"Είμαι τόσο κρύος εδώ στη γη"

"Είμαι τόσο κρύος εδώ στη γη"

 Όταν ήμουν ιερέας στον καθεδρικό ναό της Αγίας Παρασκευής στο Ιάσιο, είχα μια ηλικιωμένη κυρία στην Εκκλησία, τη Μαρία, η οποία ήταν πάντα παρούσα σε όλες τις λειτουργίες.  Η κυρία είχε πάντα μια σχεδόν άδεια σακούλα από τα Lidl.  Την πετούσε στον αέρα σαν παιχνίδι.  Κάποιοι είπαν ότι δεν είναι στο μυαλό καλά.  Άλλοι τη ρώτησαν τι έκανε με αυτή την τσάντα.

 Όταν ήρθε στην Εκκλησία, την πήρα στην άκρη.  Της  έδωσα αντίδωρο είχα λίγο στο θυσιαστήριο.  Είπα μια προσευχή για υγεία.

 Μου είπε:

 Πατέρα, πριν από περίπου είκοσι χρόνια ήμουν πολύ νευρική και γρήγορη.  Χτυπούσα τα παιδιά, ούρλιαζα στον άντρα μου, ο Θεός να τον αναπαύσει.  Και στη Μονή Χωραϊτα, ο πατήρ Ζηνόβιε, πατέρας με άγια ζωή, μου είπε: να προσεύχεστε πάντα για να δείτε τον Θεό.  Πάντα λοιπόν προσευχόμουν: Κύριε Ιησού, σε παρακαλώ, θέλω να σε δω.

 Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής των Χριστουγέννων, θυμάμαι ότι τώρα, αφού είχα κάνει τις προσευχές , είπα ως συνήθως: Κύριε, θέλω να σε δω.

 Και έπεσα σε βαθύ ύπνο.  Ήμουν σε μια υπέροχη ελαφριά ομίχλη και Τον είδα.

 Η γυναίκα άρχισε να κλαίει.  Της χάιδεψα το κεφάλι και την άφησα να ηρεμήσει.

 Συνεχίζεται.  Ήταν σαν ένα μικρό και αδύναμο Μωρό, αλλά ήξερα ότι ήταν ο Σωτήρας.  Είχε εκείνα τα μάτια που κοιτούσαν στην ψυχή σου.

 Έπεσα μπρούμυτα.  Το θεϊκό παιδί με κοίταξε λυπημένο, σαν να είχε κλάψει.  Και μου είπε:

 Είμαι τόσο κρύος εδώ στη γη.

 Μόνο αυτό είπε.

 Και ακόμα αναρωτιόμουν.  Διαβάζω τη Βίβλο, τους Αγίους Πατέρες.  Έμαθα ότι τό μωρό Θεός γεννήθηκε σε μια σπηλιά, ζεστάθηκε από μερικά πρόβατα και γαϊδούρια, πετάχτηκε, διώχτηκε από τον κόσμο που είχε φτιάξει.

 Ότι τον είχαν στριμώξει σε έναν γάιδαρο στον πετρώδη δρόμο προς την Αίγυπτο, φεύγοντας από τον εγκληματία Ηρώδη.

 Που δεν είχε πού να βάλει το κεφάλι του, και ότι κοιμόταν κάτω από τον ανοιχτό ουρανό, στο διαπεραστικό κρύο της χειμωνιάτικης νύχτας.

 Που του έλειπε πάντα η ζεστασιά της αγάπης μας, που μας αγαπούσε με πάθος, που ίδρωσε στον Σταυρό για μας, που πέθανε με τρομερούς πόνους γιατί μας αγαπούσε.  Ότι πήγε στη φωτιά της κόλασης για να μας σώσει από το σκοτάδι και τα βάσανα.

 Ότι έκανε πάντα κρύο στο έδαφος.  Πάντα κρύο λόγω της έλλειψης αγάπης μας.

 Εκείνο το βράδυ υποσχέθηκα στον Ιησού ότι θα φοράω πάντα ένα δίχτυ με μερικές μάλλινες κάλτσες, τις οποίες πλέκω μόνη μου, και θα δίνω στα πικραμένα παιδιά που συναντώ.

 Το κάνω αυτό εδώ και είκοσι χρόνια.

 Και καθώς μιλούσε, έβγαλε ένα ζευγάρι μάλλινες κάλτσες.  Επιτρέψτε μου να δώσω σε εσάς και την αγιότητά σας ένα ζευγάρι.

 Συνειδητοποίησα ότι δίπλα από εμάς τους ιερείς περνούν άγιοι άνθρωποι, τους οποίους αγνοούμε, από αναισθησία ή μάταιη ανησυχία.  Οι άνθρωποι γελούν με τους ανόητους και δεν συνειδητοποιούν την πίστη και την αγνότητά τους αγκάλιασα τη δακρυσμένη γριά.  Και ένιωσα πώς το μωρό Ιησού είχε γίνει τα πάντα μέσα της.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι