30 Απριλίου – Πριν από 79 χρόνια, η μακαρία Aκυλίνα (Kuligina) εκοιμήθη εν Κυρίω /1870 – 30/04/1945/

 30 Απριλίου – Πριν από 79 χρόνια, η μακαρία Aκυλίνα (Kuligina) εκοιμήθη εν Κυρίω /1870 – 30/04/1945/

Από την παιδική της ηλικία, η Aquilina διακρινόταν για την έλξη της προς τον Θεό. Απομονώθηκε, δεν έπαιζε με τους συνομηλίκους της, προσευχόταν,Δεν άφηνε ούτε έναν περιπλανώμενο ή ζητιάνο να περάσει, πάντα έδινε ελεημοσύνη.

Ως έφηβη, κοιμόταν ληθαργικά για περίπου έξι εβδομάδες. Δίπλα της τοποθετήθηκε ένα ποτήρι νερό για εκείνη. Άγνωστο στους κοντινούς της, πώς και πότε έπινε νερό.

Της έδειχναν πολλά στον ύπνο. Αλλά η πιο δυνατή εντύπωση έμεινε από το να δεις τους τόπους του βασανισμού. Όταν την έφεραν στην κόλαση, άκουσε ένα τρομερό χτύπημα, θόρυβο και κραυγές. Φοβήθηκε και ήθελε να τρέξει μακριά, αλλά οι Άγγελοι την κράτησαν και την οδήγησαν σε όλη την κόλαση. Ίσως γι' αυτό έμεινε για πάντα στο πρόσωπό της μια έκφραση κάποιας αυστηρότητας.

Ξυπνώντας από τον ύπνο, σηκώθηκε με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος της και έτσι περπάτησε μέσα από το χωριό στο σπίτι του πατέρα της. Μετά την ευλογία του, τα χέρια έπεσαν.

Σχεδόν κανένας από τους συγγενείς της δεν καταλάβαινε τη θεόφιλη Ακυλίνα: οι μεγάλοι την καταδίκασαν, οι συνομήλικοί της την πρόσβαλαν, τα παιδιά την πείραζαν, οι γονείς της την ανέχονταν... Η
αδερφική της φίλη ένιωσε τόση εχθρότητα προς την Ακιλίνα που την έπεισε κάποτε να δηλητηριάσει την ίδια της την αδελφή. . Γλίστρησαν κάτι στο φαγητό της Ακυλίνα. Τότε η Ακυλίνα άκουσε μια λεπτή, απαλή φωνή στην καρδιά της: «Δηλητηριασμένη, δηλητηριασμένη, πιες γάλα, πιες γάλα!»

Η Ακιλίνα ήπιε γάλα, και το στομάχι της πέταξε έξω ό,τι είχε φάει. Έτσι δραπέτευσε, αλλά είπε ότι όποιος σχεδίαζε αυτήν την θηριωδία θα του έπεφτε η μύτη σε ένα χρόνο. Και, πράγματι, ο δηλητηριαστής αρρώστησε από σύφιλη και ένα χρόνο αργότερα υπέστη όλες τις συνέπειές της.

Μια μέρα ήρθε στο σπίτι ένας ζητιάνος. Η Ακυλινα του έφερε αμέσως ελεημοσύνη και παρουσία άλλων του είπε: «Μα το σπίτι σου κάηκε, η γυναίκα και τα παιδιά σου κάηκαν». Ήταν έκπληκτος: «Μωρό μου, γλυκιά μου, πώς το ξέρεις αυτό;»

Μετά από αυτό το περιστατικό, άρχισαν να κοιτάζουν προσεκτικά την Akilina με ενδιαφέρον και οι συμπεριφορές απέναντί ​​της άρχισαν να αλλάζουν. Άλλαξε ακόμα περισσότερο όταν ήρθε στο σπίτι ένας περιπλανώμενος που έμοιαζε με τον Άγιο Νικόλαο. Η Ακυλίνα του έδωσε ελεημοσύνη, κι εκείνος της είπε: «Και είσαι δύσκολη κοπέλα. Ούτε θα κλώσεις ούτε θα υφάνεις, αλλά θα έχεις τα πάντα. Θα λάβετε θεραπεία. Θα βιώσεις την πίστη κάποιου άλλου, θα επισκεφτείς ένα μοναστήρι και θα ζήσεις σε μια μεγάλη πόλη».

Συνειδητοποιώντας ότι η Ακυλινα είχε επιλεγεί από τον Θεό, άρχισαν να της φέρνουν άρρωστα παιδιά και να έρχονται ζητώντας βοήθεια. Βοηθούσε τους πάντες.

Οι γονείς της, αν και ήταν ανεκτικοί στα ιδιαίτερα χαρίσματά της, χάρηκαν που την ξεφορτώθηκαν. Παντρεύτηκε αρκετά νωρίς.

Ο σύζυγος ήταν Πολωνός. Έπρεπε, όπως προέβλεψε ο περιπλανώμενος, να δεχτεί την καθολική πίστη. Ωστόσο, μετά από ενάμιση χρόνο, επέστρεψε στο σπίτι της και σύντομα, αφού αποκαταστάθηκε στην ορθόδοξη πίστη, μπήκε σε μοναστήρι και έγινε μοναχή. Τότε είχε απομείνει μόνο ένα γυναικείο μοναστήρι σε ολόκληρη την επισκοπή Voronezh. Βρισκόταν στην ίδια την πόλη Voronezh.

Όταν η Aquilina ζούσε στο μοναστήρι, έσωσε έναν αρχάριο από τον θάνατο και την κόλαση, ο οποίος, λόγω απειρίας, μπήκε σε μπελάδες και έπρεπε να γίνει μητέρα. Σε απόγνωση, είπε η Ακυλίνα. Είπε ότι δεν άντεχε τη ντροπή και θα αυτοκτονούσε.

Η Ακυλίνα την έπεισε να συμπεριφερθεί απαρατήρητη, καλύπτοντας τον εαυτό της. Και όταν γεννήθηκε το αγόρι, η Ακυλίνα το πήρε στο κελί της και το έκρυψε για λίγο. Η μητέρα δεν φοβόταν πια την επίπληξη, ηρέμησε.

Η αθώα μοναχή Ακυλίνα πήρε τη ντροπή πάνω της. Η ηγουμένη, αφού έμαθε ότι ακούγεται ένα παιδί να κλαίει στο κελί της, ήρθε κοντά της με τις αδερφές της. Απαίτησε επίμονα να ανοίξει την πόρτα. Όταν μπήκαν εκεί και είδαν το μωρό, άρχισαν με θυμό να καταγγείλουν την Ακυλίνα... Μετά την συνόδευσαν έξω από το μοναστήρι με ατίμωση.

Και η Ακυλίνα υπέστη το μεγάλο εκούσιο κατόρθωμα της μομφής. Ήταν τότε 29 ετών. Με το μωρό ξεκίνησε μια περιπλανώμενη ζωή, περιπλανώμενη για πολύ καιρό χωρίς καταφύγιο. Μετά από αρκετό καιρό επέστρεψε σπίτι της...

Πολλοί, ακόμη και οι συγγενείς της, την ντρόπιασαν, την καταδίκασαν, την καταδίωξαν, αλλά εκείνη δεν αποκάλυψε το μυστικό της σε κανέναν. Οι άνθρωποι, έχοντας βρεθεί σε μεγάλο πρόβλημα ή θλίψη, δεν έδιναν καμία σημασία σε αυτές τις συνθήκες και συνέχισαν να απευθύνονται σε αυτήν για βοήθεια.

Η Ακιλίνα έκανε πολλά για τους ανθρώπους: περιέθαλψε, έσωσε, προστάτευε. Οι φήμες για αυτήν διαδόθηκαν. Άρχισαν να έρχονται από άλλα χωριά ή να την πηγαίνουν σε όσους είχαν ανάγκη. Μια μέρα έγινε φωτιά στο χωριό. Όταν τα μισά σπίτια είχαν ήδη καεί, έφεραν την Ακυλίνα

Φύσηξε δυνατός άνεμος κατευθύνοντας τη φωτιά προς τις καλύβες. Στάθηκε μπροστά στα φλεγόμενα σπίτια, σαν να έκλεισε το μονοπάτι της φλόγας, σήκωσε ψηλά την εικόνα της Μητέρας του Θεού «Η Φλεγόμενη Βάτος» και ο άνεμος κόπηκε αμέσως και η φωτιά σταμάτησε.

Οι φήμες για αυτήν έφτασαν στη Μόσχα. Βοήθησε έναν στρατηγό, ο οποίος, βλέποντας πόσο δύσκολη ήταν η ζωή της, σε ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια, έκανε τα πάντα για να μεταφέρει αυτήν και τον γιο της στη Μόσχα.

Στη Μόσχα, η μητέρα έγινε πνευματικά κοντά σε πολλούς διάσημους πνευματικούς ανθρώπους εκείνη την εποχή. Επικοινώνησε με τον μοναχό Αριστοκλή τον Άθω /+1918/. (Δημοσιεύτηκε το 2004). Προέβλεψε τον θάνατό του.

Πήγα και στον Παναγιώτατο Πατριάρχη Τύχωνα. Προέβλεψε επίσης την ημέρα του θανάτου του: «Και αύριο θα…» και, κλείνοντας τα μάτια της, τεντώθηκε. Και μετά, χαμηλώνοντας το κεφάλι της, σκεπάστηκε με το μανίκι του ράσου του...

Η μητέρα Ακυλίνα  δεν πλύθηκε στο λουτρό για 30 χρόνια. Μόνο μια φορά το χρόνο έπλενε τα μαλλιά της με την ευκαιρία της Γέννησης του Χριστού. Δεν έξυνε ούτε έπλεξε τα μαλλιά της. Αλλά τι υπέροχο άρωμα αναπνεόταν σε όλο το σπίτι από τα μαλλιά της.

Υπάρχουν μνήμες ότι η μακαρίτης πήγε στο Κρεμλίνο. Θα μπορούσε να πάει εκεί ανά πάσα στιγμή, ανεξάρτητα από κάθε ασφάλεια. Μερικοί ένοπλοι φρουροί μπορούσαν μόνο να γκρινιάζουν: «Είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα που περπατάει εδώ γύρω». Δεν μπορούσαν να της κάνουν κανένα εμπόδιο.

Ένας ηλικιωμένος δόκιμος είπε πώς έπρεπε να φυλάει την είσοδο της πύλης του Κρεμλίνου. «Σταθήκαμε», είπε, «οι δυο μας στην είσοδο. Στα χέρια ενός τουφεκιού με ξιφολόγχες. Διατάχθηκε να μην επιτρέπεται σε κανέναν να μπει στο Κρεμλίνο χωρίς πάσο.

Αλλά όταν η Ακυλινα περπάτησε, πετρώσαμε, δεν μπορούσαμε να κουνήσουμε τα χέρια μας για να κλείσουμε το μονοπάτι με τουφέκια και εκείνη, σαν σημαντικό πρόσωπο, μπήκε στο Κρεμλίνο». Σε ποιον πήγε - τώρα μόνο ο Θεός ξέρει... Οι Μοσχοβίτες παρατήρησαν ότι κυβερνητικά αυτοκίνητα ήρθαν στην κηδεία της μακαρίας Ακυλίνας 

Για πολλές αρετές, νηστείες και προσευχές, ο Κύριος χάρισε μεγάλη χάρη στην Ακυλίνα.  Άκουσε τραγούδι, ακολουθίες και κουδούνια στην Ιερουσαλήμ στον Πανάγιο Τάφο.

Και μια μέρα, όταν ένας Ρώσος προσκυνητής ήταν εκεί, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων του στράφηκε ζητώντας να πάρει τον σταυρό της λειψανοθήκης και πολλά άλλα κειμήλια στη Μόσχα, λέγοντας: «Έχεις την Ακυλίνα  εκεί, δώσε της». Αυτόν τον σταυρό και τα ιερά λείψανα τον έφερε συνεχώς πάνω της.

Είπαν πώς η μητέρα κάποτε προσευχήθηκε στον καθεδρικό ναό των Θεοφανείων Elokhovsky. Τη λειτουργία τέλεσε ο Πατριάρχης Σέργιος.

Οι θαυμαστές της που στέκονταν κοντά την άκουσαν να λέει ήσυχα: «Προσευχήσου, προσευχήσου αυτή είναι η τελευταία φορά που θα υπηρετήσεις». Και πράγματι, την επόμενη μέρα πέθανε.

Και την παραμονή της εκλογής νέου πατριάρχη, επίσης στον καθεδρικό ναό Yelokhov, είπε στον Alexy, που είχε τελειώσει τη λειτουργία: «Ξέρεις γιατί ήρθα κοντά σου τόσο ντυμένος; Γίνε ο πατριάρχης σου!" Την ευχαρίστησε, έβγαλε τον μεγάλο του σταυρό από φίλντισι και τον φόρεσε στη μητέρα. Αυτός ο σταυρός ήταν ανάμεσα στις εικόνες στο εικονοστάσι της μητέρας.

Είναι γνωστό ότι η μητέρα ταξίδευε συχνά στα ιερά μέρη της Ρωσίας. Ότι θα γινόταν πόλεμος, η μητέρα ήξερε -κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι γυναίκες έρχονταν πιο συχνά στη Μητέρα Ακυλίνα - στρατιώτες της πρώτης γραμμής ανακάλυπταν ότι οι κηδείες ήταν λάθος...

Όταν οι Γερμανοί ήταν κοντά στη Μόσχα, η μητέρα πήρε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου, πήγε στο παράθυρο, άνοιξε τις κουρτίνες, την έβαλε απότομα στο περβάζι με ένα χτύπημα και είπε: «Γιατί κοιτάς. ένας Γερμανός κοντά στη Μόσχα!». Και το άφησε στο παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο, σε λίγο οι Γερμανοί άρχισαν να υποχωρούν από τηνε θέση τους 

Η Aquilina είδε τους ανοιχτούς ουρανούς, είδε τους ανθρώπους να έρχονται, έφερε πολλά οφέλη στους στενούς ανθρώπους, προσευχόμενη για τη νίκη και τη σωτηρία πολλών στον πόλεμο του 1941-1945 τα απομνημονεύματά της, μια μέρα, όταν η μητέρα Ακυλίνα και οι βοηθοί της ήταν στο σπίτι της, η ευλογημένη γριά ξάπλωσε στον καναπέ και σταύρωσε τα χέρια της και είπε στους οικείους της: «Φρολόβνα! Θα πεθάνω σύντομα και εκείνη απάντησε, χαριτολογώντας: «Λοιπόν, αν πεθάνεις, θα σε θάψουμε και, κουνώντας το δάχτυλό της, είπε αυστηρά: «Μη σκέφτεσαι καν να με θάψεις!»

Υπήρξε μια άλλη περίπτωση που η μητέρα είπε για τον θάνατό του αλληγορικά: «Σύντομα θα μετακομίσω σε άλλο σπίτι. Θα είναι πολύ μικρό για μένα. Ο δεύτερος όροφος θα ολοκληρωθεί. Τώρα είναι κακό να έρθεις σε μένα, αλλά μετά θα έρθουν χιλιάδες! Θα βοηθήσω όλους, απλά ρωτήστε...

Η αποχώρηση της μητέρας Aquilina από την επίγεια ζωή ήταν πολύ ασυνήθιστη. Την Κυριακή των Βαΐων στις 30 Απριλίου 1945, αφού προειδοποίησε τον υιοθετημένο γιο της και τη σύζυγό του την προηγούμενη μέρα και ρώτησε: «Θα κοιμηθώ, μη με ενοχλείτε!», ξάπλωσε και αποκοιμήθηκε ληθαργικά ύπνος.

Αυτό σήμαιναν τα λόγια της: «Θα σε αφήσω στο εξωτερικό» για τη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο γιος της περίφραξε το κρεβάτι της με μια κουρτίνα. Τη Δευτέρα πήγε στη δουλειά.

Λίγο μετά την αναχώρησή του, ένας από τους συνεργάτες της ήρθε στη μητέρα της, την κοίταξε και είπε ότι πέθανε, ότι έπρεπε να ταφεί. Αυτή ήταν πιθανώς η ίδια Φρόλοβνα την οποία η μητέρα προειδοποίησε όταν ήταν στο σπίτι της Άννας: «Μη σκέφτεσαι καν να με θάψεις!» Η προειδοποίηση ξεχάστηκε.

Και έδωσε οδηγίες σε ποιον να κάνει τι. Έπλυναν το σώμα και φόρεσαν το φόρεμα. Όταν ο γιος επέστρεψε από τη δουλειά και είδε ότι η μητέρα του είχε πέσει σέ λήθαργο έπεσε σε απόγνωση... Ήξερε ότι αν ενοχλούσε έναν ληθαργικό κοιμισμένο, δεν θα ξυπνούσε.

Ο γιατρός δεν βεβαίωσε τον θάνατο γιατί Η ελαφριά αναπνοή επέμενε και ο καθρέφτης θόλωσε. Ωστόσο, την έβαλαν σε ένα φέρετρο. Όπως προέβλεψε η μητέρα, αποδείχθηκε μικρό.  Έπρεπε να το αυξήσω σε ύψος.

Ήταν σε βαθύ ληθαργικό ύπνο για πέντε ημέρες - από Δευτέρα έως Παρασκευή. Ο γιατρός ερχόταν κάθε μέρα. Η αναπνοή συνεχίστηκε. Το σώμα παρέμεινε απαλό. Οι ιερείς διάβαζαν συνεχώς το ψαλτήρι στον τάφο. Τα κεριά έκαιγαν.

Από καιρό σε καιρό, όσοι ήταν παρόντες στο δωμάτιο έβλεπαν τους πάντες ταυτόχρονα, καθώς διαφορετικά εικονίδια εμφανίζονταν πίσω από τα διπλωμένα χέρια της μητέρας στο στήθος της.

Συχνά, στο τέλος της επόμενης προσευχής που διάβαζε ο ιερέας, η φλόγα του κεριού άρχιζε ξαφνικά να αυξομειώνεται και οι παρόντες έβλεπαν μερικές εικόνες σε μια λευκή κουβέρτα. Οι θαυμαστές της μητέρας έρχονταν κάθε μέρα, αλλά την Παρασκευή ήταν ιδιαίτερα πολύς ο κόσμος.

Αποδείχθηκε ότι κάλεσε πολλούς ανθρώπους να έρθουν αυτήν ακριβώς την ημέρα. Οι άνθρωποι ήρθαν και τη βρήκαν σε ένα φέρετρο. Ήταν ένα σοκ για όλους. Θλίβησαν, έκλαψαν, θρήνησαν, την αποκαλούσαν «σωτήρα», «προστάτη» και μιλούσαν ήσυχα για όσα είχε κάνει για αυτούς.

Η κηδεία είχε ήδη προγραμματιστεί για τις 3 μ.μ. εκείνη την ημέρα, αλλά το πιστοποιητικό θανάτου δεν είχε υπογραφεί ακόμα... Αργότερα, όλοι οι παρευρισκόμενοι άκουσαν τον ήχο μιας ελαφριάς εκπνοής μέσα στη σιωπή. Ο παρών γιατρός διαπίστωσε τον θάνατό του.

Η κηδεία της τελέστηκε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού στο Khamovniki.

Τόσος κόσμος μαζεύτηκε στο ναό που οι άγνωστοι άρχισαν να ρωτούν: «Ποιον θάβουν;»

Η μητέρα θάφτηκε στο νεκροταφείο Danilovsky, όχι μακριά από την εκκλησία, πίσω από το παρεκκλήσι, και, όπως προέβλεψε («Θα είναι ένας μεγάλος άνδρας στα πόδια»), σχεδόν απέναντι, δύο σειρές από τον τάφο του Ιερομονάχου Αριστοκλίου.

Στον μεγάλο ξύλινο σταυρό της υπήρχε μια επιγραφή με τις λέξεις «ευλογημένη μητέρα Ακυλινα» και ένα λυχνάρι έκαιγε συνεχώς πίσω από το τζάμι ενός μεταλλικού σπιτιού στερεωμένο στη βάση του σταυρού, το οποίο αφαιρέθηκε περίπου τη δεκαετία του 1990.

Πολύς κόσμος ήρθε στον τάφο. Περπατούσαν σε ένα συνεχές ρεύμα. Πήραν άμμο και μάλιστα έβγαλαν κομμάτια από το σταυρό. Έπρεπε να φέρνουμε συνεχώς άμμο στον τάφο και ο σταυρός έπρεπε να αλλάξει.

Οι άθεες αρχές δεν μπορούσαν να το ανεχτούν αυτό. Για να σταματήσει αυτό: «Οι αρχές διέταξαν τον γιο να αφαιρέσει την επιγραφή από τον σταυρό». Η νέα επιγραφή περιέχει μόνο το όνομα - "Akilina Ivanovna" - με τις ημερομηνίες γέννησης και θανάτου. Όμως ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται.

Και τώρα υπάρχουν στοιχεία ότι βοηθάει όσους απευθύνονται σε αυτήν. Όπως υποσχέθηκε, βοηθά, προσεύχεται για όλους ενώπιον του θρόνου του Θεού.