Αὐτὴ εἶναι ἡ παγκόσμια προσφορὰ τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ: Ἡ σηματοδότηση τῆς ἀρχῆς τοῦ τέλους τῆς βάρβαρης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἡ ἀπελευθέρωση τῶν ὑποδούλων λαῶν.

«Ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος ἤρχισε νὰ καταρρέῃ τὸ ἀπέραντον Ὀθωμανικὸν κράτος· τὸν θανάσιμον ὅμως σπαθισμὸν κατήνεγκεν ὁ Ἑλληνισμὸς τοῦ 21· ἔκτοτε χῶραι ὁλόκληροι ἀπεσπῶντο ἐκ τοῦ μεγάλου κορμοῦ τῆς Αὐτοκρατορίας, τὸ Ἀλγέριον καὶ ἡ Τύνις, ἡ Αἴγυπτος καὶ ἡ Κύπρος, τὸ Μαυροβούνιον, ἡ Σερβία, ἡ Ρουμανία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Βοσνία καὶ Ἑρζεγοβίνη, τὸ Κάρς καὶ Ἀρταχὰν καὶ Βατούμ· ἡ ἀποσύνθεσις ὁλονὲν ἐπροχώρει καὶ μόλις συνεκρατεῖτο...» (βλ Δημ. Γ. Ἀποστολίδου, Ἡ Μεγάλη Τραγωδία τοῦ Πόντου, σελ. 27).

Αὐτὴ εἶναι ἡ παγκόσμια προσφορὰ τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ: Ἡ σηματοδότηση τῆς ἀρχῆς τοῦ τέλους τῆς βάρβαρης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἡ ἀπελευθέρωση τῶν ὑποδούλων λαῶν. 

Ἄν μᾶς ρωτήσει κάποιος γιατὶ θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ὑπερήφανοι ὡς νέοι Ἕλληνες γιὰ τὴν καταγωγὴ μας, μποροῦμε νὰ τοῦ ποῦμε τρία πράγματα : Τρεῖς φορὲς πολεμήσαμε γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὸν πολιτισμό, μία φορὰ τὸ 1821, μία φορὰ τὸ 1940-1941, καὶ μία φορὰ τὸ 1922, στὶς δύο νικήσαμε, στὴ μία, τὸ 1922, χάσαμε, προδομένοι, ἀλλὰ προσπαθήσαμε μὲ αὐτοθυσία νὰ βάλουμε τέλος στὴν τουρκοϊσλαμικὴ βαρβαρότητα.