''Άργησες Χριστέ μου Σε πρόλαβε και με συνάντησε ο θάνατος''……

''Άργησες Χριστέ μου 

Σε πρόλαβε και με συνάντησε ο θάνατος''……

Πλησιάζει ο αρχισυνάγωγος Ιάειρος 

τον Χριστό και τον παρακαλεί 

να έλθει στο σπίτι του να θεραπεύσει

την δωδεκαετή κόρη που αργοπεθαίνει…..

Την φόρα Του 

όμως καθώς πάει να θεραπεύσει το κορίτσι

έκοψε μια άλλη πάσχουσα ύπαρξη…..

Μια γυναίκα που αιμορραγούσε δώδεκα χρόνια.

Ταπεινά, αθόρυβα πηγαίνει κι αγγίζει 

μονάχα το κράσπεδο του ιματίου του Χριστού……

Όλοι γύρω τριγύρω 

συνέθλιβαν με την παρουσία τους τον Χριστό

και εκείνη ακουμπά μονάχα 

εκείνο το κομματάκι του ρούχου Του

που σέρνεται και σκουπίζει 

όλη την σκόνη απ’ το έδαφος(!!!)

Και ήταν τέτοιας ποιότητας(πίστης) το άγγιγμα 

που έρχεται η θεραπεία αυτοστιγμεί…..

Μ΄ αυτά και με τα άλλα όμως 

ο χρόνος που ήταν τόσος πολύτιμος 

κυλούσε σε βάρος της δωδεκάχρονης κόρης…..

Έρχεται τότε κάποιος και λέει στον Ιάειρο

να μην κάνει τον κόπο να έρθει πια ο Χριστός

στο σπίτι του γιατί η θυγατέρα του πέθανε……

Σαν να έλεγε στον Χριστό:

‘’ Άργησες Χριστέ μας 

Σε πρόλαβε και την συνάντησε ο θάνατος…’’

Μα έλα μου που για Εκείνον

ο χρόνος δεν λειτουργεί ανασταλτικά

όπου κι όσο κι αν τον ξοδεύει η αγάπη Του…..

Και συνεχίζει Εκείνος τον δρόμο Του

γιατί αυτό το ραντεβού ήταν να γίνει….

Και πράγματι έγινε η συνάντηση 

κι ήταν θαυμαστή(Ανάσταση θυγατέρας)!

Βλέπεις Του αρκεί του Χριστού

ο πόθος του ανθρώπου

όλα τα άλλα(το αποτέλεσμα) είναι του Θεού….

Να μην αποκάμουμε που παρά την λαχτάρα μας

δεν καταφέρνουμε να αγγίξουμε τον Χριστό

γιατί μας εμποδίζουν 

συνθλίβοντας μας οι σκοτεινοί λογισμοί,

γιατί μας έχει μαγκώσει η αμαρτία,

γιατί μας έχει ναρκώσει η φθορά,

έχει ελαστικότητα η αγάπη Του 

και μας φθάνει Εκείνος….

Καμμιά προσπάθεια δεν πάει χαμένη.....

Έχει αξία πολύτιμη κι η διάθεση ακόμα....

Αιώνες τώρα Εκείνος δεν κουράζεται 

να ψάχνει αφορμές να σκύβει, να χαμηλώνει

προκειμένου να μας αρπάξει η αγάπη Του…..

Εμείς να κάνουμε εκείνο που μπορούμε

(κι αντέχουμε)

και Εκείνος θα κάνει κείνο που δεν μπορούμε...

Άλλωστε(και δόξα τω Θεώ)

τον τελευταίο λόγο τον έχει Εκείνος!

Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.