«ΉΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΊΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΔΑΊΜΟΝΕΣ, ΑΛΛΆ ΌΧΙ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑ ΕΊΣΑΙ «ΕΚΛΕΚΤΌΣ»!» Τρομακτικές ιστορίες για δαιμονική κατοχή

«ΉΘΕΛΕΣ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΊΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΔΑΊΜΟΝΕΣ, ΑΛΛΆ ΌΧΙ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑ ΕΊΣΑΙ «ΕΚΛΕΚΤΌΣ»!»

Τρομακτικές ιστορίες για δαιμονική κατοχή

 

 

Πριν από λίγο, διηγήθηκα μια ιστορία για τον φίλο μου Fr.

 Ο Ευγένιος και μια δαιμονισμένη γυναίκα.

 

Πέρασε λίγος καιρός και ο Batiushka και εγώ επιστρέψαμε σε αυτό το θέμα. Αν και αυτό του ήταν πολύ παράξενο. Δεν είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ξοδεύουν όλο τον χρόνο τους ψάχνοντας για δαίμονες – παντού, σε όλα και σε όλους – εκτός από τον εαυτό τους!

 

Ο π. Ο Evgeny για όσο καιρό τον ξέρω (και αυτό είναι πάνω από είκοσι χρόνια τώρα!), δεν μπήκε ποτέ ιδιαίτερα σε αυτά τα «κολασμένα» θέματα. Πάντα υπηρετούσε αθόρυβα τον Θεό στο εκκλησάκι του, προσπαθώντας πάντα να βοηθάει τους άλλους. Και ήθελε πάντα να βλέπει τον Χριστό σε όλους και σε όλα όσα συμβαίνουν και γύρω του, ακόμα και σε ό,τι είναι δύσκολο να το δεις. Και πάντα προσπαθούσε να κατανοήσει την Πρόνοια του Θεού… Αλλά όταν κάτι ήταν δύσκολο να κατανοηθεί (που συμβαίνει μάλλον συχνά), έλεγε απλώς, «Ω Κύριε! Σε εμπιστεύομαι! Ας γίνει το θέλημά Σου!»

 

Απλά, σαν παιδί.

 

Μια μέρα θυμάμαι μόνο πώς ο Batiushka μου είπε με έναν συγκεκριμένο πόνο: "Το κύριο πράγμα για μένα τώρα είναι να μην προδώσω τον Χριστό!"

 

Εδώ ξεκίνησαν όλα. Είναι από εκεί — από την επικράτεια . Ήταν τρομακτικό, ακατανόητο και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε. Είναι ακόμη και τρομακτικό τώρα. Αλλά το έχουμε συνηθίσει, θα πείτε. Οι άνθρωποι μπορούν να συνηθίσουν τα πάντα. Ακόμα και τον πόλεμο και το θάνατο.

 

Αλλά παρεκκλίνω.

 

«Το πιο σημαντικό βέβαια είναι ο Χριστός, αλλά στην αρχή της θρησκευτικής μου ζωής, και μάλιστα στην αρχή της ιερατικής μου υπηρεσίας, έκανα ερωτήσεις για ακάθαρτα πνεύματα. Πόσο ισχυρή είναι η εξουσία των δαιμόνων πάνω μας; Πώς εκδηλώνονται στη ζωή μας; Σου είπα για… Έτσι ρίχνουν τη νεολαία στη φωτιά και στο νερό, όπως στη Γραφή; Και αναγκάζουν τον σύγχρονο «δαιμόνιο των Γαδαρηνών» να σπάσει τα πάντα στο πέρασμά του και να χτυπήσει το κεφάλι του σε έναν βράχο; Και υπάρχουν και τώρα, η νεολαία και αυτός ο δαιμονισμένος; Και συνέβη αυτό το περιστατικό με τη γυναίκα… Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό ήταν μόνο ένα περιστατικό σε μια ολόκληρη σειρά απαντήσεων από τον Θεό. Μάλλον για να σκεφτώ ότι είναι απλώς σύμπτωση. Αυτή ήταν μια περίοδος αληθινής, προσωπικής αποκάλυψης σχετικά με αυτό το θέμα».

 

« Πηγαίνετε στην εκκλησία - αυτή είναι η τεχνογνωσία τους!»

 

«Θυμάμαι μια ιστορία που θα μπορούσε να ήταν σωστή από τους αγίους πατέρες», άρχισε ο π. Ο Ευγένιος.

 

Εκείνη την ώρα, δύο άγνωστες γυναίκες του έφεραν έναν άντρα. Ο άνδρας ήταν σε εντελώς συντετριμμένη, ανθυγιεινή κατάσταση. Η μητέρα και η αδερφή του (αυτές ήταν μια μητέρα και τα παιδιά της) εξήγησαν στον Batiushka ότι μόλις είχε βγει από την ψυχονευρολογική πτέρυγα του νοσοκομείου.

 

«Πηγαίνετε στην εκκλησία», είπαν οι γιατροί, «αυτή είναι η πείρα τους. Δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε.”

 

«Αυτό ήταν ήδη καλό», μου είπε ο Batiushka. «Επειδή συναντώ μερικές φορές καταστάσεις όπου το ιατρικό προσωπικό στέλνει ανθρώπους σε μερικές ηλικιωμένες κυρίες, «λαϊκές θεραπευτές»… Στη διάρκεια της συνομιλίας μας, ο άντρας μου είπε ότι κάθονταν στους ώμους του δύο «παράξενοι σύντροφοι», που μιλούσαν μεταξύ τους ασταμάτητα. Τούς έδιωχνε από το μυαλό του δεν μπορούσε να φάει, ούτε να κοιμηθεί, ούτε να ξεκουραστεί καθόλου. Μερικές φορές πετούσε πράγματα και μετά κατέληγε στο νοσοκομείο.

 

Όταν αυτός ο άντρας έφυγε από το νοσοκομείο και πήγε στην εκκλησία, δύο «σύντροφοι», με τα δικά του λόγια, καθίσανε πάλι αόρατα στους ώμους του και συζητούσαμε τι συμβαίνει.

 

«Κοίτα πού μας πάνε!» είπε ένας από αυτούς. «Τελειώσαμε! Τώρα θα μας διώξουν!».

 

«Όχι σήμερα δεν θα μας διώξουν, μην ανησυχείς», απάντησε ο άλλος. «Δεν θα τα καταφέρουν!»

 

Και ούτω καθεξής…

 

Έτσι, είναι αλήθεια ότι το νοσοκομείο δεν βοήθησε πολύ.

 

« Γνωρίζετε τη Βίβλο καλύτερα από όλους μας!»

 

Ο π. Ο Ευγένιος άρχισε να ρωτά τον άντρα για τη ζωή του. Όπως αποδεικνύεται, είχε ψάξει πολύ και πεισματικά για τον εαυτό του με την πνευματική έννοια. Όμως, αντί να πηγαίνει στην εκκλησία, είχε πάει, τώρα σε διάφορες ηλικιωμένες κυρίες, τώρα σε μάγους, τώρα σε διάφορα «πνευματικά» κινήματα — από τα οποία υπήρχαν πολλά στην πόλη του. Θα μπορούσατε να βρείτε οποιαδήποτε απόκρυφη κίνηση ανάλογα με το γούστο.

 

Τελικά επέλεξε το λιγότερο ριζοσπαστικό, που ήταν πολύ δημοφιλές στην περιοχή, ένα είδος Billy Graham. Όχι όμως ακριβώς αυτός.

 

«Γενικά, είναι φυσικά εκπληκτικό το πόσο συνηθισμένοι, πρακτικοί Ουκρανοί της υπαίθρου «πάρθηκαν» τόσο από κάθε λογής αμερικανικές θρησκευτικές προσωπικότητες», είπε ο Fr. Ο Ευγένιος μου είπε, «αλλά αυτό που έγινε, έγινε…»

 

Οι συνομιλίες τους μεταδίδονταν συνεχώς στην ουκρανική τηλεόραση, με μια διεύθυνση επιστροφής: «Ελάτε μαζί μας και θα σας στείλουμε μια Βίβλο».

 

«Ο άντρας παρακολούθησε ένα πρόγραμμα, έγραψε ένα γράμμα, έλαβε μια Βίβλο και άρχισε να τη μελετά», είπε ο π. Ο Ευγένιος συνέχισε. «Με τον καιρό προσέλκυσε τους γνωστούς, τους φίλους και την οικογένειά του σε αυτή τη διαδικασία και μια ομάδα μελέτης της Γραφής δημιουργήθηκε γύρω του. Στο τέλος, αυτοί οι άνθρωποι του είπαν: «Άκου! Γνωρίζετε τη Βίβλο καλύτερα από όλους μας, την παραθέτετε και τα ξεκαθαρίζετε όλα. Γιατί να μην γίνεις ο πάστορας μας;» Έτσι τον επέλεξαν για πάστορά τους».

 

Αυτός ο άνθρωπος άρχισε να οδηγεί τις «υπηρεσίες» τους. Και όσο προχωρούσε, τόσο περισσότερο όλοι έμειναν έκπληκτοι με το πόσο καλά καταλάβαινε τον λόγο του Θεού, πόσες αναφορές είχε στο κεφάλι του, πόσα ήξερε και πόσο καλά τα εξήγησε όλα…

 

«Έτσι τον επαίνεσαν: «Είσαι υπέροχος! Τι έξυπνος τύπος!». μέχρι να προκύψει αυτό το πρόβλημα», είπε ο π. Ο Ευγένιος.

 

« Ήθελε να γίνει ο ίδιος εκκλησία».

 

Εκείνη την ημέρα ο άντρας ήταν στο σπίτι και μελετούσε τη Βίβλο ως συνήθως. Τότε ξαφνικά του εμφανίστηκε ο Χριστός, με λαμπερό φως, λαμπερά ενδύματα κ.λπ., όπως ακριβώς στους Βίους των Αγίων.

 

«Είσαι ένας από τους καλύτερους μαθητές μου!» ακούστηκε μια φωνή. «Έχετε μάθει τον λόγο του Θεού καλύτερα από οποιονδήποτε γνωρίζω. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Για να έχεις την πληρότητα, χρειάζεται να ενωθείς μαζί μου. Συμφωνείς να μπω μέσα σου;»

 

«Συμφωνώ», απάντησε χαρούμενα ο άντρας. «Φυσικά και συμφωνώ!»

 

Μετά από αυτά τα λόγια ήταν σαν να τον χτύπησε κεραυνός. Το σώμα του έτρεμε, η εικόνα του καλοσυνάτου, λαμπερού Χριστού έσπασε μπροστά στα μάτια του και άκουσε τρομακτικά γέλια:

 

«Χα-χα-χα, είμαι ο σατανάς!»

 

Και αμέσως εμφανίστηκαν στους ώμους του οι δύο αόρατοι διάβολοι και άρχισαν να συζητούν μεταξύ τους.

 

Ο Μπατιούσκα δεν έφτιαξε τίποτα από όλα αυτά. Αυτό του είπε ο άντρας.

 

Η αδερφή και η μητέρα του είπαν ότι άρχισε να σπάει τα έπιπλα του δωματίου και να σπάει τα τζάμια. Έπρεπε να καλέσουν το ασθενοφόρο και την αστυνομία. Δηλαδή τους πολιτοφύλακες — έτσι λέγονταν ακόμα τότε.

 

Τον έβαλαν σε ένα ζουρλομανδύα, του έκαναν ένεση με ηρεμιστικά και τους περιποιήθηκαν όπως μπορούσαν. Αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα με τους «συντρόφους» που είχαν εμφανιστεί στους ώμους του άντρα και έτσι τον έστειλαν στην εκκλησία.

 

«Αλλά το όλο πρόβλημα είναι ότι ήρθαν σε μένα για ένα «χάπι»», είπε ο π. μου είπε ο Ευγένιος. «Στο νοσοκομείο τους είπαν τι να κάνουν και υπάκουσαν. «Μπατιούσκα, κάνε κάτι γρήγορα!» Όταν όμως άρχισα να τους λέω για μετάνοια, για είσοδο στη ζωή της Εκκλησίας, με παραμέρισαν. «Όχι-όχι-όχι, όχι αυτό. Γνωρίζει αρκετά καλά τη Βίβλο όπως είναι. Ο ίδιος είναι πάστορας! Χρειαζόμαστε μόνο αυτά τα δύο για να αφήσουν τους ώμους του και να γίνει καλύτερα σωματικά. Αυτό είναι όλο!' Αλλά ότι αυτό ήταν prelest [πνευματική αυταπάτη] (γιατί αυτό ήταν), απλά δεν ήθελαν να το μάθουν. Ο διάβολος τον είχε πλανήσει, λέγοντάς του για τα υποτιθέμενα πνευματικά του χαρίσματα. Και μάλιστα, του είχε σχεδόν πει την αλήθεια — ότι χρειάζεται να ενωθεί με τον Χριστό. Αλλά το ψέμα ήταν ότι έτσι γινόταν. Αυτό γίνεται στην Εκκλησία, στα Μυστήρια. Δεν υπάρχει σωτηρία έξω από την Εκκλησία! Και οι πύλες της κόλασης δεν θα την υπερισχύσουν! Αλλά αυτός ο άνθρωπος είχε αρχίσει να θεωρεί τον εαυτό του «εκκλησία». Ο ίδιος σπούδασε, ο ίδιος έγραψε αυτό ή εκείνο και ο ίδιος διένειμε τα βιβλία του. Είχε οργανώσει μια αίρεση και είχε γίνει επικεφαλής της. Και τότε ο «χριστός» του λέει: «Είσαι ο καλύτερος. Είσαι σούπερ!' Και έτσι μπήκε μέσα του. Μόνο που δεν ήταν ο Χριστός, αλλά ο κακός. Και μάλιστα έβαλε δύο δαίμονες στους ώμους του. Αυτοί οι δαίμονες ήθελαν να απαλλαγούν αυτός ο άνθρωπος και η οικογένειά του. Όχι όμως της «εκλεκτής» του — όχι! Έτσι έφυγαν και δεν επέστρεψαν ποτέ. Λοιπόν, ήταν ακριβώς όπως το γράφουν οι άγιοι πατέρες… Το είχα διαβάσει και αμφέβαλλα, αλλά εδώ το είδα με τα μάτια μου. Ο Κύριος μου έδειξε…»

 

Το ένα χέρι δεν αφήνει το άλλο να σταυρώσει

 

Αμέσως μετά συνέβη ένα ακόμη περιστατικό. «Για να με δυναμώσεις», είπε ο π. είπε ο Ευγένιος.

 

Κλήθηκε να ευλογήσει ένα διαμέρισμα. Συνηθισμένοι, «μέσοι άνθρωποι»: σύζυγος, σύζυγος, παιδιά, γιαγιά…

 

«Κάναμε την ιεροτελεστία», είπε ο Batiushka. «Τότε ξαφνικά πίσω από την πλάτη μου άκουσα ένα τρακάρισμα, τρομακτικές φωνές, κάποιου είδους φασαρία. Γύρισα και είδα όλους να στέκονται εκεί με ορθάνοιχτα μάτια. Όμως ένας από αυτούς έλειπε – ο αρχηγός της οικογένειας…

 

Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του Ευαγγελίου, ο άνδρας είχε βγει από το δωμάτιο. Η οικογένεια, με τον π. Εβγένι στο κεφάλι, ξεκίνησε να τον αναζητήσει και τον βρήκε φραγμένο σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου είχε σπρώξει μια μεγάλη πολυθρόνα στην πόρτα.

 

«Όλοι ήταν ανήσυχοι - τι ήταν;» θυμήθηκε ο Μπατιούσκα. «Ακόμα κι εγώ τρόμαξα. Θα πηδήξει από το παράθυρο ή θα κάνει κάτι άλλο αμετάκλητο; Μπήκα στην πόρτα, έσκασα στο δωμάτιο και είδα ότι ο άντρας είχε φρουρήσει σε μια χαραμάδα ανάμεσα στην καλύβα και τον τοίχο… Και από εκεί με κοίταζε με τόσο πανικόβλητα μάτια, σαν ζώο στη γωνία. Έκανα το σημείο του σταυρού από πάνω του και προσευχήθηκα. Αλλά εκείνος απλά έκλαψε και συνέχισε να με κοιτάζει τρομαγμένος. «Μπατιούσκα, τι συμβαίνει με εμένα; Τι συμβαίνει?' Είπα, σταυρώστε τον εαυτό σας!». «Δεν μπορώ», είπε. Κοίταξα και είδα ότι το αριστερό του χέρι καρφώνει το δεξί του χέρι και δεν το άφηνε να κάνει το σημείο του σταυρού. Έπιανε τόσο δυνατά που οι αρθρώσεις του άσπρισαν, σαν να ήταν τυλιγμένο ένα τουρνικέ γύρω από το άλλο χέρι. Εκείνος φώναξε, "Δεν μπορώ να κάνω τίποτα!" Του έριξα αγιασμό και τα χέρια του χαλάρωσαν. Αποδείχθηκε ότι όλα ήταν αποτέλεσμα της μετάβασης σε διάφορες ηλικιωμένες κυρίες».

Ο π. Ο Ευγένιος προσπάθησε να εξηγήσει στον άντρα γιατί συνέβαινε αυτό. Ότι χρειαζόταν να πάει στην εκκλησία, να εξομολογηθεί τις αμαρτίες του, να κοινωνήσει και να πολεμήσει με αυτή την ακαθαρσία αλλά και με τον εαυτό του. Διαφορετικά, οι συνέπειες θα είναι οδυνηρές. Αλλά από όσο θυμάται, αυτοί οι άνθρωποι δεν εμφανίστηκαν ποτέ στην εκκλησία και δεν γνωρίζει την τύχη του άνδρα, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια. Ίσως έχουν ήδη έρθει στον Θεό ή είναι καθ' οδόν προς Αυτόν.

 

«Ήμουν τρομοκρατημένος», παραδέχεται. «Τι δαιμονική δύναμη πάνω σε έναν άνθρωπο που θέλει να σταυρώσει, αλλά το ένα χέρι δεν αφήνει το άλλο να το κάνει. Και δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του».

 

« Μια ανυπέρβλητη δύναμη με σπρώχνει».

 

«Υπήρξε ένα ακόμη περιστατικό, όταν μια φοβισμένη γυναίκα έτρεξε στην εκκλησία, επίσης αφού πήγε σε διαφορετικούς αποκρυφιστές», είπε. Σχετικό με τον Ευγένιο.

Λίγο πριν, στο σπίτι είχε πάει να κάνει κάτι που η ίδια δεν ήθελε και δεν το είχε καν σκεφτεί ποτέ — να αυτοκτονήσει. Είχε πάρει ένα σφυρί και καρφιά για να φτιάξει μια θηλιά και να αυτοκτονήσει.

 

«Θα το κάνω», είπε η γυναίκα. «Εγώ η ιδια δεν θέλω να το κάνω και κλαίω. Αλλά κάποιο είδος ανυπέρβλητης δύναμης με σπρώχνει. Όταν άρχισα να χτυπάω στο καρφί, το σφυρί χτύπησε το δάχτυλό μου. Και ήρθα αμέσως στον εαυτό μου. Έτσι έτρεξα κοντά σου στην εκκλησία…

 

Η Batiushka άρχισε να μιλά μαζί της και ανακάλυψε ότι σε «αμνησία» είχε πάει σε διάφορες ηλικιωμένες αποκρυφιστές.

 

«Όταν άρχισα να της λέω για την εξομολόγηση , για την Κοινωνία, ξαφνικά άρχισε να παραμορφώνεται, σαν κόμπρα. Και σφύριξε. Αργότερα, δόξα τω Θεώ, άρχισε σταδιακά να έρχεται στην εκκλησία…

 

Εδώ θυμάμαι προσωπικά μια ιστορία άσχετη με τον Fr. Ο Ευγένιος. Συνέβη στον φίλο μου. Όταν ήταν μικρή, έπεσε σε μια αίρεση χαρισματικών στη Μόσχα. Θα πήγαινε εκεί τις Κυριακές. Μια μέρα, προς το Σαββατοκύριακο, αρρώστησε, ξάπλωσε στο κρεβάτι με υψηλό πυρετό και δεν μπορούσε να σηκωθεί.

 

«Λοιπόν, πλησίαζε η ώρα για την «υπηρεσία» και ξαφνικά σηκώθηκα σαν ρομπότ και ετοιμάστηκα να πάω εκεί. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε, ότι ήμουν άρρωστος. Αλλά ήταν σαν να με τραβούσε κάποιος. Η μητέρα μου με ανάγκασε να μείνω σπίτι. Τότε κατάλαβα ότι ήρθε η ώρα να φύγω από εκεί…»

 

«Αλλά ξέρετε, δεν είναι πάντα τόσο κομμένο και στεγνό», είπε ο Fr. Ο Ευγένιος ξαφνικά. «Αν ένα άτομο είναι δαιμονισμένο ή κάτι τέτοιο, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι φταίει ο ίδιος, ότι έχει πάει στα μέντιουμ. Είναι αλήθεια, κάποιοι από αυτούς μπορεί να έχουν. Αλλά μάλλον θυμάσαι τη γιαγιά Λιούμπα;»

 

Ναι, θυμάμαι τη γιαγιά Λιούμπα. Μια ηλικιωμένη κυρία, μια αθώα ψυχή. Ήταν στην εκκλησία για κάθε λειτουργία, προσευχόταν, εξομολογήθηκε, κοινωνούσε. Αλλά κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του Ευαγγελίου ούρλιαζε και έπεφτε αναίσθητη. Τότε οι ιερείς διάβαζαν πάνω της μια προσευχή: «Ας αναστηθεί ο Θεός, και ας σκορπιστούν οι εχθροί του…» και συνήλθε. Και έτσι γινόταν κάθε φορά, από χρόνο σε χρόνο.

 

«Είχε αυτό το πρόβλημα από την παιδική της ηλικία», είπε η Batiushka. «Γιατί — κανείς δεν ξέρει. Ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος. Με ταπεινοφροσύνη φόρεσε τον σταυρό της. Ήταν πάντα φτωχή, αλλά βοηθούσε τους άλλους. Ακόμα και εγώ. Την συναντούσα στην πόλη και μου έβαζε πάντα κάτι στο χέρι. Ένιωσα άβολα να το πάρω, αλλά δεν μπορούσα να αρνηθώ, γιατί προερχόταν από αγνή καρδιά. Άρα κρίνουμε, αλλά μόνο ο Θεός ξέρει πραγματικά γιατί ή για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό.

 

Αυτές είναι οι ιστορίες που ο π. μου είπε ο Ευγένιος.

 

Elena Kucherenko

Μετάφραση από OrthoChristian.com

 

Pravoslavie.ru

 

24/11/2023