Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ  ΠΟΡΦΥΡΙΟ

Ηταν νομίζω το 1990...

Ενας αγαπητός φίλος ηρθε και με βρηκε αναστατωμένος...

Μου λέει...

"Κωστα, πρέπει να με πας σε εναν Άγιο τωρα...

Δεν ειμαι καλά...

Νομίζω μου εχουν κάνει μαγια!"

Ηταν 8 η ωρα, βραδυ...

Που να τον πάω τετοια ωρα;

-Ο Μακρινός ήταν κλειστός .

Τα γυναικεία μοναστήρια μετα τη Δυση του ηλιου κλεινουν...

Θα ηταν αδυνατον να δούμε τον γέροντα Δαμάσκηνο...

- Ο Όσιος Δαβιδ απείχε 3,5 ωρες.

Ηταν πολυ δυσκολο να δουμε τον γεροντα Ιάκωβο τετοια ωρα...

- Σκεφτηκα τον γέροντα Πορφυριο...

Μια ωρα δρόμος...ομως αν όντως υπηρχε σοβαρό προβλημα ο γεροντας ηξερα οτι θα μας δεχοταν!

Δεν ειχα καμμια αμφιβολία...

Η αληθεια ειναι οτι δεν του ειχα μιλησει ποτε...

Παντοτε οταν περνούσα να παρω την ευχή του....ηταν σε κώμα....

αδυνατον να μου μιλησει!

Έπαιρνα την ευχη του κι εφευγα...

Εκεινη την περιοδο ο Θεος ειχε επετρεψει να μιλαω με ολους τους γνωστούς μου Αγιους Του...

πλην του γέροντα Πορφύριου.

Ειχα κάνει τον εξης λογισμό...

Ο γεροντας μου Δαμασκηνός, εκεινη την περίοδο τον είχε πνευματικο του.

Με βλεπει ...ελεγα...

ξερει πως αν χρειαστω κάτι...

εχω τον γέροντα Δαμασκηνο...

Κι έτσι....

φυλαγε τον χρονο του για αλλες ψυχες, 

που ειχαν πιο πολύ αναγκη.

Γιαυτο...μου δινε κάθε φορά...

σιωπηρα την ευχη του...

και δεν μου μιλούσε... 

Το θεωρουσα δίκαιο και λογικο...

και δεν με πειραζε...

Εκεινη τη μερα ομως ειπα...

Αν είναι αναγκη θα μας δεχτει....

Όχι για μενα... αλλα για το φιλο μου.

Φύγαμε λοιπον  χωρίς καθυστερηση.

Οταν φτασαμε και χτυπησα το κουδουνι...

Μας ανοιξε η αδερφη του...

"Σας περιμενει ο γέροντας..."

Μας είπε...

Και ανεβηκαμε χωρις καθυστέρηση.

Μπήκαμε στο κελακι του...

Πρωτη φορά άκουγα τον γέροντα Πορφύριο 

να μιλά...

Χωρις να περιμένει να μάθει γιατι ηρθαμε...

μας ειπε...

"Δεν εχεις μαγια (το ονομα του φιλου μου)...

Απο το νου σου το βγαζεις αυτο ...

Και συ Κωστα...γιατι δεν τους πάντρεψες;"

Τα είχε πει ολα...πριν ρωτήσουμε...

και μαλιστα μου ειχε καταλογισει και ευθυνη !!!

Δεν ρωτησαμε τιποτα...

Σκυψαμε, φιλησαμε το χερι του...

και ζητησαμε ευχη για να φύγουμε.

Τοτε χτυπησε το τηλεφωνο.

Δεν μας έδωσε ευχη για να φυγουμε...

και αφησε ανοικτη τη γραμμη...

σαν να ήθελε να ακούσουμε τι θα πει...

Στην αλλη γραμμη, μια κυρια του είπε πως αποφάσισε με τον ανδρα της να υιοθετήσουν καποιο παιδακι.

Ο λόγος του με ξάφνιασε....καταπελτης...

μου φανέρωσε την πνευματική διάσταση 

της επίγνωσης που μπορούν να έχουν οι Αγιοι ...

Ειπε ...

"Δεν σας είπα να μην υιοθετησετε;

Αν υιοθετησετε ...

 Και σεις κιαυτο θα χασετε την ψυχή σας.

Να ζητήσετε δικό σας παιδί απο τους Αγίους 

και εκεινοι θα σας το δώσουν"

"Ποτε γέροντα;"

Είπε η γυναικα...

Οταν πρεπει παιδί μου....είπε εκείνος.

Μετα εκλεισε το τηλεφωνο 

και μας έδωσε την ευχη του...

Σε μενα εκεινη τη μερα 

έγινε το μάθημα...

'Τιποτα δεν ειναι θεάρεστο,

 αν δεν εχει ευλογια!!!"

Κωνσταντίνος Συμπουρας