας το γύρω ορεινό τοπίο και νιώθοντας πώς το αυτοκίνητο όχι απλώς οδηγεί, αλλά φαίνεται να επιπλέει σε απόλυτα ομαλούς, όμορφους δρόμους των ΗΠΑ - το ονειρευτείτε οποιονδήποτε Ρώσο οδηγό και επιβάτη.

Ξαφνικά, μια μοναχική φιγούρα ενός άνδρα που περπατούσε στην άκρη του δρόμου εμφανίστηκε μπροστά. Σταματήσαμε και προσφερθήκαμε να του κάνουμε μια βόλτα. Ο τύπος συμφώνησε πρόθυμα, ειδικά επειδή δεν είχε συγκεκριμένη διαδρομή.

Αποδείχθηκε ότι ήταν ένας από εκείνους τους ελεύθερους Αμερικάνους τύπους που βρίσκουν την ύψιστη ομορφιά της ζωής στα ταξίδια σε όλη τη χώρα, μένουν όπου θέλουν, όσο θέλουν, όποτε θέλουν. Και ποτέ δεν θα περνούσε από το μυαλό κανένας στις Ηνωμένες Πολιτείες να αποκαλέσει ένα τέτοιο άτομο αλήτη. Η νέα μας γνωριμία ήταν ντυμένη πολύ απλά, αν όχι άσχημα: ένα πουκάμισο, μακρη από καινούργια πεζοπορικά παντελόνια, μπότες βουνού. Ο ίδιος ο τύπος, όπως προκύπτει από τη ζωντανή και συναρπαστική ιστορία του, πίστευε ότι οδηγούσε τον μόνο σωστό και πιο φυσικό τρόπο ζωής, ξεφεύγοντας από όλα τα προβλήματα του σύγχρονου πολιτισμού και ζώντας ελεύθερα και σε αρμονία με τη φύση.

Ο μοναχός, ακούγοντας προσεκτικά όλα όσα έλεγε ο ταξιδιώτης μας και γνέφοντας κατά καιρούς επιδοκιμαστικά, είπε ξαφνικά: «Μένουμε κι εμείς εδώ, όχι μακριά... Προσπαθούμε να ζούμε σε αρμονία με τον Θεό και τη φύση». Η ιστορία για το χριστιανικό μοναστήρι στα βουνά φάνηκε ενδιαφέρουσα στον νέο μας γνωριμία, και εξέφρασε την επιθυμία να το "τσεκάρει" - να δει τι συνέβαινε εκεί ... Ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο στο μοναστήρι όταν είχε ήδη σκοτεινιάσει (
σύντομα ο υπέροχος αμερικανικός δρόμος τελείωσε και έπρεπε να ανεβούμε το ανώμαλο ορεινό μονοπάτι πιο οικείο στο ρώσικο βλέμμα) και η βραδινή λειτουργία έχει ήδη ξεκινήσει. Πήγαμε αμέσως στην εκκλησία, προσκαλώντας τον νέο μας γνωστό να συμμετάσχει.

Μετά από υπέροχες λειτουργίες στους καθεδρικούς ναούς της Μόσχας, η λατρεία σε μια μικρή, σεμνή, κρύα εκκλησία, ακόμη και στα αγγλικά, ήταν ασυνήθιστη για μένα.

Ακόμη και η μακροχρόνια επιθυμία να φτάσω εκεί δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το κρύο που έκοβε μέχρι τα κόκαλα. Όρθιος στην εκκλησία, προσπάθησα να συγκεντρωθώ στη λειτουργία και να προσευχηθώ, όταν ένας φίλος άκουσε κάποιους ήχους πίσω του που έμοιαζαν με κλάμα... Γύρισα και είδα τον ίδιο τύπο να κάθεται στο πάτωμα, όχι μακριά από την έξοδο. Έκλαιγε, κάλυπτε το πρόσωπό του με τα χέρια του και προσπαθούσε να πνίξει τους λυγμούς του... Όταν τελείωσε η λειτουργία, η γνωριμία μας δεν ήταν στην εκκλησία. Δεν υπήρχε πουθενά στην επικράτεια του μοναστηριού. Προφανώς μόλις έφυγε, αποφασίζοντας να συνεχίσει την ατελείωτη οδύσσεια του... Ένας ελεύθερος άνθρωπος σε μια ελεύθερη χώρα...

Και παρόλο που δεν είδα ποτέ ξανά αυτόν τον τύπο και δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα γιατί η ψυχή του αντέδρασε τόσο ειλικρινά, με λυγμούς στην επαφή με την πνευματική πραγματικότητα, η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση μου φαίνεται πολύ απλή. Καμία εξωτερική ανεξαρτησία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την εσωτερική ελευθερία, οι μεγαλύτερες εκτάσεις της γης είναι μικρότερες από τον πνευματικό κόσμο ενός ανθρώπου... Και η ψυχή αγωνίζεται κυρίως για αυτήν την πνευματική ελευθερία... Είναι αλήθεια, για κάποιο λόγο δεν την επιλέγει πάντα. ..

Βλαντιμίρ, 25 ετών