ΨΑΛΜΟΣ ΚΔ' (24)7 Ἁμαρτίας νεότητός μου καὶ ἀγνοίας μου μὴ μνησθῇς· κατὰ τὸ ἔλεός σου μνήσθητί μου, σύ, ἕνεκεν χρηστότητός σου, Κύριε,

ΨΑΛΜΟΣ ΚΔ' (24)

7 Ἁμαρτίας νεότητός μου καὶ ἀγνοίας μου μὴ μνησθῇς· κατὰ τὸ ἔλεός σου μνήσθητί μου, σύ, ἕνεκεν χρηστότητός σου, Κύριε,

Διερωτᾶται κανεὶς ἂν τὸ βάρος σ' αὐτὸ τὸ ἡμιστίχιο πέφτει στὴ λέξη

«ἁμαρτίαν ἢ στὴ λέξη «ἄγνοια». Θα μπορούσαμε νὰ κάνουμε δύο προσεγγίσεις καὶ νὰ τὶς ἀξιολογήσουμε. Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπάρχει ή

· διάκριση τοῦ λαοῦ τῆς ἀποκαλύψεως καὶ τῶν λαῶν τῆς ἀγνοίας. Μάλιστα ὁ ἀπόστολος Παῦλος οἰκοδομεῖ μιὰ ὁλόκληρη θεολογία πάνω στο

παρουσία τοῦ Θεοῦ, δὲν ἔχουν συνάψει μὲ τὸν Θεὸ μιὰ σχέση καὶ δὲν ἔχει

κατατεθεῖ μέσα στὶς διαστάσεις τῆς ἱστορίας αὐτὴ ἡ ὁδός, ὁ νόμος δηλαδή – τί γίνεται μὲ αὐτὰ τὰ ἔθνη; Καὶ διατυπώνει τὴ θέση, ὅτι ὅταν ἔθνη

τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες

ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν

ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων

(Ρωμ. 2,14-15). Μιλάει γιὰ τὴ συμμαρτυρία μιᾶς βαθύτατης συνείδησης ποὺ ὑπάρχει μέσα στὸν ἄνθρωπο, τὸ ἀρχαῖο ἑλληνικό: οὐδεὶς ἑκὼν

κακός.

Ὁ ποιητὴς συνειδητοποιεῖ ὅτι ὡς νέος, ἁμαρτάνει. Στὴ θεολογία τῶν

Πατέρων ἀναπτύχθηκε ἰδιαίτερα τὸ θέμα τῆς νηπιότητας τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ μάλιστα ἀναπτύχθηκε σὲ σχέση μὲ τὴν ἀνταρσία τοῦ ἀνθρώπου

ἀπέναντι στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, γι' αὐτὸ καὶ ὁ ᾿Αδὰμ ὀνομάστηκε «νήπιος» στὴ νηπιότητά του ὁ ᾿Αδὰμ ἔκανε τὴν ἀνταρσία. Αὐτὴ ἡ νηπιότητα

συνεχίζει νὰ ὑπάρχει. Ὅταν μιλᾶμε γιὰ προπατορικὸ ἁμάρτημα, μιλᾶμε

γιὰ μιὰ κατάσταση ποὺ ὑπάρχει μέσα στὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ κα

τάσταση αὐτὴ ὀνομάζεται νηπιότητα. Δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴν ἡλικία, ἔχει

σχέση μὲ τὸ περιεχόμενο τοῦ ἀνθρώπου.

Αὐτὴ ἡ ἄγνοια μπορεῖ νὰ γίνει γνώση, καὶ αὐτὴ ἡ γνώση εἶναι δίδακτή. Στὸν ο στίχο ὁ ποιητὴς τὸ ἐπεσήμανε: δίδαξον. Ὅλη ἡ βιβλικὴ παράδοση θεμελιώνεται πάνω στὸ διδακτὸν αὐτῆς τῆς σχέσης. Ὁ ἴδιος ὁ

Χριστός, ὅταν ἀποστέλλει τοὺς μαθητές του στὰ ἔθνη, τοὺς ἀποστέλλει

γιὰ νὰ διδάξουν, χρησιμοποιεῖ τὴ λέξη «εὐαγγέλιον», νὰ ἀναγγείλουν δηλαδή· αὐτὸ εἶναι τὸ οὐσιῶδες περιεχόμενο τῆς διδαχῆς, ἡ ἀναγγελία τῆς

ἐπιφάνειας τοῦ Λόγου μέσα στὴν ἱστορία. Γι’ αὐτὸ ζητάει ὁ ποιητής, νὰ

μὴν λογαριάσει ὁ Θεὸς τὴν περίοδο τῆς νηπιότητάς του καὶ τῆς ἄγνοιάς

του, ἀλλὰ νὰ ἀνατρέψει αὐτὴ τὴ νηπιότητα μὲ τὴν παρουσία του. Στὸ περιστατικὸ τῆς μετάνοιας τοῦ ληστῆ πάνω στὸν σταυρό, μαθαίνουμε ὅτι

δὲν λογαριάζεται, οὔτε ἡ νεότητα, ἡ ἀνωριμότητα, ἡ νηπιότητα, οὔτε ἡ

ἄγνοια. Λογαριάζεται ἡ κορυφαία συνάντηση. Δηλαδή, λογαριάζεται

μόνο ἡ γνώση ὡς ἄδειασμα τοῦ ἀνθρώπου στὴν παρουσία τοῦ Νυμφίου.

ΨΑΛΩ ΤΟ ΘΕΟ ΜΟΥ ΕΩΣ ΥΠΑΡΧΩ ΔΗΜΉΤΡΗΣ. ΜΑΥΡΌΠΟΥΛΟΣ