Γέροντας Γκριγκόρι Ντολμπούνοφ θαυμαστά γεγονότα!!! 3

Γεροντας Γκριγκόρι Ντολμπούνοφ

Δίπλα στον Πατέρα

Ήρθε η ώρα να πάμε στην εκκλησία. Άφησα τον Σέργιο και τον Μίσα καθισμένους, έτρεξα με όλη μου τη δύναμη και ο ιερέας έφυγε από την εκκλησία, η λειτουργία τελείωσε. Σκέφτομαι: τώρα θα σε ρωτήσει πώς είσαι, αλλά δεν ξέρω τι να απαντήσω. Αποφάσισα, θα πω - πήγα. Έκανα μια βόλτα και ξεκουράστηκα, αφού δεν έλαβα καμία βοήθεια από τον γιατρό. Πλησιάζουμε, παίρνω την ευλογία, και ο παπάς χαμογελάει και, χωρίς να ρωτήσει τίποτα, μου λέει την έτοιμη απάντησή μου - καλά, πώς περπάτησες, ξεκουράστηκες;

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από τη λειτουργία μας στην εκκλησία του Καζάν με τον ιερέα. Σε αυτό το διάστημα, το Πάσχα, ο Κύριος μας έδωσε την εγγύηση να υπηρετήσουμε μια φορά με έναν τέτοιο γέροντα. Και έχω πάλι προβλήματα, γιατί έχω εκνευριστικό χαρακτήρα. Αποφάσισα να κοινωνήσω το Πάσχα. Με τέτοια διάθεση τρέχω στον πατέρα Γρηγόριο: «Πάτερ, επιτρέψτε μου, θα κοινωνήσω το Πάσχα». - «Όχι, πάμε το Σάββατο». Αλλά το έχω ήδη αποφασίσει το Πάσχα και λέω: «Δεν θα είμαι το Σάββατο!» Γύρισα σπίτι, έβριζα, είπα στον πατέρα Διάκονο: «Δεν θα πάω στην εκκλησία το Πάσχα, θα ακούω ραδιόφωνο στο σπίτι».

Το βράδυ νομίζω, δεν είναι καλό που θύμωσα με τον ιερέα, θα πάω να ζητήσω συγχώρεση. Πάω, γλυκός και είναι εύθυμος όπως πάντα.

-Τι κάνεις μάνα;

- Πατέρα, συγχώρεσέ με, σε προσέβαλα.

Με προσκαλεί γρήγορα στο μπροστινό δωμάτιο και  κάθομαι σε μια καρέκλα. Μιλήσαμε μαζί του για πολλή ώρα, είναι αδύνατο να τα πω όλα, αλλά στο τέλος συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να πάω σπίτι. Και ο παπάς:

- Πήγαινε, πήγαινε με τον Θεό, μάνα.

Είμαι πάνω από το κατώφλι και με φωνάζει:

«Λοιπόν, θα έρθεις για το Πάσχα, δεν θα ακούσεις ραδιόφωνο;»

Αυτός ήταν προορατικος??

Αλλά η ζωή μας στο χωριό ήταν βραχύβια. Υπηρέτησαν μόνο για ενάμιση χρόνο. Θα ήθελα να σημειώσω ότι δεν έχω νιώσει ποτέ πουθενά τέτοια πνευματική ήρεμη χαρά. Ζούσαμε και επικοινωνούσαμε με τον γέροντα, και υπήρχε πάντα τέτοια χαρά στην ψυχή μας που δεν μπορείς να την περιγράψεις.

Η εκκλησία στεκόταν δίπλα στο σπίτι. Το πρωί ακούς το κουδούνι να χτυπάει, βγαίνεις στο δρόμο - πολλοί, πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν στο ναό, όλοι είναι ευγενικοί, φιλικοί, ένιωθε ότι ο ιερέας έδωσε λίγη αγάπη, ζεστασιά, καλοσύνη, στοργή σε όλους που βιαζόταν σε αυτόν τον υπέροχο παράδεισο.

Τον Οκτώβριο του 1989 ήρθε απροσδόκητα η εντολή του επισκόπου. Ανακαλούμαστε στο Πάβλοβο, την πατρίδα μας, για να αποκαταστήσουμε την Εκκλησία της Αναλήψεως του Κυρίου από ερείπια.

Εκείνη την ημέρα, κανείς άλλος, εκτός από τον ιερέα, δεν γνώριζε τα νέα. Ο πατέρας του διακόνου δεν ήταν στο σπίτι. Η μητέρα μου ήρθε σε εμάς. Καθόμαστε στην κουζίνα μαζί της, τα παιδιά είναι στο μπροστινό δωμάτιο. Ξαφνικά ο ιερέας τρέχει με ένα απλό σακάκι με επένδυση και ο πατέρας Διάκονος σχεδόν τον ακολουθεί. Όταν άκουσα τα νέα, όλα μέσα μου έσπασαν, δάκρυα έσκασαν σαν χαλάζι, έπεσα στα πόδια του πατέρα μου και φώναξα:

«Μη μας ξεχνάς, αγαπητέ μας πατέρα!»

Και παρηγορεί:

«Πρέπει να υπηρετούμε τον Θεό παντού».

Αρχές Νοεμβρίου, μετά το πρώτο χιόνι, φύγαμε από τον ιερό αυτό τόπο.

Θυμάμαι ένα περιστατικό σχετικά με αυτό. Άλλωστε, ο ιερέας είχε κάθε πράξη, κάθε λέξη για παραίνεση. Στο τέλος του καλοκαιριού κάλεσαν τον ιερέα να έρθει να με κοινωνήσει, γιατί η αρρώστια μου είχε επιδεινωθεί και δυσκολευόμουν ακόμη και να κυκλοφορώ μέσα στο σπίτι. Όταν μπήκε ο παπάς, είχε στα πόδια του χειμωνιάτικες μπότες με γούνα, αλλά όχι παλιές, εντελώς καινούριες και στο κεφάλι του ένα ψάθινο καπέλο. Μπήκε στο χολ και έβγαλε το καπέλο του. Ο έξι μηνών γιος μας ο Misha άρπαξε αμέσως το καπέλο, άρχισε να το δοκιμάζει και ο ιερέας γέλασε:

«Έτσι είναι - μόλις γεννήθηκαν, αλλά ήδη σαν καθηγητές, ξέρουν πού να βάλουν τι και πού για να το θέσω."

Ο π. Διάκονος πρότεινε να καθίσουμε. Βλέποντας τις χειμερινές μπότες του ιερέα, είναι καλοκαίρι, ρωτάει:

«Πάτερ, φοράς χειμωνιάτικες μπότες, κάνει ζέστη, άσε με να σου τις βγάλω γρήγορα» και άρχισε να τις βγάζει.

Αλλά μια τέτοια επίσκεψη στη μέση του καλοκαιριού με χειμερινές μπότες δεν ήταν απλή, αλλά προφητική, και έγινε πραγματικότητα, γιατί αφήσαμε το χωριό στο πρώτο χιόνι. Όπως θυμάμαι τώρα, νοικιάσαμε ένα κοντέινερ για να μεταφέρουμε πράγματα και εκείνη τη μέρα χιόνισε.

Στο Πάβλοβο ο άντρας μου υπηρέτησε ως διάκονος για ένα μικρό διάστημα, περίπου δύο μήνες. Το 1990 χειροτονήθηκε ιερέας. Από το 1990 έως το 1994 υπηρετήσαμε στο Παβλόφ, αναστηλώσαμε την εκκλησία, την οποία προμηθεύτηκαν οι πιστοί...

Το 1994 ο γιος μας ο Σέργιος τελείωσε το σχολείο, κάπου έπρεπε να αποφασίσει. Τον συμβούλεψα να πάει στο σεμινάριο και ο γιος μου άρχισε να σπουδάζει στη Θεολογική Σχολή του Νίζνι Νόβγκοροντ...

Με την προτροπή του Θεού, ήρθαμε το 1995, το καλοκαίρι, στον πατέρα Γρηγόριο. Εκείνη την εποχή ζούσε στη Νίζνι με τα παιδιά του. Μετά από έναν μακρύ χωρισμό (δεν είδαμε ο ένας τον άλλον για σχεδόν έξι χρόνια), εξεπλάγην με το πώς είχε αλλάξει ο ιερέας. Είχε γεράσει, το πρόσωπό του είχε πέσει και ήταν πολύ λυγισμένος, είτε από ηλικία, ήταν ήδη 90 ετών, είτε από δουλειά, είτε από ασθένεια. Αλλά ακόμα το ίδιο παλιό χαμόγελο, η ίδια ευθυμία της ψυχής του.

Μας υποδέχτηκαν με μεγάλη αγάπη. Στο σπίτι ήταν και η μητέρα Taisiya και τα παιδιά της. Φτάσαμε οι τρεις μας: ο πατέρας, εγώ και ένας ντόπιος καλλιτέχνης του Παβλόφσκ. Μας παρακάλεσε,ήθελε πολύ να γνωρίσει τον πατέρα Γρηγόριο. Ο γέροντας μας ευλόγησε, μας κάθισε στο δωμάτιο και ξεκινήσαμε μια συζήτηση. Και υπήρχαν πολλά να μιλήσουμε. Συναγωνιστήκαμε μεταξύ μας, αρχίσαμε να μιλάμε για όλα όσα μας συνέβησαν αυτό το διάστημα. Θυμήθηκα πώς ο γέροντας άκουγε προσεκτικά, μπαίνοντας λίγο πιο βαθιά μέσα του. Εκείνη την εποχή, όλα μάλλον του είχαν ήδη αποκαλυφθεί από τον Θεό, πώς θα μας πήγαιναν όλα. Ήταν ξεκάθαρο ότι προσευχόταν για εμάς εκείνα τα λεπτά. Μετά, σαν να ξύπνησε από κάποια λήθη, συνέχισε τη συζήτηση. Μας ρώτησε έναν έναν. Ξεκίνησε από εμένα. Και η ερώτησή του αποδείχθηκε ενδιαφέρουσα για μένα· ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτός, ένας διορατικός ρώτησε έτσι. Με ρωτάει:

- Καλά, τι κάνεις;

Γιατί με αποκάλεσε «εσύ»; Είτε οφειλόταν στην περηφάνια μου, είτε σε κάτι άλλο που είχα προβλέψει, δεν ξέρω.

Η τελευταία οδηγία σε μένα, τον αμαρτωλό, από τον Γέροντα Γρηγόριο ήταν: να είσαι ήσυχος, να ζεις για να είσαι πιο χαμηλός από το χορτάρι, πιο ήσυχος από το νερό. Και στο τέλος με αποκάλεσε κορίτσι, και πρόσθεσε, ακούς πώς σε αποκαλούσα «κορίτσι»; Μετά άρχισε να περιποιείται τους πάντες, αλλά έτρωγε άσχημα.

Θυμόμαστε πώς λάβαμε τη θλιβερή είδηση ​​του θανάτου του Γέροντος Γρηγορίου.

Έχοντας ακούσει για τον ευλογημένο θάνατο της επίγειας ζωής του γέροντα, αποφάσισα ότι θα πήγαινα οπωσδήποτε να τον αποχωρήσω. Μα δεν θα με πάρει ο πατέρας μου, που είσαι με πονεμένα πόδια και τέτοια κοιλιά (ήμουν ήδη εφτά μηνών έγκυος), δεν αντέχεις, θα σε τσακίσουν, θα 'ναι λαοθάλασσα. εκεί. Αλλά στέκομαι στη θέση μου: Θα πάω, ο πατέρας Γρηγόριος θα βοηθήσει. Και έγινε ένα θαύμα.

Όταν φτάσαμε να αποδώσουμε τον αγαπητό μας πατέρα, εργάτη, αληθινά προσευχόμενο και θαυματουργό, είχε πολύ κόσμο. Παντού είναι στριμωγμένο και μπουκωμένο. Όμως ο πατήρ Γρηγόριος δεν με άφησε σε μπελάδες, έστειλε τη μάνα Ταΐσια, και με πήγε στη χορωδία, στον τελευταίο όροφο. Η επίθεση των ανθρώπων το έκανε να μπουκώσει και ο αέρας από πάνω ήταν ακόμα πιο βουλωμένος. Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ ότι θα ήταν καλύτερα κάτω, αλλά εδώ ασφυκτιόσασταν από το μπούκωμα, και ξαφνικά έγινε ένα θαύμα, σαν να είχε αφαιρεθεί το ταβάνι, και φύσηξε τόσο καθαρός αέρας, σαν να ήμασταν στέκεται όχι σε εσωτερικούς χώρους, αλλά στο δρόμο.

Διέδωσαν τον ιερέα με ευλάβεια· όλοι ήθελαν να προσκυνήσουν για τελευταία φορά στον μακαριστό γέροντα και να πέσουν στον πανάγιο τάφο του.

Θυμάμαι πολλά από τα λόγια του ιερέα που μας είπε για τη μελλοντική μας ζωή. Έτυχε να έρχεσαι σε αυτόν και να λέει: «Εγώ, ο αμαρτωλός, προσεύχομαι μόνο στη Μητέρα του Θεού, αυτή είναι η μόνη Βοηθός που μας έχει απομείνει». Και έτσι ο πατέρας Valery και εγώ έπρεπε να χτίσουμε ένα ναό στο όνομα της Μητέρας του Θεού.

Μια μέρα σε μια συζήτηση ο πατέρας Γρηγόριος λέει: «Η μητέρα μου έχει άσχημα πόδια, αλλά γέννησε ούτως ή άλλως». Νόμιζα ότι μιλούσε για τη μητέρα του Ναταλία, αλλά ήρθε η ώρα, θυμήθηκα τα διορατικά του λόγια, γιατί το ίδιο συνέβη και σε μένα.

Όμως η κηδεμονία και η μεσιτεία του π. Γρηγορίου δεν τελειώνει με το θάνατό του, αλλά μόνο αρχίζει