ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Ιερέας Igor Shumak

 

ΓΙΑ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ιερέας Igor Shumak

Σήμερα με κάλεσαν στο τηλέφωνο της εκκλησίας και ζήτησαν να στείλουν έναν ιερέα να κοινωνήσει έναν ετοιμοθάνατο.
Εγώ. πήρε τα Τίμια Δώρα και πήγε στη διεύθυνση. Μια 60χρονη γυναίκα με συνάντησε στην πόρτα, μου μίλησε με ευγένεια, και μίλησε εν συντομία για τον άντρα της.
Ούτε αυτός ούτε αυτή έλαβαν ποτέ τα Μυστήρια. Δεν χρειάστηκε ποτέ στη ζωή τους να εξομολογηθούν, δεν κοινωνούσαν ποτέ. Και τώρα, τώρα, ο σύζυγος είναι σε κώμα. Εδώ και αρκετό καιρό. Τον ταΐζει μέσω ενός καθετήρα που έχει τοποθετηθεί στη μύτη του. Δεν μπόρεσε να καταπιεί τίποτα από το στόμα του. Ακόμη και μια σταγόνα νερού μπαίνει στην αναπνευστική οδό και φυσαλίδες εκεί για πολλή ώρα, δυσκολεύοντας την αναπνοή.
Ένας γείτονας που βοηθά στη φροντίδα των αρρώστων με συμβούλεψε να καλέσω έναν ιερέα και να τον κοινωνήσω.
Είπα στην οικοδέσποινα ότι, δυστυχώς, ήταν αδύνατο να λάβουμε κοινωνία σε μια τέτοια κατάσταση.
Προσφέρθηκε να κοινωνήσει μέσω καθετήρα, αλλά αυτό απαγορεύεται αυστηρά. Η σύγχυση εμφανίστηκε στα μάτια της ... Πιθανώς, εκείνη, χωρίς να καταλαβαίνει ακόμη την ουσία του Ιερού, ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι είχαν χάσει κάτι το πιο σημαντικό στη ζωή. Και τώρα, αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που τώρα ο σύζυγός της δεν μπορεί πια να πάρει….
Τη ρώτησα το όνομα του συζύγου της.
- Ανατόλι ...
Σκύβοντας πάνω από το κρεβάτι, σχεδόν κοντά στον ασθενή, τον φώναξα δυνατά. Άνοιξε τα μάτια του...
Για μένα ήταν απλώς μια ανθρώπινη αντίδραση στο κάλεσμα.
Η σύζυγος οπισθοχώρησε από το κρεβάτι, έγινε άσπρη και πίεσε τον εαυτό της στον τοίχο.
- Δεν άνοιξε τα μάτια του ... ήδη ... για πολλή ώρα .... μετά βίας ψιθύρισε, κοιτάζοντας τον άντρα της σαν να ήταν κάτι τρομερό.
Κι εγώ, σκύβοντας πάνω από τον ασθενή, ρώτησα δυνατά:
- Ανατόλι, θέλεις να λάβεις το Άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού;
Προφανώς και αργά χαμήλωσε τα βλέφαρά του λέγοντας «ναι» μαζί τους.
Η οικοδέσποινα έτρεξε γρήγορα να ζεστάνει το νερό, άρχισα να διαβάζω προσευχές πριν από την κοινωνία των αρρώστων.
Φυσικά, δεν χρειαζόταν να περιμένουμε μια πλήρη εξομολόγηση. Απλώς του είπα να θυμάται τις αμαρτίες του σε όλη του τη ζωή, να τις μετανοεί από τα βάθη της καρδιάς του... στην ερώτησή μου: "Μετανοείτε για τις αμαρτίες σας;" Ο Ανατόλι χαμήλωσε ξανά τα βλέφαρά του: «ναι».
- Μπορείτε να πιείτε μια γουλιά από τα Δώρα;
- «ναι»
Πήρα το Κύπελλο με τα Δώρα και έβαλα προσεκτικά το περιεχόμενό του στο στόμα του ασθενούς. Ήπιε μια γουλιά, τη δεύτερη... Η γυναίκα έκλαιγε με λυγμούς κοντά στον τοίχο, χωρίς να πιστεύει στα μάτια της....
Έδωσα συγχαρητήρια στην ασθενή για την Κοινωνία, διάβασα την απόλυση και άρχισα να ετοιμάζομαι, μιλώντας με την οικοδέσποινα ότι είχε ακόμα πολύ χρόνο για να έρθει η ίδια στα Μυστήρια.
Βιαζόμουν να μείνω μόνος όσο πιο γρήγορα γινόταν για να παραδοθώ στην ευλάβεια μπροστά στο απίστευτο θαύμα της πρόνοιας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου που μόλις είχε συμβεί.