Στις 20 Ιανουαρίου – πριν από 11 χρόνια εκοιμήθη εν Κυρίω ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ (Τόμιν) /20/11/1923 – 20/01/2013/, ιδρυτής και εξομολόγος της Μονής του Αγίου Ανδρέα στην περιοχή του Όρενμπουργκ.

Στις 20 Ιανουαρίου – πριν από 11 χρόνια εκοιμήθη εν Κυρίω ο Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ (Τόμιν) /20/11/1923 – 20/01/2013/, ιδρυτής και εξομολόγος της Μονής του Αγίου Ανδρέα στην περιοχή του Όρενμπουργκ.

ΜΕΡΟΣ Ι

Ο πατέρας Σεραφείμ γεννήθηκε στην επαρχία Όρενμπουργκ. Στη βρεφική ηλικία δεν έπινε μητρικό γάλα. Η μητέρα του αρρώστησε από μια ασθένεια του θηλασμού και δεν έπαιρνε θηλασμούς από άλλες νοσοκόμες. Αργότερα, όταν βγήκαν τα δόντια, προσπάθησαν να δώσουν στο παιδί κρέας πουλερικών. Έκλαψε και έφτυσε.

Σε ηλικία τριών ετών, τα πόδια του παρέμειναν «τυλιγμένα», όπως αυτά ενός ασθενούς με ραχίτιδα. Αφού επικοινώνησαν με έναν γιατρό, ο οποίος είπε ότι «δεν πρόκειται για σωματική ασθένεια», πήγαν στη Σχήμα-μοναχή Zosemia της Enadskaya /†03/01/1935/, η οποία ήταν γνωστή όχι μόνο σε όλη την περιοχή, αλλά και έξω από την επαρχία, ( τώρα δοξασμένη ως Αγία) .

Ήταν μοναχή της Μεσολαβητικής Μονής Ενάντσκι. Έκλεισε το 1922 και συνελήφθησαν όλες οι μοναχές και οι αρχάριοι (περίπου 300 άτομα). Η Ζωσιμία συγκινήθηκε μόνο επειδή ήταν ήδη πάνω από εκατό χρονών.

Η γριά είχε καταφύγιο από ευγενικούς ανθρώπους. Της έφτιαξαν ένα κελί στην αυλή που έμενε. Οι άνθρωποι έρχονταν συνεχώς κοντά της. Η ηλικιωμένη γυναίκα θεράπευε ανθρώπους και ζώα, υπέδειξε πού ήταν τα κλοπιμαία, αν και ποτέ δεν κατονόμασε τους κλέφτες. Και όχι μόνο αγαπήθηκε η γριά από τον κόσμο, αλλά και πολλοί επίσκοποι ήρθαν κοντά της για συμβουλές.

Της πήραν λοιπόν τον μικρό Μιχαήλ. Όταν οι Τόμινς έφτασαν στο σπίτι των ηλικιωμένων, το οποίο, ως συνήθως, ήταν γεμάτο από κόσμο, η ίδια έφυγε από το κελί και δέχθηκε τον μικρό Μιχαήλ.

Απαντώντας στους θρήνους της μητέρας ότι το παιδί δεν έπινε γάλα, η Ζωσιμία είπε ήρεμα: «Γι’ αυτό το παιδί δεν θήλασε το στήθος, γιατί θα είναι μοναχός σου».

- Μάνα, αλλά ούτε κρέας τρώει! – συνέχισε η μητέρα του Μίσα.
- Πού έχετε δει μοναχούς να τρώνε κρέας; - ρώτησε η γριά - Σας λέω ότι θα γίνει μοναχός, στο Άγιο Όρος, σε υψηλό βαθμό, και θα πεθάνει εκεί.

Στη συνέχεια άλειψε τα πόδια του παιδιού με αγιασμό από τον Ιορδάνη (η ηλικιωμένη γυναίκα περπάτησε στην Ιερουσαλήμ αρκετές φορές μέσω της Τουρκίας) και τα πόδια ίσιωσαν αμέσως. Ο Μίσα στάθηκε στα πόδια του καθ' όλη τη διάρκεια της επιστροφής. Η Γερόντισσα Ζωσιμά βοηθούσε πολύ τους ανθρώπους που είχαν προβλήματα.

Τη δεύτερη φορά που ο Μιχαήλ ήταν με τη γριά, ήταν ήδη ένα εντεκάχρονο αγόρι. Η μητέρα πήρε τον σταυρό από μαργαριτάρι από την Ιερουσαλήμ και, δίνοντάς τον στον Μίσα, είπε: «Μισούνκα! Με αυτόν τον σταυρό θα γίνεις μοναχός». Επιπλέον, έδωσε στο αγόρι ένα κουτί για να δει περίπου εκατό πίνακες από την Ιερουσαλήμ. Η μοναχή Ζωσιμά πέθανε σε ηλικία 115 ετών, ανήμερα των γενεθλίων της.

Ο Μίσα ήρθε στην εκκλησία του χωριού του Αγίου Γεωργίου μόλις έμαθε να περπατά. Από πέντε ετών έβαλε ήδη το πλεόνασμα, από έξι ετών τραγουδούσε στην εκκλησία, διάβαζε τον Απόστολο και τις Ώρες. Από παιδί μου άρεσε η προσευχή. Ήξερε πώς να ξεκινήσει, αλλά δεν ήξερε πώς να τα παρατήσει, αποκοιμήθηκε ενώ προσευχόταν. Ακόμα και το βράδυ ξύπνησε, κατέβηκε από τη σόμπα και υποκλίθηκε. Η μαμά φοβήθηκε ότι θα τρελαθεί και τον έστειλε στο κρεβάτι.

Στη συνέχεια, το χειμώνα ο Misha άρχισε να σκαρφαλώνει στο κελάρι, που ήταν στην είσοδο, και να βάλει φιόγκους στις πατάτες. Και το καλοκαίρι, έφευγε στο νεκροταφείο τη νύχτα, συνειδητοποιώντας ότι οι ενήλικες δεν θα πήγαιναν εκεί εκείνη την ώρα.

Εκεί στεκόταν ένας σιδερένιος ξύλινος σταυρός με σταυρό. Τοποθετήθηκε το 1921 στον κοινό τάφο συγχωριανών που πέθαναν από την πείνα. Από εκεί το πρωί ο πατέρας μου έφερε τον Μιχαήλ.

Στο σχολείο, οι εθισμοί του Μιχαήλ δεν ευνοήθηκαν. Άκουγα συνέχεια: «Κάθαρμα! Μοναχή! Ολοκλήρωσε πλήρως την πρώτη τάξη. Τότε άρχισαν να τον διώχνουν για την πίστη του. Έτσι, στην έβδομη τάξη σπούδασε μόνο σαράντα δύο μέρες. Ο πατέρας πήγε και ζήτησε να επιτραπεί στον γιο του να δώσει τις εξετάσεις. Ο Μίσα τους πέρασε τέλεια.

Εκεί γνώρισε τον γέροντα Αντρέι Ιλκουγκάνσκι /†17/04/1956/, αρχάριο της μονής Άθως, που στάλθηκε στη Ρωσία για να συγκεντρώσει δωρεές πριν από την επανάσταση και που παρέμεινε στην πατρίδα του μετά την έναρξη του γερμανικού πολέμου και το κλείσιμο των Τούρκων τά σύνορα.

Η μητέρα Daria καταγόταν από το Ilkulgan. Γριά, πάνω από εκατό χρονών, περπατούσε και παρακαλούσε. Πήγα στο κελί του: «Μισούνκα, θα έρθεις μαζί μου;» Δεν ρώτησαν πού: «Θα πάω!» Κλείδωσε το κελί και πήγε μαζί της στο Ilkulgan.

Τη νύχτα ήρθαν σε κάποιο είδος πιρόγας: ένα πλίθινο σπίτι με δύο παράθυρα. Και ξέρει να χτυπάει, χτύπησε κρυφά στο διάδρομο. Και ο ίδιος ο πατέρας Αντρέι το ανοίγει. Έχει τόσο μεγάλη γενειάδα...

Ο Γέροντας Αντρέι έγινε ο πρώτος πνευματικός του εξομολόγος και πνευματικός .Κρυβόταν από τις αθεϊστικές αρχές για 28 χρόνια. Έμενε στη γενέτειρά του, υπόγεια, έτσι που ούτε οι συγγενείς του δεν ήξεραν πού βρισκόταν. Μια πιρόγα με τρεις καλόγριες μέσα, και ζούσε υπόγεια.

Ο πατέρας έτρεξε κοντά του σαν αγόρι. Δεν έτρεξε στο δρόμο, αλλά στην όχθη του ποταμού και στα βουνά, για να μην τον πιάσουν. Αν σε πιάσουν, θα σε χτυπήσουν: «Πού είναι ο Αντρέι;» Τον έψαχναν για να τον πυροβολήσουν.

«Μια φορά η αστυνομία περικύκλωσε ένα σπίτι στο υπόγειο του οποίου κρυβόταν ένας γέρος», θυμάται ο πατέρας Σεραφείμ.

«Σχεδόν κλαίω από φόβο, και ο πατέρας Αντρέι μου λέει ήρεμα: «Μη φοβάσαι, Μισούνκα, δεν θα με βρουν, αλλά θα είσαι στα χέρια τους. Δώστε τους λοιπόν επτά σόμπες και θα σας αφήσουν να φύγετε».

Αυτό ακριβώς συνέβη. Ο πατέρας είχε το χάρισμα της προνοητικότητας. Έτσι, προέβλεψε τον μελλοντικό πόλεμο τρία χρόνια νωρίτερα.
- Ω, Μίσα! Τι περιμένει τη Ρωσία! – είπε κάποτε το 1938 ο Γέροντας Αντρέι.

-Τι, πατέρα; – ρώτησε ο Μιχαήλ.
«Σύντομα οι Γερμανοί θα επιτεθούν ξανά». Θα χυθεί πολύ αίμα. Αλλά η Ρωσία θα είναι ανίκητη!

- Πόσο χριστιανικό αίμα θα χυθεί; - ρώτησε ο νεαρός.
- Αγαπητέ μου Μισούνκα, η ρωσική γη έχει αμαρτήσει τόσο πολύ που φωνάζει για κάθαρση. Και καθαρίζεται μόνο με ανθρώπινο αίμα», και μετά κοίταξε τον Μιχαήλ και πρόσθεσε: «Αλλά δεν θα φτάσεις στο μέτωπο». Θα έχεις μόνο ένα μάτι.

«Πώς έψαλαν τη λειτουργία το βράδυ! Τα παράθυρα θα καλυφθούν με μαξιλάρια και θα σερβίρονται. Ένα κρεμαστό φωτιστικό, ένα φωτιστικό, ένα κερί. Ο πατέρας Αντρέι - ήταν σαν όργανο, μπορούσε να τραγουδήσει με οποιαδήποτε φωνή. Θα ρωτήσει: «Μισούνκα, τι διάβασες στην εκκλησία;» - «Εξι Ψαλμοί, ώρες, κανόνας, Απόστολε». - «Λοιπόν, διαβάστε μας!» Έδωσαν τους Εξαψαλμούς.

Στέκονται, εκατοντάδες γριές και με ακούνε να διαβάζω. Μετά σταματούν: «Το διαβάζεις λάθος!» Λέει: «ικέτευσε», αλλά εσύ διαβάζεις: «υποτιμήθηκε». Η έμφαση είναι λάθος και το νόημα είναι λάθος. Και τρόμαξε, και δάκρυα κύλησαν... Πόσα χρόνια πέρασαν, αλλά αυτά τα λάθη είναι πάντα στη μνήμη... Έτσι δίδαξαν!..

Ο πατέρας Αντρέι κάθισε δίπλα του και είπε: «Εδώ, Μισούνκα, στην εκκλησιαστική ανάγνωση, τα γραμματικά λάθη είναι εντάξει, αλλά δεν μπορείτε να κάνετε δογματικά! Οπότε είπες «μειώθηκε». Ποιος μπορεί να μειώσει το μεγαλείο του Θεού! Ολόκληρο το Σύμπαν δεν μπορεί να τον χωρέσει, κι εσύ λες ελαττωμένο...»

Και ο γέροντας συνέχισε: «Οι εκκλησίες είναι όλες κλειστές, πόσοι πυροβολήθηκαν. Μισούνκα, θα πεθάνουμε, αλλά εσύ θα ζήσεις για να δεις τις εκκλησίες να ανοίγουν! Αλλά, ξέρετε, παιδί μου, οι εκκλησίες θα ανοίξουν, αλλά δεν θα υπάρχει πληρότητα πνευματικότητας. Θα είναι πολλοί ιερείς, αλλά ελάχιστοι πνευματικοί.

Τώρα στα χωριά οι στέγες βάφονται με απλή βαφή, και οι θόλοι καλύπτονται με χαλκό. Και τότε όλα θα είναι χρυσάφι. Οι τρούλοι θα είναι χρυσοί και οι εκκλησίες θα είναι άδειες. Θα ανοίξουν και μοναστήρια, αλλά δεν θα υπάρχει κανείς να ζήσει σε αυτά».

...Τον Αύγουστο του 1941, ο Μιχαήλ κλήθηκε στο στρατιωτικό γραφείο εγγραφής και στράτευσης για επιστράτευση στο στρατό. Εκείνη την εποχή ήταν ήδη ρασοφορος αρχάριος του επισκόπου Πέτρου (Ladygin) /†01.10.1957/. Ο Μιχαήλ γνώρισε τη Vladyka Peter σε ηλικία δεκατριών ετών.

Μια μέρα μια άγνωστη γυναίκα ήρθε στον Μιχαήλ, παρουσιάστηκε ως Ντάρια και είπε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Πέτρος (Ladygin) τον προσκαλούσε στο σπίτι της. Η συνάντηση έγινε στην Ούφα, σε μια περιοχή που ονομάζεται Nizhegorodka, όπου ο ηγεμόνας κρυβόταν υπόγεια.

«Έμεινα έκπληκτος», θυμάται ο πατέρας Σεραφείμ, «όταν είδα μπροστά μου έναν τεράστιο γέρο με τα άμφια ενός μοναχού (ο επίσκοπος ονομαζόταν Γολιάθ για την ηρωική του κατασκευή).

Βυθισμένος στην πατρική του αγκαλιά, έκλαψε και τον άκουσε να λέει: «Θα γίνεις μοναχός, Μισούνκα, θα γίνεις μοναχός». Η Vladyka Peter έγινε ο πνευματικός μέντορας του Michael για δεκατέσσερα χρόνια.

Και έρχεται το προσχέδιο. Ο Μιχαήλ εμφανίστηκε στο στρατιωτικό γραφείο εγγραφής και στράτευσης, όπως ταίριαζε σε έναν αρχάριο ράσο: με ράσο, φουλάρι και με μαλλιά κάτω από τη μέση. Ο στρατιωτικός επίτροπος δεν το περίμενε αυτό (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε πλέον ούτε ένας ναός που να λειτουργούσε στην περιοχή και ξαφνικά υπήρχε ένας μοναχός).

Ως εκ τούτου, αρχικά, ο Μιχαήλ συνελήφθη και την επόμενη μέρα προσπάθησαν να αφαιρέσουν το ράσο του. Σε αυτό ο νεαρός απάντησε ότι δεν αρνήθηκε να πάει στο μέτωπο, αλλά μόνο με ένα ράσο. Ο στρατιωτικός επίτροπος ορκίστηκε, έγραψε ένα γράμμα και έστειλε τον Μιχαήλ στο Όρενμπουργκ. Ο νεαρός μοναχός περπάτησε 150 χιλιόμετρα μέχρι την πόλη, ψάλλοντας ψαλμούς και προσευχές.

Σε μια επιστολή, ο στρατιωτικός επίτροπος έγραψε μια πρόταση να πυροβολήσει τον Μιχαήλ αλλά ο περιφερειακός επίτροπος αποδείχθηκε εντελώς διαφορετικός: «Τι έγραψε αυτός ο Zaitsev εδώ; Γιατί θέλει να σε βάλει στον τοίχο; Σύμφωνα με το νόμο του πολέμου, ένας ιερέας ή ένας μοναχός, αν δεν βγάλουν το ράσο του, μπορούν να σταλούν στο μέτωπο ως τακτικός, ξυλουργός ή μάγειρας. Θα σας στείλουμε στην Koltubanka, στο πευκοδάσος Buzuluksky, για να κόψετε ξυλεία στην περιοχή κατασκευής».

Έτσι ο Τόμιν κατέληξε στον Κόκκινο Στρατό και ως ο πιο ικανός (το τάγμα κατασκευής αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες και μικρά παιδιά) έγινε επιστάτης. Ζούσαν σε πιρόγες που έφτιαχναν μόνοι τους και φορούσαν δικά τους ρούχα. Ο Μιχαήλ επέζησε τον πρώτο χειμώνα, αλλά τον δεύτερο, όταν ο παγετός έφτασε τους 40 βαθμούς και είχε μόνο ένα καλοκαιρινό μπουφάν, έπαθε έντονο κρύο στο δεξί του μάτι.

Ο τοπικός νοσηλευτής τον άλειψε με λίγο υγρό και τελικά το μάτι σταμάτησε να βλέπει. Οι γιατροί στο Όρενμπουργκ δεν μπορούσαν πλέον να βοηθήσουν. Στον τύπο δόθηκε η δεύτερη ομάδα αναπηρίας και πήρε εξιτήριο το 1943.

Η επιθυμία του στρατιωτικού επιτρόπου Sharlyk να πυροβολήσει τον ιερέα δεν μπορεί να ονομαστεί η μόνη δίωξη. Συνελήφθη για πρώτη φορά ως δεκάχρονο αγόρι. Το 1934, όλες οι εκκλησίες στην περιοχή Sharlyk έκλεισαν (στο ίδιο το Sharlyk η εκκλησία έκλεισε το 1929).

Στο Μπαράκοβο η εκκλησία ήταν ακόμα ενεργή. Η ενορία διευθυνόταν από τον ιερέα John Suraikin (ο πρώην πρύτανης είχε προηγουμένως μετατεθεί σε άλλη ενορία. Συνελήφθη και πυροβολήθηκε εκεί. Η μητέρα του πάγωσε τον χειμώνα. Κανείς από τους κατοίκους του χωριού δεν της επέτρεψε να μπει στο σπίτι, επειδή οι αρχές είπαν ότι θα υπήρχε πρόστιμο εκατό ρούβλια για αυτό).

Κάτοικοι από όλη την περιοχή ήρθαν στο Μπαράκοβο για την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η λειτουργία άρχιζε στις τέσσερις το πρωί και κράτησε μέχρι τη μία το μεσημέρι. Αστυνομικοί με κράνη με περίστροφα, που τότε καλούνταν το GPU, περίμεναν υπομονετικά όλο αυτό το διάστημα. Αλλά τότε, προφανώς, δεν άντεξαν. Ο πατέρας Ιωάννης συνελήφθη ακριβώς στο βωμό, και ήταν τότε 86 ετών. Εκείνη την ώρα, ο Μιχαήλ έτρεχε σπίτι για να πάρει βραστό νερό. Στην επιστροφή είδα τον ιερέα να βγαίνει έξω, να σπρώχνει κόσμο στην άκρη.

Οι αστυνομικοί προφανώς έμειναν άναυδοι όταν είδαν το αγόρι σε μια γιορτινή μπλε γέφυρα. Ένας από αυτούς του έδιωξε την καφετιέρα, τον άρπαξε από το αυτί και τον πήγε στο συμβούλιο του χωριού.

Με έφεραν στο συμβούλιο του χωριού. Ο κόσμος μαζεύτηκε στο συμβούλιο του χωριού, ήταν αγανακτισμένοι, βρίζοντας τον Λένιν και τον Στάλιν. Και οι αξιωματικοί του GPE πυροβολούν: «Διασκορπίστε!»

Ο κόσμος διώχτηκε, η εκκλησία σφραγίστηκε. Έβγαλαν εντελώς τα πάντα από την εκκλησία και την έκαψαν. Βιβλία, εικόνες... Μετά έριξαν ψωμί στην εκκλησία, και το 1940 έκλεισε.

Τρία ενεργά μέλη της κοινότητας συνελήφθησαν: η ογδοντάχρονη μοναχή Alevtina, η αρχάριος Ksenia, η οποία ήταν εξήντα ετών, και ο ενενήντα δύο ετών φύλακας της εκκλησίας Ilya Tomina. Μέχρι τις τρεις το πρωί όλοι κάθισαν στον αχυρώνα του συλλογικού αγροκτήματος.

Έκανε κρύο, και ο Μιχαήλ έμεινε μόνο στην περίπτωσή του, χωρίς καπέλο. Τότε ο πατήρ Ιωάννης, που έζησε άγια ζωή, ας είναι η Βασιλεία των Ουρανών, έβγαλε τη σκούφια του και την έδωσε στο αγόρι. Η μητέρα Αλευτίνα και η Ξένια κλαίνε και ο παπάς τους παρηγορεί.

Το βράδυ όλοι μεταφέρθηκαν στο Sharlyk και βάλθηκαν σε ένα κελί. Την άλλη μέρα έβγαλαν τον πατέρα Ιωάννη. Ακούστηκε ένας πυροβολισμός... Τον πυροβόλησαν στην αυλή της φυλακής χωρίς δίκη, και μετά τον έκοψαν σε κομμάτια και τον έκαψαν. Οι γυναίκες και ο φύλακας της εκκλησίας καταδικάστηκαν σε τρία χρόνια φυλάκιση.

Αλλά ο ιερέας ήταν αγόρι, είναι αδύνατο να κριθεί, και τον άφησαν να φύγει. Έτρεξε στο σπίτι δέκα χιλιόμετρα από το Sharlyk. Γδύνεται, φορώντας μπότες νερού. Υγρό, κρύο. Έτρεξε σπίτι, χτύπησε και εκεί έκλαιγαν για αυτόν. Ήρθε τρέχοντας όλο βρεγμένος, ήταν πιο πιθανό να πάει στη σόμπα. Αγκαλιάζονται και φιλιούνται. Δεν περίμεναν να δουν...

Και ο πρεσβύτερος Ilya Maksimovich και η μητέρα Alevtina και Ksenia στάλθηκαν με τα πόδια στο Όρενμπουργκ. Πήγαν οι ίδιοι φυλακή. Χωρίς συνοδεία! Σαν πρόβατο που το οδηγούν στη σφαγή... Και περπάτησαν τρεις μέρες στο Όρενμπουργκ.

Φυλακίστηκαν. Τρία χρόνια αργότερα αφέθηκαν ελεύθεροι. Δεν τους έμεινε τίποτα, το σπίτι της μητέρας τους, ο κήπος, η αγελάδα - τα πάντα αφαιρέθηκαν. Η ηλικιωμένη κυρία του Ilya Maksimovich ήταν ακόμα ζωντανή, αλλά οι μητέρες δεν είχαν πού να κρυφτούν. Έμειναν στο Όρενμπουργκ.

Υπήρχαν άνθρωποι από το χωριό τους εδώ, έφτιαχναν σκάμμα για τις μαμάδες. Η Μητέρα Αλευτίνα δεν έζησε για να δει το άνοιγμα των εκκλησιών· ο πατήρ Σεραφείμ κράτησε τον τάφο της. Και η Ksenia έζησε στο Όρενμπουργκ, έζησε και επέστρεψε στο χωριό. Όταν ο πατέρας Σεραφείμ στάλθηκε στην εξορία, άρχισε να μένει στο κελί του. Εκεί πέθανε.

Είναι αδύνατο να ξεχάσω εκείνα τα χρόνια, τον τρομερό τρόμο που πέρασε. Και πώς έκλαψε ο κόσμος! Μερικές φορές μεταφέρονταν ένας νεκρός, ο δρόμος προς το νεκροταφείο περνούσε από μια κλειστή εκκλησία. θα σταματήσουν, θα τους βάλουν παγκάκια, ένα φέρετρο, και όλοι κλαίνε και κλαίνε... Εκκλησίες έχουν καταστραφεί και ιερείς στη φυλακή, κάποιοι έχουν πυροβοληθεί...

Λίγο αργότερα, η ανήλικη ηλικία δεν εμπόδισε οι αρχές από την επιβολή πλήρους φόρου εισοδήματος στον Μιχαήλ. Αυτό συνέβη αφού έγινε αρχάριος υπό τον Επίσκοπο Πέτρο (Ladygin) το περιβόητο έτος 1937.

Τότε ο νεαρός έχτισε ένα κελί στην αυλή του πατέρα του και άρχισε να ζει σύμφωνα με τους μοναστικούς κανόνες. Άρχισαν να τον αποκαλούν Misha Baraksky και αναγνωρίστηκαν πολύ πέρα ​​από την περιοχή. Για τις αρχές, με φόντο τον αγώνα ενάντια στο «όπιο του λαού», έγινε ένα είδος αγκάθι.

Περισσότερες από μία φορές αξιωματικοί του NKVD ήρθαν από το Sharlyk, έσπασαν τα παράθυρα του κελιού ή ακόμη και το διέλυσαν και το πήραν. Τα μέλη της Komsomol ήρθαν και του απαίτησαν «να αφαιρέσει τους θεούς του». Έσπασαν και το κελί. Επτά φορές ο νεαρός μοναχός έχτισε ένα νέο σπίτι.

Συνελήφθη πολλές φορές και οδηγήθηκε στο Sharlyk. Αλλά, προφανώς, μερικές φορές οι αξιωματικοί επιβολής του νόμου ήθελαν απλώς να έχουν δωρεάν εργασία. Από την ηλικία των εννέα ετών, ο Μιχαήλ εγκατέστησε μόνος του σόμπες. Θα μπορούσε να φτιάξει μια ρωσική σόμπα, μια ολλανδική σόμπα και ένα αντίγραφο σε μια σιδερένια θήκη. Έτσι τον «τράβηξαν» στην περιοχή.

Θα σε φέρουν και θα σου πουν: «Βάλε τη σόμπα και μετά θα σε αφήσουμε να φύγεις». Κάποτε, κατά τη διάρκεια μιας άλλης σύλληψης, έβαλαν ένα σταυρό και ένα Ευαγγέλιο στο τραπέζι και είπαν:
«Τώρα δεν μπορείς να πεις ψέματα». Πες μας: υπάρχει Θεός ή όχι;
– Υπάρχει δίωξη εναντίον Του ή όχι; – ρώτησε απαντώντας ο νεαρός.
«Φυσικά», απαντούν οι αξιωματικοί του NKVD. - Τον διώκουμε!
- Λοιπόν, πώς μπορείς να διώξεις Αυτόν που δεν υπάρχει;
Για αυτή την απάντηση, ο Μιχαήλ ξυλοκοπήθηκε και εκδιώχθηκε.

Ο Μιχαήλ είχε και άλλα ταλέντα. Αυτός, ανεξάρτητα, κατακτούσε εύκολα τα μυστικά ενός τενεκέ, ενός χρυσοχόου, για να μην αναφέρουμε την αγροτική δουλειά. Αυτό βοήθησε τον μοναχό να πληρώσει τους φόρους εισοδήματός του. Αλλά αυτά τα ίδια ταλέντα ήταν και μια σοβαρή δοκιμασία!

Έτσι, μια μέρα οι τοπικές αρχές ζήτησαν να καλυφθεί ένα νέο σχολείο με σίδερο, το οποίο χτίστηκε από ένα διαλυμένο ενοριακό σχολείο και σπίτια αποστερημένων κουλάκων. Η δουλειά έγινε άψογα. Ο νεαρός πληρώθηκε 3.700 ρούβλια (για σύγκριση, μια λίβρα από το καλύτερο αλεύρι κόστιζε τότε 1,5 ρούβλια).

Και μερικούς μήνες αργότερα με κάλεσαν στο συμβούλιο του χωριού και άρχισαν να με πείθουν να πάω στη Μόσχα για να σπουδάσω μηχανικός με κρατικά έξοδα. Δηλαδή, άνοιξε η προοπτική μιας άνετης, άνετης ζωής. Η μόνη προϋπόθεση είναι να σταματήσει η προσευχή.

– Αν σταματήσω να προσεύχομαι, θα γίνω ανόητος σαν εσένα! – απάντησε κοφτά το αγόρι.
...Τον έδιωξαν από το συμβούλιο του χωριού.

«Αλλά ήμουν γενναίος», είπε ο πατέρας Σεραφείμ, «και δεν φοβόμουν τίποτα». Φοβόμουν μόνο τον Θεό!

Ο πατέρας υπέφερε πολύ εξαιτίας του γιου του. Κάποτε κόντεψα να πνιγώ. Μια μέρα γύρισε σπίτι αφού ήπιε, και ο Μίσα και η γιαγιά του προσεύχονταν. Γδύνοντας, ο Κωνσταντίνος Λεοντίεβιτς ρώτησε: «Πόσο καιρό θα είσαι καλόγερος;» ."Μπαμπάς! Εδώ και για πάντα!» απάντησε ο Μιχαήλ.

Ο πατέρας πετάχτηκε και κλώτσησε τον γιο του στο στομάχι με όλη του τη δύναμη. Έπεσε και έγινε μαύρος και ο πατέρας του έτρεξε στο ποτάμι να πνιγεί. Ήδη κοντά στο ποτάμι, είδε έναν όμορφο γέρο με λευκές ρόμπες να περπατά κατευθείαν προς το μέρος του στο νερό. «Κωνσταντίν έλα στα συγκαλά σου!» - είπε ο παππούς. Έκτοτε, ο πατέρας επέπληξε συχνά τον γιο του, αλλά δεν τον έδερνε ποτέ.

Μετά την απόλυση του Μιχαήλ Τομίν από το στρατό το 1943, μαζί με τον επίσκοπο Πέτρο και τα πνευματικά του παιδιά, πήγαν στην Κεντρική Ασία για να ιδρύσουν ένα μοναστήρι. Ο Επίσκοπος ντύθηκε Ουζμπέκος, φόρεσε ένα τσάμπα, τα μαλλιά του ήταν τυλιγμένα κάτω από ένα τουρμπάνι και ταξίδεψε στην Τασκένδη για επτά ημέρες με ένα φορτηγό τρένο. Μετά πήγαμε στο Τζαλαλαμπάντ και από εκεί στα βουνά Τιεν Σαν.

Συνολικά, 22 άτομα συγκεντρώθηκαν μαζί με τον επίσκοπο - αυτοί που αποφάσισαν να φύγουν από τον μάταιο κόσμο στο όνομα της υπηρεσίας του Κυρίου. Σε αυτά τα βουνά, με φόντο τις μεγαλειώδεις κορυφές του Λένιν και του Στάλιν, με την ευλογία του επισκόπου Πέτρου, οι μοναχοί έχτισαν είκοσι κελιά και μια εκκλησία στο όνομα του μεγαλομάρτυρα και θεραπευτή Παντελεήμοναμ

Το έχτισαν από φλαμουριά, αφού το τσεκούρι απλά δεν μπορούσε να πάρει άλλα δέντρα. Αντί για καρφιά, χρησιμοποιούσαν ξύλινες ακίδες, και αντί για γυαλί, λεπτές σανίδες (μπορούσαν να τις τραβήξουν κατά τη διάρκεια της ημέρας). Το μέρος όπου βρισκόταν το μοναστήρι ήταν στρωμένο με ένα χοντρό σχοινί από τρίχες καμήλας για να τρομάζουν τα δηλητηριώδη φίδια.

Το καταστατικό στη μονή ήταν ο Άθως. Ολόκληρα τα αδέρφια Tien Shan πήγαν ακόμη και για ύπνο με ράσα. Αν κάποιος έβγαζε το ράσο του τη νύχτα, του έκανε εκατό μετάνοιες, όπως για να περπατήσει χωρίς ζώνη ή χωρίς σκούφια - τέτοια ήταν η μετάνοια.

Ο εξομολογητής της κοινότητας ήταν η Vladyka Peter. Πάντα δίδασκε με εγκράτεια και πολύ απλά: «Διαβάστε, μην επινοείτε τίποτα, μην βάζετε το μυαλό σας στην καρδιά σας. Όλα θα έρθουν στην ώρα τους. Θεός φυλάξοι από τη βιασύνη του διαβόλου!».

Οι μοναχοί έζησαν σε αυτά τα βουνά επτά χρόνια. Και για όλη την ώρα δεν συναντήσαμε ούτε ένα άτομο. Όλοι οι αδελφοί ήταν μοναχοί. Ο Μιχαήλ τοποθετήθηκε στο ρυασοφόρο στις 11 Ιουνίου 1944 με το όνομα Misail και στις 17 Δεκεμβρίου 1946 - στον μανδύα. Εκεί έγινε ιεροδιάκονος και αργότερα, το 1947, χειροτονήθηκε ιερομόναχος.

Το μοναστήρι βρέθηκε το 1951 - φαίνεται από αεροπλάνο. Όλοι μεταφέρθηκαν στη φυλακή του Τζαλαλαμπάντ. Οι εφημερίδες σε όλη τη χώρα έγραψαν τότε ότι μια ολόκληρη συμμορία είχε ανακαλυφθεί πολύ μακριά στα βουνά! Μοναχόφ! Η Vladyka Peter στάλθηκε στην πόλη Glazov, στην περιοχή Kirov (Vyatka). Εκεί βρισκόταν σε κατ' οίκον περιορισμό και πέθανε την 1η Οκτωβρίου 1956 σε ηλικία 96 ετών. Τα πνευματικά παιδιά δεν τον ξαναείδαν.

Κατόπιν αιτήματος του επισκόπου Ερμογένη (Golubev) /+1978/ το 1955, ο ιερέας στάλθηκε στην πόλη Przhevalsk, στην περιοχή Issyk-Kul, όπου ήταν ψαλμωδός για την Εκκλησία της Τριάδας.

Τον Μάρτιο του 1956, με την ευλογία του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλεξίου Α', έφτασε στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Οδησσού.

Τότε επέστρεψαν πολλοί απωθημένοι αρχιεπάστορες από τους χώρους φυλακής. Στη Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου έφτασαν οι: Επίσκοπος Δανιήλ (Γιούζβιουκ) /+1965/, Επίσκοπος Σεραφείμ (Λουκιάνοφ) /+1959/, Επίσκοπος Αργεντινής Θεόδωρος, Επίσκοπος Ιωάννης (Σπεράνσκι) /+1969/.

Σημείο καμπής στην τύχη του ιερέα ήταν η συνάντηση με τον Μητροπολίτη Νέστορα (Anisimov) /+1962/. Ο επίσκοπος Νέστορας πέρασε οκτώ χρόνια στη φυλακή και αρρώστησε βαριά με υδρωπικία. Τον συνάντησαν με φορείο. Με δάκρυα ρώτησε όλους όσοι τον συναντούσαν:

«Αγαπητά παιδιά, από πού είστε;»
«Εγώ, η Vladyka, μόλις επέστρεψα από την Κεντρική Ασία», απάντησε ο ιερέας.

-Τίνος θα είσαι;
– Ο πνευματικός γιος του επισκόπου Πέτρου.

– Πέτρα Λαδυγκίνα;! - αναφώνησε ο Μητροπολίτης.
- Ναί.

Αμέσως ο επίσκοπος Νέστορας έβγαλε έναν σταυρό από τον μουσαμά της φυλακής, ευλογώντας τον πατέρα Σεραφείμ και είπε:
«Από εδώ και στο εξής μέχρι το θάνατό μου θα είσαι ο εξομολογητής μου».

Έτσι ο νεαρός ιερομόναχος, 33 ετών, έγινε ο εξομολόγος του θρυλικού Ρώσου μητροπολίτη ιεραπόστολου. Επιπλέον, ο ιερέας διορίστηκε συνοδός κελιών και για τους πέντε επισκόπους ταυτόχρονα.

Και τον Μάιο, κατά τη διάρκεια επίσκεψης στην Οδησσό του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλέξιου Α', ήταν ο ιερέας που είχε την ευλογία να διαβάζει τον κανόνα της προσευχής στον Προκαθήμενο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κάθε πρωί. Εκείνη την εποχή, πολλοί πρεσβύτεροι ήρθαν εδώ, μεταξύ των οποίων και ο Αρχιεπίσκοπος Λουκάς Βόινο-Γιασενέτσκι. 

Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Την Ημέρα του Ηλία, 2 Αυγούστου, όλοι οι επίσκοποι που ζούσαν στο μοναστήρι της Οδησσού «προσφέρθηκαν» από τις αρχές να διασκορπιστούν σε μακρινές περιοχές. Προφανώς, με αυτόν τον τρόπο υποτίθεται ότι «εξουδετερώνει τη φωλιά του hornet». Στην πραγματικότητα, αποδείχθηκε ότι οι άθεοι εκπλήρωσαν την πρόνοια του Θεού - οι επίσκοποι διασκορπίστηκαν σε χήρες επισκοπές, χωρίς τροφή.

Ο Vladyka Nestor διορίστηκε διαχειριστής της επισκοπής Novosibirsk-Barnaul και ο ιερέας τον ακολούθησε. Ακολούθησε μετάθεση με τον επίσκοπο στην Ουκρανία στο Κιρόβογκραντ και μετά τον θάνατο του επισκόπου, με πρόταση του Πατριάρχη Αλεξίου Α', διορίστηκε στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα στο Άγιο Όρος. Έπρεπε όμως να περιμένω έξι ολόκληρα χρόνια για βίζα. Αυτή τη στιγμή βρισκόταν στο εξωτερικό στο Όρενμπουργκ.

Επιτέλους ήρθε η πολυπόθητη στιγμή, το όνειρο της πολυετούς ζωής του. Την 1η Αυγούστου 1976 ο ιερέας εγκαταστάθηκε στη Μονή του Αγίου Παντελεήμονα στο Άγιο Όρος.

Εδώ υπηρέτησε ως οικονόμος, ναυλωτής και ηγούμενος. Εδώ τον ενημέρωσαν στο σχήμα με το όνομα Σεραφείμ. Ο μονάχος Μάξιμος τον ενημέρωσε μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου «Ιβερσκάγια» στις 2 Φεβρουαρίου 1981 σε ελληνικό μοναστήρι, επειδή δεν υπήρχαν μοναχοί στο ρωσικό μοναστήρι.

Σύντομα ο πατέρας Σεραφείμ αρρώστησε βαριά. Έγινε επέμβαση στην Αθήνα, αφαιρέθηκε η πέτρα και η χοληδόχος κύστη, αλλά ήταν ανεπιτυχής. Το Γραφείο του Πατριαρχείου Μόσχας τον κάλεσε στη Ρωσία για θεραπεία, λαμβάνοντας γι' αυτό ευλογία στο Άγιο Όρος.

Τα αδέρφια με οδηγούν από τα χέρια, με αποχωρούν, και ένας γέρος μοναχός - δεν είναι γνωστό από ποιο μοναστήρι, Έλληνας, έβγαινε, έκλαιγε και σκούπιζε τα δάκρυα του ιερέα με το χέρι του, είχε σκοπό να πεθάνει. στον Άθωνα, όπως του είχε προβλεφθεί κάποτε, και λέει στα ελληνικά:

- Πάτρος (πατέρας, σημαίνει) Σεραφίμου, μην κλαις, μην κλαις! Η ασθένειά σας δεν οδηγεί στο θάνατο, αλλά στη ζωή! Θα πάτε στη γενέτειρά σας το Όρενμπουργκ και θα ανοίξετε εκεί το μοναστήρι του Άθω. Εκεί θα έχεις τον δικό σου Άθω!

Ο πατέρας δεν τον πίστεψε. Τι Άθως!.. Τον Μάρτιο του 1981 ταξίδευα στη Ρωσία - τι Άθως θα μπορούσε να ήταν εκεί! Δεν υπήρχαν εκκλησίες! Αλλά ο Κύριος έφερε. Τώρα συμπληρώνονται εικοστό δεύτερο έτος από τότε που δημιουργήθηκε μοναστήρι στην επισκοπή σύμφωνα με το καταστατικό του Παλαιού Άθω.

Δεκαπέντε χρόνια μετά την άφιξή του, με τις προσπάθειες του πατέρα Σεραφείμ, το μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα υψώθηκε στη γη του Όρενμπουργκ. Το όνομα δόθηκε στο όνομα του αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου. Το μοναστήρι βρίσκεται 120 χιλιόμετρα από την πόλη του Όρενμπουργκ.

Το 2003, ο ιερέας τιμήθηκε με το ανώτατο παράσημο - Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος. Ο Αγιώτατος Πατριάρχης Αλέξιος Β' τον κάλεσε στη Μόσχα, αλλά δεν μπορούσε να πάει, ήταν άρρωστος.

Ο επίσκοπος του Όρενμπουργκ, Μητροπολίτης Βαλεντίν, έστειλε τον Αρχιερέα Νικολάι Στρέμσκι, ο οποίος είχε 70 υιοθετημένα παιδιά και περίπου 40 γριές στο Μοναστήρι του Ελέους Σαρακτάς. Έφερε την παραγγελία από τη Μόσχα σε μια όμορφη θήκη, μια μπλε κορδέλα για αυτήν και μια εικόνα.

Η Vladyka έφερε αυτό το βραβείο στον ιερέα στο μοναστήρι για τον Άγιο Νικόλαο, έγινε εσπερινός.

Και λέει ο ιερέας: «Άγιε Κύριε, που ανταμείβεις τον νεκρό στο φέρετρο!». Είμαι ήδη νεκρός... Πώς άρχισε να κλαίει: - Πάτερ -Αρχιμανδρίτη ,δεν γεννήθηκα ακόμα και ήσουν ήδη στη φυλακή Ένα δυνατό άρωμα γέμισε το κελί. Πόσα χρόνια πέρασαν, αλλά το λάδι δεν χάνει τη μυρωδιά του. Τάρτα, πηχτή και συνάμα εκπληκτικά τρυφερή, σαν να είχε απορροφήσει όλα τα αρώματα των βοτάνων από το Άγιο Όρος. Ο ιερέας, χρίζοντας, προειδοποίησε: «Μην το τρίβεις στο πρόσωπό σου, φρόντισε τα μάτια σου!» Σήμερα στον Άθω δεν βράζουν πια τέτοιο λάδι, γιατί η βιβλιοθήκη και το χειρόγραφο που περιγράφει τη σύνθεση, από την οποία βότανα και πώς να μαγειρέψτε το κάηκαν στη φωτιά. Το λάδι αυτό το έβραζαν σε μεγάλο καζάνι. Όταν κρύωσε, το έβγαλαν και το έριξαν σε 300 κιβώτια! Και υπάρχει μεγάλη δύναμη μέσα του! Ήρθε μια καλόγρια, ήταν τελείως τυφλή. Την έχρισε, αλλά δεν την προειδοποίησε να μην αλείψει το λάδι στο πρόσωπό της. Και το έτριψε - της μπήκε το λάδι στα μάτια, έτσι ούρλιαξε, πώς την τσίμπησε. Την πήγαν στον καθηγητή και εκείνος ξαφνιάστηκε: «Μάνα, τα μάτια σου είναι εντελώς καθαρά! Η όραση επέστρεψε. Και υπήρξε μια άλλη περίπτωση. Ένας φίλος μου από το Sharlyk, βαριά άρρωστος, μεταφέρθηκε στο χειρουργείο. Την έχρισε. Πέθανε στο χειρουργικό τραπέζι. Το άνοιξαν και όλα τα οστά του καλύφθηκαν με ένα στρώμα από αυτό το λάδι. Του ήρθαν οι γιατροί: «Αλείψτε μας και με αυτό το λάδι, πατέρα!» Πιστοί είναι και οι γιατροί... Και έτσι έφερε αυτό το λάδι από τον Άθωνα. Μια σταγόνα καθαρίζει τη θάλασσα... Τσιμπάει; Αυτό είναι καλό! Όλες οι ακάθαρτες σκέψεις στο κεφάλι σας θα καούν! Και η μυρωδιά... Όσοι έχουν χριστεί, θα πάνε στην εκκλησία, και οι άνθρωποι θα πουν αμέσως: «Τα είχε ο πατέρας Σεραφείμ!». Από τις οδηγίες του π. Σεραφείμ: ...Δείτε τους γέροντες που δεν φοβήθηκαν να με ντύσουν το 1937. Αθωνίτες γέροντες. Ήμουν απλώς ένα αγόρι, και ο επίσκοπος Πέτρος τότε, χωρίς να τον τονίσουν, μου φόρεσε ένα ράσο και είπε: «Μισούνκα, μην το βγάλεις! Αν βγεις στο δρόμο χωρίς ράσο, σκέψου εκατό φορές!». Και μετά βγήκα με ένα ράσο, όταν άρχισαν να με πετούν πέτρες και να με φτύνουν. πετούν οι πέτρες, κι εγώ πηδάω και χαίρομαι: «Είμαι μάρτυρας για τον Χριστό!» Πάω για ύπνο χωρίς ράσο - εκατό μετάνοιες. Για εξήντα εννέα χρόνια δεν κοιμήθηκα ούτε ένα βράδυ χωρίς ράσο, όπου κι αν βρισκόμουν. Και μόνο ένα βράδυ, όταν έκανα μια επέμβαση, ήταν αδύνατο να το φορέσω - ήμουν ξαπλωμένις στο κρεβάτι και αντί για κουβέρτα με σκέπασαν με ένα ράσο.

Έξι χρόνια ήταν αρχάριος στη ρασοφορια, δύο χρόνια μοναχός και 36 χρόνια με τα άμφια, τώρα 26 χρόνια στο σχήμα. Αλλά είμαι πολύ μακριά από το να γίνω μοναχός... Πώς θα φανώ στον Κύριο, δεν ξέρω.

Δεν ξύρισα ποτέ τα γένια μου και δεν έχω κόψει τα μαλλιά μου από τα δεκατρία μου. Μεγάλωσαν, κάτω από τη μέση, κυματιστές, όχι τρίχες, αλλά χνούδι. Και τώρα οι μοναχοί και οι ιερείς κόβουν τα μαλλιά τους.

Στο Όρενμπουργκ, πολλοί ιερείς φοβούνται να έρθουν σε μένα. Τους επιπλήττω, για να μην έρθουν. Έτσι, αγαπητοί μου, στολίστε τον εαυτό σας με υπομονή και Άγιο Πνεύμα. Το πιο σημαντικό, ενώ τα πόδια σας περπατούν, μην χάσετε ούτε ένα σέρβις. Χτυπάνε το κουδούνι - πήγαινε.

Θυμηθείτε για τι γεννηθήκαμε. Ο Κύριος μας έκρυψε την ώρα του θανάτου. Γιατί το έκρυψες; Γιατί πρέπει να είμαστε έτοιμοι κάθε μέρα και ώρα που θα μας καλέσει ο Κύριος. Προσευχηθείτε και μετανοήστε, προστατέψτε τον εαυτό σας από την αμαρτία. Σώσε τον εαυτό σου στον Κύριο!»

Ο Σχήμα-Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ πέθανε στις 20 Ιανουαρίου 2013 στις τρεις η ώρα το πρωί σε ηλικία 90 ετών. Θυμήσου τον, Κύριε, στη Βασιλεία Σου!