Θυμᾶται ἡ Elisabeth Kübler-Ross;

Θυμᾶται ἡ Elisabeth Kübler-Ross; «Τόν συνόδευσα [τό Τζέφυ] στό σπίτι του, ξέροντας ὅτι μέσα

στά ἑπόμενα δέκα λεπτά ὁ Τζέφυ θά τακτοποιοῦσε

τούς ἀνοιχτούς λογαριασμούς του. Πήγαμε μέ τό

αὐτοκίνητο στο σπίτι τους —οἱ γονεῖς του, ὁ Τζέφυ

κι ἐγώ. Μπήκαμε στό γκαράζ καί ἐκεῖ βγήκαμε ἀπό

τό αὐτοκίνητο. Ὁ Τζέφυ εἶπε πολύ ἁπλά στόν πατέρα του "κατέβασε τό ποδήλατό μου ἀπό τόν τοῖχο".

Εἶχε ἕνα ὁλοκαίνουργιο ποδήλατο πού κρεμόταν

ἀπό δύο καρφιά στό γκαράζ. Γιά πολύ καιρό, τό

ὄνειρό του ἦταν νά καταφέρη γιά μιά φορά νά κάνη

τό γύρο τοῦ τετραγώνου μέ ἕνα ποδήλατο. Κι ἔτσι,

ὁ πατέρας του τοῦ εἶχε ἀγοράσει ἕνα ὄμορφο πο

δήλατο. Ἀλλά ἐξαιτίας τῆς ἀρρώστειας του δέν ἦταν σέ θέσι νά τό ὁδηγήση. Κρεμόταν λοιπόν στόν τοῖχο για τρία ὁλόκληρα χρόνια. Τώρα ὁ Τζέφυ ζήτησεἀπό τόν πατέρα του νά τό κατεβάση. Μέ δάκρυα στά μάτια ζήτησε ἀπό τόν πατέρα του νά βάλη τις βοηθητικές ρόδες στό ποδήλατο. Δέν ξέρω ἄν καταλαβαίνετε πόση ταπεινοφροσύνη χρειάζεται γιά νά ζητήση ἕνας ἐννιάχρονος νά τοῦ βάλουν βοηθητικές

ρόδες, οἱ ὁποῖες κανονικά εἶναι γιά πιό μικρά παιδιά.

Καί ὁ πατέρας, μέ δάκρυα στα μάτια ἔβαλε τίς

βοηθητικές ρόδες στό ποδήλατο τοῦ γυιοῦ του. Ὁ

Τζέφυ ἦταν σάν μεθυσμένος. Μέ δυσκολία στεκόταν στα πόδια του. Ὅταν ὁ πατέρας του εἶχε βάλει τίςβοηθητικές ρόδες, ο Τζέφυ μέ κοίταξε καί εἶπε:

~Καί ἐσεῖς, dr. Ross, εἶστε ἐδῶ γιά νά συγκρατήσετε τή μητέρα μου.

Ὁ Τζέφυ ἤξερε ὅτι ἡ μητέρα του εἶχε ἕνα πρόβλημα. Δέν ἦταν ἀκόμη σέ θέσι νά μάθη τήν ἀγάπη

πού λέει “ὄχι” στίς δικές της ἀνάγκες. Ἡ βαθύτερη

ἀνάγκη της ἦταν νά σηκώση τό πολύ ἄρρωστο παιδι νά τό βάλη πάνω στό ποδήλατο σάν νά ἦταν

δύο χρόνων, νά τό ἀγκαλιάση καί νά τρέξη μαζί τους

γύρω ἀπό τό τετράγωνο. Αὐτό ὅμως θά τοῦ στεροῦσε τή μεγαλύτερη νίκη τῆς ζωῆς του.

Ἔτσι, ἐγώ συγκράτησα τή μητέρα του καί ὁ πατέρας του συγκράτησε ἐμένα. Κρατήσαμε σφιχτά ὁ

ἕνας τόν ἄλλον καί μάθαμε μέ τόν πιό σκληρό του

πο πόσο ὀδυνηρό καί δύσκολο εἶναι μερικές φορές να ἐπιτρέψης σέ ἕνα εὐάλωτο, ἄρρωστο παιδί τή νίκη καί τό ρίσκο νά πέση καί νά πληγωθῆ καί νά αίμοραγήση. Ἀλλά ὁ Τζέφυ ξεκίνησε.

Μετά ἀπό μιά αἰωνιότητα, ὁ Τζέφυ γύρισε πίσω.

Ηταν ὁ πιό περήφανος ἄντρας τόν ὁποῖο ἔχετε δεῖ

ποτέ. Τό πρόσωπό του ἔλαμπε. Ἔμοιαζε σάν νά

εἶχε κερδίσει ἕνα χρυσό μετάλλιο σέ Ὀλυμπιακούς

ἀγῶνες. Γεμάτος περηφάνεια κατέβηκε ἀπό τό ποδήλατο καί μέ μεγάλη σιγουριά εἶπε στόν πατέρα του

νά βγάλη τίς βοηθητικές ρόδες καί νά πάη τό ποδή-

λατο στο δωμάτιό του. Μετά, πολύ ὄμορφα, πολύ

ἁπλά καί χωρίς κανένα συναισθηματισμό, ὁ Τζέφυ

γύρισε σέ μένα καί εἶπε:

–Καί ἐσεῖς, dr. Ross, μπορεῖτε νά φύγετε τώρα.

Δύο βδομάδες ἀργότερα, ἡ μητέρα του τηλεφώνησε καί μοῦ εἶπε:

―Πρέπει νά σᾶς διηγηθῶ τό τέλος τῆς ἱστορίας.

“Ἀφοῦ ἔφυγες, ὁ Τζέφυ εἶπε:

—Ὅταν ὁ ἀδελφός μου γυρίση ἀπό τό σχολεῖο,

—ὁ ἀδελφός του ὁ Ντάγκυ πήγαινε στην πρώτη

τάξι— στεῖλτε τον πάνω. Ἀλλά δέν θέλω μεγάλους,

παρακαλῶ.

Ὅταν ὁ Ντάγκυ γύρισε σπίτι, τόν ἔστειλαν στο

δωμάτιο τοῦ ἀδελφοῦ του. Λίγο ἀργότερα, ὁ Ντάγκυ

κατέβηκε πάλι κάτω ἀλλά ἀρνήθηκε νά πῆ στούς

γονεῖς του τί εἶχαν πεῖ μέ τόν ἀδελφό του. Εἶχε

ὑποσχεθῆ νά τό φυλάξη μυστικό μέχρι τά γενέθλιά

του σέ δύο βδομάδες. Στο μεταξύ, ὁ Τζέφυ πέθανε

μιά βδομάδα πρίν ἀπό τά γενέθλιά του. Ὁ Ντάγκυ

γιόρτασε τα γενέθλιά του και μετά μοιράστηκε μέ

τούς γονεῖς του τό μυστικό του.

Στο δωμάτιό του ὁ Τζέφυ εἶπε στόν ἀδελφό του

ὅτι ἤθελε να νιώση τή χαρά νά τοῦ χαρίση προσω-

πικά τό πολυαγαπημένο του ποδήλατο. Ἀλλά δέν

μποροῦσε νά περιμένη δύο βδομάδες μέχρι τά γενέθλια τοῦ Ντάγκυ γιατί μέχρι τότε θά εἶχε πεθάνει.

Ἤθελε λοιπόν νά τοῦ τό δώση τώρα.

Ἀλλά ὑπό ἕναν ὅρο μόνο: ὁ Ντάγκυ δέν θά χρησιμοποιοῦσε ποτέ τίς καταραμένες βοηθητικές ρόδες»

Ἡ χαρά τῆς προσφορᾶς.