ΤΙ ΈΜΑΘΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΖΩΉ.

Αγαπητοί μου, σε όλη μου τη ζωή είχα μόνο μία προσευχή.  Η ζωή μου ήταν, τουλάχιστον τα τρία πρώτα τρίμηνα, πολύ ταραχώδης και ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις φορές, ένιωσα κοντά στο θάνατο, λόγω των παθημάτων και των κινδύνων που πέρασα.  Ποτέ δεν κάλεσα τον θάνατο, αλλά ούτε και τον φοβήθηκα.  Είχα μόνο μια προσευχή στον Θεό: «Κύριε, αν νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο μαζί μου και αν νομίζεις ότι είμαι ακόμα απαραίτητος για την Εκκλησία μου, για το έθνος μου και για τους συνανθρώπους μου, τότε θα με σώσεις θα με αφήσεις να ζήσω και δεν θα με αφήσεις να σκοτωθώ, ούτε από πείνα, ούτε από δίψα, ούτε από κρύο, ούτε από βασανιστήρια, ούτε από σφαίρες ανθρώπων, ούτε από δόντια λύκων.  Αν σκεφτείς ότι δεν θα είμαι πια καλός για τίποτα και δεν με χρειάζεσαι πια, θα με καλέσεις κοντά σου και θα δεις τι θα κάνεις μαζί μου.  Αν όμως θεωρείς ότι θα είμαι χρήσιμος, θα με αφήσεις να ζήσω, γιατί ξέρω ότι η χριστιανική θρησκεία είναι κατεξοχήν πραγματιστική».

 Το δέντρο είναι γνωστό από τους καρπούς του και ο άνθρωπος από τις πράξεις του.  Δεν είναι αξία να ζεις πολύ, τουλάχιστον αν έχεις τη φιλοδοξία να μπεις με κάποιο τρόπο στη σειρά των μεγάλων.  Είναι σημαντικό να ζεις χρήσιμα, και για αυτό πρέπει να έχεις και παιδεία από τους γονείς σου, την οποία είχα εγώ.  Γι' αυτό, στα γενέθλιά μου, προσεύχομαι πρώτα με την οικεία πρωινή προσευχή για τους γονείς μου που μου έδωσαν ζωή, αλλά όχι μόνο ζωή, ώστε αυτό να μην είναι ακόμα μεγάλη υπόθεση, αλλά επειδή μου έδωσαν εκπαίδευση.  Από τον πατέρα μου, που ήταν άνθρωπος γεμάτος σοφία, έμαθα να μην παίρνω ποτέ τίποτα τραγικά και από τη μητέρα μου, που ήταν θησαυρός της λαογραφίας, έμαθα πίστη στον Θεό, φόβο και αγάπη γι' Αυτόν, σεβασμό στην αξιοπρέπειά μου, εργασία και σεβασμό στην αξιοπρέπεια των άλλων.  Η μάνα μου μας έλεγε, παιδιά, ειδικά μια παροιμία που κληρονόμησε και από τους προγόνους της: Αντί να ξαπλώνεις στο βούτυρο και να κοιτάς τη γη, καλύτερα να ξαπλώνεις στο αλάτι και να κοιτάς τον ήλιο.  Αν κάποιος με ρωτούσε «Τι έμαθες από τη μητέρα σου;», θα απαντούσα: Αυτό έμαθα: να κοιτάζω τον ήλιο.  Και αν ο Θεός λάμψει αυτό το φως πέρα ​​από τον τάφο, θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένος».

Πατήρ Ανανίας Βαρθολομαίου.