28 Νοεμβρίου - Πριν από 30 χρόνια, ο μοναχός Pior (Ermoshkin) /1919 - 28 Νοεμβρίου 1993/, πρεσβύτερος της Λαύρας του Κιέβου Pechersk, εκοιμήθη στον ΠΡΏΗΝ ΜΕΓΆΛΟΣ ΑΘΕΟΣ.

 28 Νοεμβρίου - Πριν από 30 χρόνια, ο μοναχός Pior (Ermoshkin) /1919 - 28 Νοεμβρίου 1993/, πρεσβύτερος της Λαύρας του Κιέβου Pechersk, εκοιμήθη στον Κύριο.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μας αποκάλυψε θαυματουργικά αυτόν τον γέροντα με τις προσευχές της μητέρας του. Η μητέρα του λεγόταν Αγριππίνα. Όταν ο σύζυγός της κινητοποιήθηκε στο μέτωπο το 1918, ήταν έγκυος. Ο σύζυγος πέθανε στον εμφύλιο πόλεμο και το 1919 γεννήθηκε ένα μωρό, το οποίο η Αγριππίνα ονόμασε Νικόλαο. Η μητέρα του Νικολάι ήταν βαθιά θρησκευόμενη και έφερε την πίστη της σε όλα τα χρόνια του διωγμού της Εκκλησίας του Χριστού. Μεγάλωσε επίσης τον γιο της στην πίστη, αλλά όταν μεγάλωσε, έφυγε, όπως ο άσωτος γιος της παραβολής του Ευαγγελίου, «σε μια μακρινή χώρα». Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο, ο Νικολάι μπήκε σε τεχνική σχολή και στη συνέχεια στο Κτηνιατρικό Ινστιτούτο του Καζάν. Έχοντας λάβει το δίπλωμά του, εντάχθηκε στο κόμμα και διορίστηκε στη θέση του επικεφαλής κτηνιάτρου της περιοχής Γκόρκι. Ήταν ένα διάσημο πρόσωπο στην περιοχή, σεβαστό από τις κυβερνώντες αρχές, τους συναδέλφους και τους υφισταμένους.

 Παντρεύτηκε .Κάλεσε την εκλεκτή του να παντρευτεί σύμφωνα με το παλιό ρωσικό έθιμο, αλλά εκείνη αρνήθηκε κατηγορηματικά. Εργάστηκε στο δημοτικό συμβούλιο. Κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, ο Νικολάι συνέχισε να εργάζεται στη θέση του - του δόθηκε "πανοπλία" και του απονεμήθηκε στρατιωτικός βαθμός. Τα τελευταία χρόνια, έγινε πεπεισμένος άθεος, ξεχνώντας τα μαθήματα πίστης που του έδωσε η μητέρα του ως παιδί. Δεν παραδέχτηκε τίποτα, δεν πίστευε στην ύπαρξη του παραδείσου και της κόλασης και γέλασε με αυτό. Όμως η μητέρα του, η Αγριππίνα, δεν σταμάτησε να προσεύχεται και να θρηνεί για τον γιο της, ο οποίος γέλασε με την πίστη της και μάλιστα ήταν θρασύς. «Θα έπρεπε να χαίρομαι που έχω μια τέτοια μητέρα», είπε αργότερα, «αλλά της έκανα βρώμικα κόλπα. Την ενόχλησε πολύ: σταμάτα να πηγαίνεις στην εκκλησία, είπε!». Και ο Κύριος φώτισε τον εκλεκτό του και, με τις προσευχές της μητέρας του, τον επέστρεψε στο σπίτι του Πατέρα του. Αυτό έγινε μετά το τέλος του πολέμου. 

Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής, η μητέρα ήρθε να επισκεφτεί τον γιο της στο σπίτι του. Ο Νικολάι την κάλεσε να φάει τηγανητό κρέας. «Ξέρεις, γιε μου, ότι νηστεύω όλη μου τη ζωή», είπε η Αγριππίνα. «Είσαι καλεσμένη να ,τρως ό,τι σου προσφέρουν», απάντησε ο Νικολάι, «τι σου λείπει;» Τι σου έχει δώσει ο Θεός σου; Μέχρι πότε θα με βασανίζεις με την εκκλησία σου;» Μετά από αυτό είπε άσχημα πράγματα στη μητέρα του, εκνευρίστηκε υπερβολικά και την προσέβαλε πολύ. Η καημένη η μάνα έφυγε πολύ αναστατωμένη. Η γυναίκα του ήταν στη δουλειά και έμεινε μόνη στο σπίτι. Ήταν αηδιαστικό στην ψυχή μου: ο ίδιος ο Νικολάι μετάνιωσε που δεν μπορούσε να συγκρατηθεί ξανά και προσέβαλε τη μητέρα του. Κάθισε στον καναπέ και άναψε ένα τσιγάρο. Και ξαφνικά... το πάτωμα στο δωμάτιο φάνηκε να υποχωρεί και μια άβυσσος άνοιξε από κάτω. Το σπίτι γέμισε τρομερά τέρατα, που τον άρπαξαν και τον έσυραν κάπου κάτω. Εδώ οι δαίμονες άρχισαν να κατηγορούν για ολόκληρη την προηγούμενη ζωή του, ενθυμούμενοι όλες τις αμαρτίες που είχε διαπράξει από την παιδική του ηλικία.

Εκείνος λοιπόν, όντας ζωντανός, πέρασε από όλες τις δοκιμασίες που διηγούνται το βιβλίο για τις δοκιμασίες της μακαρίας Θεοδώρας - και σε καμία από αυτές δεν βρήκε καλές πράξεις με τις οποίες να δικαιολογείται. Δεν υπήρχαν έργα, ούτε προσευχές, ούτε μετάνοια. Η ψυχή ήταν σε θανάσιμη φρίκη. Αλλά την ίδια στιγμή, κάποιο είδος ελπίδας δεν τον άφησε: θυμήθηκε τη μητέρα του και κυριολεκτικά της ούρλιαξε, καλώντας σε βοήθεια.

Αλλά τότε ήρθε η πιο τρομερή στιγμή: τα πνεύματα του κακού τον έσυραν σε κάποιο γκρεμό, και ένιωσε μια τρομακτική ζέστη και ήξερε ήδη ότι ο θάνατος περίμενε εκεί και δεν υπήρχε επιστροφή. Άρχισε να ουρλιάζει ακόμη περισσότερο, ζητώντας από τη μητέρα του να τον συγχωρήσει και να προσευχηθεί.

Και ξαφνικά, ήδη στεκόμενος στην άκρη της αβύσσου, είδε ένα μπλε επεκτεινόμενο σημείο να εμφανίζεται κάπου από πάνω, από το οποίο άκουσε μια φωνή: «Με τις προσευχές της μητέρας σου!»

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε ο Φύλακας Άγγελός του και άρπαξε την ψυχή του από τα νύχια των δαιμόνων. Ο άγγελος του είπε αυστηρά ότι πρέπει να πιστέψει ακράδαντα στον Θεό, στο έλεός Του και να επιστρέψει στην Εκκλησία, χωρίς να φοβάται κανέναν και τίποτα. Ο Νικολάι απάντησε ότι πίστευε με όλη του την καρδιά.

Μετά από αυτά τα λόγια,... ξύπνησε στον καναπέ του σπιτιού του. Όπως του είπαν, ήταν αναίσθητος για αρκετές μέρες, συμπεριφερόταν πολύ ανήσυχα, ούρλιαζε ότι φοβόταν και ζήτησε βοήθεια από τη μητέρα του. Οι γιατροί έκαναν ενέσεις, αλλά τίποτα δεν βοήθησε. Ξύπνησε ως εντελώς διαφορετικός άνθρωπος, ήταν σαν τη μεταστροφή του Σαούλ.

Ο Νικολάι πήγε στη μητέρα του και ήθελε να του τα πει όλα, αλλά εκείνη τον σταμάτησε: «Τα ξέρω όλα, γιε μου, τώρα πρέπει να αλλάξω τη ζωή μου».

Μητέρα και γιος μίλησαν για πολλή ώρα εκείνη την ημέρα και εκείνος έδωσε μια σταθερή υπόσχεση να πάει στην εκκλησία και να ξεκινήσει μια νέα ζωή ως πιστός. Πρώτα από όλα, εξομολογήθηκε και κοινωνούσε στην εκκλησία, μετά άρχισε να παρακολουθεί συνεχώς θείες λειτουργίες.

Αλλά στην αρχή ο Νικολάι ντρεπόταν να εμφανιστεί ανοιχτά στο ναό. Για να μην το μάθει ο κόσμος, φορούσε ένα παλτό από δέρμα προβάτου που το σκέπαζε με γιακά κατά τη λειτουργία. Η γυναίκα του γέλασε μαζί του και είπε: «Αν ακούσεις τη μητέρα σου, θα γίνεις εντελώς κακός».

Η σύζυγος ήταν πολύ μπερδεμένη από τέτοιες αλλαγές· δεν πίστευε τις ιστορίες για το τι του συνέβη στον επόμενο κόσμο και έκανε τον σύζυγό της να εισαχθεί σε ψυχιατρείο. Λένε ότι αυτό το περιστατικό ήταν η αιτία για αυτό.

Μια μέρα, όλοι όσοι διατηρούσαν αγελάδες είπαν να φέρουν τα ζώα τους για να εμβολιαστούν με αφορμή κάποια επιδημία. Όταν μαζεύτηκε πολύς κόσμος, ο Νικόλαος άρχισε ξαφνικά να κηρύττει τον Χριστό λέγοντας ότι δεν πρέπει να πιστεύουν ψευδοπροφήτες κ.λπ.

Ο Νικολάι δεν έμεινε για πολύ στο νοσοκομείο, όλοι οι γιατροί εκεί ήταν καλοί του φίλοι και δεν εντοπίστηκαν αλλαγές στον ψυχισμό του και πήρε εξιτήριο.

Ωστόσο, η σύζυγος είπε: "Είτε εγώ ή η εκκλησία - επιλέξτε". Όταν ο σύζυγος είπε ότι πίστευε στον Θεό και θα συνέχιζε να πηγαίνει στην εκκλησία, η σύζυγος υπέβαλε αίτηση διαζυγίου.

Μετά την υποβολή του διαζυγίου, ο Νικολάι ήθελε να εισέλθει στο Θεολογικό Σεμινάριο της Οδησσού, αλλά δεν έγινε δεκτός. Τότε η μητέρα του τον ευλόγησε να πάει στη Λαύρα Pechersk του Κιέβου. Εκεί συνάντησε κάποιον ηλικιωμένο που τον βοήθησε να μείνει στη Λαύρα. Στην αρχή υπηρέτησε ως θυρωρός, στη συνέχεια για αρκετά χρόνια εργάστηκε πίσω από ένα κουτί κεριών.

Στη Λαύρα, ο Νικόλαος έδωσε μοναστικούς όρκους με το όνομα Πίορ προς τιμήν του σεβάσμιου Πιέρου του ερημιού του Πετσέρσκ (13ος αιώνας), που αναπαύθηκε στα Σπήλαια του Μακρινού Θεοδοσίου (η μνήμη του είναι 28 Αυγούστου/10 Σεπτεμβρίου).

Έχοντας περάσει από πολλούς πειρασμούς, ο πατέρας Πιόρ εργάστηκε στη Λαύρα με όλο ζήλο για δέκα χρόνια. Ο Κύριος του χάρισε τα πνευματικά χαρίσματα της ενόρασης και της θεραπείας.

Έβλεπε ακριβώς μέσα από τον άνθρωπο .Είδα το φως για τους ανθρώπους. Τι αμαρτίες έχει ο καθένας: ποιος είναι πόρνος ή κλέφτης. Ο ένας έχει έναν τέτοιο δαίμονα να κάθεται στον ώμο του, ο άλλος είναι μπλεγμένος από την πλάτη.

Πνευματικά το πρόσωπό του ήταν σαν αγγέλου. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας στεκόταν ακίνητος, με μεγάλη ευλάβεια. Δεν άφησε κανέναν να μιλήσει, κούνησε τη γροθιά του αυστηρά και τους σταμάτησε αμέσως. Οι ανυπάκουοι μάλιστα ανατρίχιασαν και σώπασαν.

Ο πατέρας Πιόρ είπε ότι κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του Θεού, ο Ουρανός ενώνεται με τη γη -το είδε και το ήξερε αυτό- και είναι μεγάλη αμαρτία να μιλάμε μάταια και άσκοπα αυτή τη στιγμή. Ο ίδιος είδε καθαρά πώς οι δαίμονες έκαναν ταραχές για να μην προσεύχονται οι άνθρωποι: αποσπούσαν την προσοχή και έδειξαν στους άλλους άσχημα πώς συμβαίνει αυτό και τι δεν βλέπουμε. Ήταν αληθινός δούλος του Θεού και θαυματουργός, και αργότερα βοήθησε πολλούς.

Ασκητές όπως ο πατέρας Πιόρ είναι μεγάλοι άνθρωποι της προσευχής, πνευματικά υψηλοί άνθρωποι, γιατί ο Κύριος τους έδειξε πολλά και τους επέτρεψε να αντέξουν. Δεν το βλέπουμε αυτό, μας το κρύβει η χάρη του Θεού, γιατί μπορεί να μην το αντέξουμε και να φοβηθούμε μέχρι θανάτου. Υπάρχει μια καλή ανάμνησή του στη Λαύρα.

Το 1961, κατά τη διάρκεια του διωγμού του Χρουστσόφ της Εκκλησίας, η Λαύρα έκλεισε και ο πατέρας Πιόρ, μαζί με άλλα αδέρφια, μετακόμισε στη Λαύρα Πότσαεφ. Έζησε εδώ για λιγότερο από ένα χρόνο και εκδιώχθηκε με τη βοήθεια της αστυνομίας, αφού οι αρχές δεν του έδωσαν εγγραφή.

Τον Απρίλιο του 1962, ο πατέρας Pior έφτασε στην πόλη Shumerle της Chuvashia για να επισκεφθεί τη μοναχή Αναστασία και εγκαταστάθηκε στο σπίτι της. Αργότερα, μετά τον θάνατό του, η μητέρα εκλέχτηκε στον μοναχισμό με το όνομα Πιώρα /+2011/.

Ο γέροντας έζησε εδώ 32 χρόνια. Πολλοί άνθρωποι από όλη τη Ρωσία ήρθαν κοντά του, ως σε έναν ευγενικό πρεσβύτερο, για συμβουλές και πνευματική βοήθεια, μεταξύ των οποίων ιερείς και μοναχοί. Γύρισε πολλούς ανθρώπους στον Θεό και τους κατεύθυνε στη σωτηρία.

Ο γέροντας ζούσε μοναχός και πολύ αυστηρά, μέχρι το τέλος των ημερών του τηρούσε αυστηρά τον κανόνα της προσευχής. Δεν έφαγα ποτέ φαγητό μέχρι τη μία το μεσημέρι. Για μεσημεριανό, νηστίσιμη σούπα με ψωμί, το βράδυ - γλυκό τσάι με ψωμί. Και έτσι όλα τα 32 χρόνια ζωής στη Shumerla. Φορούσε πάντα ένα ράσο.

Ο Πρεσβύτερος Πιόρ αναχώρησε στον Κύριο την πρώτη ημέρα της Νηστείας της Γέννησης, 28 Νοεμβρίου 1993.