ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΠΑΝΑΓΊΑΣ ΕΙΚΟΣΙΦΟΙΝΙΣΣΗΣ

Ἐξιστόρηση θαυμάτων

«Νά ἔρθεις, σέ χρειάζομαι»

Ὁ μοναχός τῆς Εἰκοσιφοίνισσας Δαμασκηνός

Τσαμπάζης και κατόπιν ἡγούμενός της, σέ ἡλικία

δεκαοκτώ ἐτῶν ὄργωνε κοντά στοῦ «Καλόγερου

τό Λάκκο», τοποθεσία κοντά στή μονή. Ἐκεῖ τοῦ

παρουσιάστηκε ἡ Εἰκοσιφοίνισσα καί τοῦ εἶπε:

- Νά ἔρθεις, σέ χρειάζομαι, ἔχω ἀνάγκη στό

μοναστήρι μου.

Ὁ Δαμασκηνός ἄφησε τό ζευγάρι τῶν ζώων

στό χωράφι σάν ἄλλος Ἐλισσαῖος, καί ὅπως ἦταν

τήν ἴδια στιγμή πῆγε στήν Εἰκοσιφοίνισσα καί ἔ-

γινε μοναχός.

Ὁ πατέρας του τό βράδυ πῆγε στο χωράφι

καί βρῆκε ζευγμένα τά ζῶα, μά τό παιδί ἔλειπε.

Γύρισε στή Νικήσιανη, ρώτησε τούς χωριανούς,

ἀλλά τό παιδί δέν βρέθηκε. Κατόπιν ἔμαθε τό

συμβάν.

Ὁ μοναχός Δαμασκηνός ἔβλεπε τήν Εἰκοσιφοίνισσα μέσα στήν ἐκκλησία νά ἐπιστατεῖ. Ὅταν

ἀνέβαινε ὁ Δαμασκηνός, ἡ Παναγία κατέβαινε τίς

ἀνέβαινε ἡ Παναγία μας. Καί ἦταν ἄβατη γιά τίς

σχάλες τῶν κελλιῶν. Ὅταν ἐκεῖνος κατέβαινε,

γυναῖκες ἡ ἱερά μονή τόν καιρό ἐκεῖνο

Δέν ἄναβαν τά καντήλια

Ὁ κ. Χρῆστος Κυριαζούδης, πρόεδρος τῆς Ν.

κήσιανης, πού γνώριζε ἀπό τήν παιδική του ήτ

λικία τήν ἱερά μονή, διηγεῖται τό ἑξῆς: Τό 1903

ὁ ἐκκλησιάρχης μοναχός κατέβηκε νά ἀνάψει τα

καντήλια τῆς ἐκκλησίας, ἀλλά παραδόξως δέν

ἄναβαν. Προσπάθησε ἀλλά μάταια. Κανένα ἀπό

τά φυτίλια δέν ἄναβε.

Μπροστά σ' αὐτό τό μυστήριο ἀναγκάστηκε να

ἀνεβεῖ καί νά διηγηθεῖ στόν ἡγούμενο τό συμβάν.

Ἀμέσως ὁ ἡγούμενος κατέβηκε στήν ἐκκλησία μαζί

μέ τό ἡγουμενοσυμβούλιο, τόν ταμία, τόν οἰκονό-

μο, τόν παραοικονόμο, τόν ἀποθηκάριο, τόν ἀρχο-

ντάρη, τόν γραμματέα, μέ μοναχούς καί προσκυ-

νητές, καί ἐπί δύο ὧρες προσεύχονταν μπροστά στη

θαυματουργό εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τέλος τά και

ντήλια ἄναψαν μόνα τους πρός κατάπληξη ὅλων.

Δέν ἐπέτρεψε τήν ἱεροσυλία

Ὁ κ. Γεώργιος Μυλωνᾶς ἀπό τή Νικήσιανη

διηγεῖται ὅτι τό ἔτος 1907 οἱ ἀγάδες Τοῦρκοι τῆς

Κορμίστας ἔκαναν συμβούλιο να φέρουν τα γίδια

τους στήν ἱερά μονή, γιά νά τήν ἔχουν στάνη. Ἀπό

τό μέσα μοναστήρι νά τά χτυπᾶνε, νά τά ἀρμέγουν

καί νά βγαίνουν ἔξω στή βοσκή. Μαντριά ὑπάρχουν

ἕτοιμα στή μονή, σκέφτηκαν.

Κάποιος Ἕλληνας, ὅμως, πού γνώριζε καλά

τουρκικά, ἀμέσως εἰδοποίησε τό μοναστήρι. Ὅλοι

τότε, μοναχοί καί κατιρτζῆδες (ἀγωγιάτες) μαζί

μέ τόν ἡγούμενο ἔκαναν ὁλονύκτια ἀγρυπνία μέ

παρακλητικό κανόνα στήν Εἰκοσιφοίνισσα νά μήν

ἐπιτρέψει τήν ἱεροσυλία αὐτή. Τό πρωί μόλις τελείωσε ἡ ἀγρυπνία, εἰδοποίησαν τή μονή ὅτι «πατλάντησαν» (ἔσκασαν) οἱ Τοῦρκοι ἀγάδες τῆς Κορμίστας.

«Βοήθεια, σῶστε με...»

Ὁ κ. Ἀνδρέας Τσοπανούδης, ὁ ὁποῖος ἦταν

κεχαγιάς (κτηνοτρόφος) τῆς ἱερᾶς μονῆς, ἐπιχε-

φαλῆς δεκατριῶν τσοπάνηδων, πού φύλαγαν ἑπτά

χιλιάδες γίδια τῆς μονῆς ἐπί δεκαπέντε συνεχῆ

ἔτη, διηγεῖται τά ἑξῆς:

Τό 1908 ἦρθαν μιά νύχτα στήν ἱερά μονή λη-

στές Τοῦρκοι. Ἡ μονή εἶχε μία εἴσοδο, τῆς ὁποίας

ἡ θύρα ἀσφαλιζόταν μέ ὀκάδες σίδερα. Οἱ ληστές,

λοιπόν, κατέστρωσαν σχέδιο σατανικό. Σκέφτηκαν

καί ἔβαλαν ἕναν φύλακα καί οἱ ἄλλοι ἄρχισαν να

καρφώνουν καρφιά στό τεῖχος τῆς μονῆς, γιά νά

ἀνεβοῦν στή στέγη, νά ἀφαιρέσουν τίς πλάκες και

νά μποῦν στή μονή. Οἱ πατέρες τῆς μονῆς κοιμοῦνταν καί δέν θά προλάβαιναν νά εἰδοποιήσουν

τούς κατιρτζῆδες (ἀγωγιάτες), που πολλές φορές

ἦταν πάνω ἀπό σαράντα, ὥστε νά πιάσουν τίς που

λεμίστρες στά τείχη, γιά νά τούς ἀντισταθοῦν.

Τό σχέδιο ὡραῖο, ἀλλά γιά τήν Εἰκοσιφοίνισσα

ἀνόητο, καθώς ἔσπευσε νά τό ἀνατρέψει. Ἅρπαξε

τόν Τοῦρκο φρουρό ἀπό τά μαλλιά καί τόν γύριζε

γύρω-γύρω. Ὁ φρουρός φώναζε: «Βοήθεια, βοήθεια,

σῶστε με, μιά γυναίκα μαυροφορεμένη μέ ἔχει

ἁρπάξει ἀπό τά μαλλιά, πονάω, βοήθειαααα...».

Τόσος φόβος κυρίευσε τούς Τούρκους, ὥστε κατέ-

βηκαν ἀμέσως ἀπό τά τείχη καί ἔφυγαν, χωρίς

νά κοιτάξουν πίσω τους.

«Σάν τῆς μάνας μου τό γάλα»

Ὁ Τοῦρκος πασᾶς Καλαμῶνος (Μποσιανοῦ)

Δράμας Αγκιάμπεης τό 1910 πῆγε στήν Εἰκοσι-

φοίνισσα. Κάθησε μαζί μέ τόν μοναχό Γερμανό

Καλημάντζαλη. Καθώς ἔτρωγαν, ὁ Γερμανός ρώ-

τόν Τοῦρκο:

τησε

– Ἀφέντη μου, τί ἔχεις καί εἶσαι στενοχωρη

μένος;

- Πῶς τό κατάλαβες; ρώτησε ὁ πασᾶς.

Ἐγώ τό κατάλαβα, ἀφέντη μου, χωρίς νά

μοῦ τό πεῖς, γι᾿ αὐτό σέ ρωτῶ.

Ἀναστέναξε ὁ πασᾶς!

- Ἡ χανούμ δέν μπορεῖ νά γεννήσει, πέντε

μέρες βασανίζεται τώρα...

Γέλασε ὁ Γερμανός καί θύμωσε ὁ πασᾶς.

- Γιατί γελᾶς;

- Αὐτό, ἀφέντη μου, δέν εἶναι τίποτα, γι' αὐτό

γέλασα. Ἄχου, ἀφέντη, ἐσύ νά πᾶς στό σπίτι σου,

νά καθήσεις δίπλα στή χανούμ καί νά τῆς πεῖς νά

τάξει ὅ,τι θέλει στην Παναγία να γεννήσει, καί

ἐγώ θά κάνω ἐδῶ παράκληση στήν «Εἰκοσιφοί-

νισσα».

Ἔφυγε ὁ Ἀγκιάμπεης μέ τό μουλάρι του. Οἱ

τουρκάλες μαῖες τοῦ εἶπαν δέν γεννιέται τό παιδί,

τί θά κάνουμε;

Ὁ πασᾶς χωρίς νά ἀπαντήσει πῆγε στή χα-

νούμισσα καί τῆς εἶπε νά τάξει στήν «Εἰκο-

σιφοίνισσα» ὅ,τι θέλει, καθώς εἶπε ὁ Γερμανός,

καί θά γεννήσει. Πίστεψε ἡ χανούμισσα καί ἀμέσως

ἔπιασε τίς «ντοῦμπλες» (φλουριά) πού εἶχε γιά

στολίδι στό στῆθος της –ὁλόκληρη σχεδόν περι-

ουσία– καί εἶπε: – Σάν τῆς μάνας μου τό γάλα τίς

δίνω στήν Παναγία. Καί, ὤ τοῦ θαύματος, ἀμέσως

γεννήθηκε τό παιδί.

Ἀπό τότε χίλιες ὀκάδες κριθάρι ἔδινε κάθε

χρόνο ὁ πασᾶς στήν «Εἰκοσιφοίνισσα» στό «φώτι-

σμα» πού ἔκαναν οἱ μοναχοί καί προστάτευε τήν

ἱερά μονή. Ἡ χανούμισσα μέ τό παιδί της ἦρθε

καί προσκύνησε τήν «Εἰκοσιφοίνισσα» καί ἀφιέρωσε

στή θαυματουργό εἰκόνα τίς «ντοῦμπλες» της.