Η ΠΑΡΑΒΟΛΉ Η ΣΚΙΆ ΤΟΥ ΦΌΒΟΥ

Η Σκιά του Φόβου

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα χωριό ζούσε ένας άνθρωπος που τον κυριεύει ο φόβος. Φοβήθηκε τη δική του σκιά και έτρεξε από αυτήν. Ενώ ο ήλιος έλαμπε, αυτός ο άντρας δεν μπορούσε να σταματήσει, γιατί όσο πιο γρήγορα έτρεχε, τόσο πιο γρήγορα έτρεχε εκείνη πίσω του  και σκιά. Μόνο τη νύχτα, όταν η σκιά εξαφανίστηκε και νόμιζε ότι δεν τον κυνηγούσε άλλος, επέτρεψε στον εαυτό του να σταματήσει. Αλλά με τις πρώτες αναλαμπές της ημέρας, άρχισε πάλι να τρέχει. Ήρθε η ώρα που αυτός ο άνθρωπος έπεσε στο έδαφος και πέθανε.

Οι χωριανοί αποφάσισαν να τον θάψουν στη σκιά ενός δέντρου και ζήτησαν από τον Γέροντα Νεστόριο να έρθει στην κηδεία για να προσευχηθεί. Ήρθε ο γέροντας και πριν την ταφή είπε στους ζωντανούς τα εξής: «Αυτός ο άνθρωπος κυριεύτηκε από το πνεύμα του φόβου. Πέρασε όλη του την ενήλικη ζωή τρέχοντας από τη δική του σκιά και ως εκ τούτου τη σπατάλησε. Οι φόβοι μας είναι σαν σκιές. Καθώς συνεχίζουμε να τρέχουμε από αυτούς, δεν μπορούμε ποτέ να σταματήσουμε για να μάθουμε τι πραγματικά μας κυνηγάει. Αν αυτός ο άντρας είχε σταματήσει και κοίταζε προσεκτικά, ίσως θα γελούσε και θα έλεγε: «Τι άνθρωπος είμαι εγώ που θα τρέχω από τη σκιά μου;» Κανείς δεν μπορεί ποτέ να ξεφύγει από τη σκιά. Κανείς δεν μπορεί να κερδίσει ούτε εναντίον της. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι η σκιά είναι πιο δυνατή και δεν θα πετύχουμε ποτέ τη νίκη. Σημαίνει απλά ότι δεν υπάρχει σκιά, που σημαίνει ότι δεν τίθεται θέμα νίκης. Δεν μπορείς να νικήσεις κάτι που δεν υπάρχει. Γιατί ο φόβος έχει δύναμη πάνω στους ανθρώπους; Γιατί ξεχνούν ότι ο φόβος είναι απλώς μια σκιά που κάνουμε καθώς προχωράμε στη ζωή». Όταν το άτομο αυτό θάφτηκε, τοποθετήθηκε μια ταφόπλακα στον τάφο του. Τότε ο Γέροντας Νεστόριος πρόσθεσε: «Κοίτα, η επιτύμβια στήλη είναι στη σκιά ενός δέντρου και δεν παράγει τη δική της σκιά. Ομοίως, όταν βρισκόμαστε στη σκιά των φτερών του Κυρίου, μπορούμε πάντα να είμαστε ελεύθεροι από τις σκιές του φόβου».