ΤΑΞΙΔΕΥΑΜΕ ΣΤΟΝ ΑΤΛΑΝΤΙΚΌ.

 «Ταξιδεύαμε στον Ατλαντικό –διηγεῖτο ἕνας

πλοίαρχοςὁπότε μέσα στα σκοτάδια καί τήν ἄγρια

τρικυμία μᾶς ἔσπασε ὁ ἕλικας καί κίνδυνοι πολλοί

μᾶς ἔζωσαν. Ἀπό μακρυά διακρίναμε τά φῶτα ἄλλουπλοίου, βρέθηκε καί ἕνα φανάρι, ἀλλά σπίρτα δέν ὑπῆρχαν νά τά ἀνάψουμε, γιά νά μᾶς δοῦν. 

Ἔπειτα ἀπό ἀγωνιώδη ἔρευνα βρέθηκε ἀπροσδόκητα ἕνα

σπίρτο. Ποτέ στη ζωή μου δέν ἔνοιωσα μεγαλύτε-

ρη ἀγωνία καί εὐθύνη ἀπ᾿ αὐτήν, μέ τήν ὁποία κρατοῦσα τό ἁπλούστατο αὐτό σπίρτο. Ἄν οἱ ἄνεμοι

πού οὔρλιαζαν γύρω μας τό ἔσβηναν, ὁ τάφος τῶν

λυσσαλέων κυμάτων ἦταν κοντά μας.

Ἔτσι καί ἡ ζωή μας εἶναι μία καί ἀνεπανάληπτη,

ἀλίμονο δέ ἄν δαπανηθῆ μάταια καί σβήση πρίν προλάβη νά ἀνάψη τό φῶς τῆς αἰωνιότητος»