Η θεολογική σημασία τῶν θαυμάτων στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο!Η θεραπεία τοῦ παραλυτικού (Κατά Ιωάννην 5,1-18)

 VI. Συμπεράσματα

Στη διήγηση τῆς θεραπείας τοῦ παραλυτικοῦ ὁ Χριστός πραγματοποιεῖ ἕνα θαῦμα πού ὑπερβαίνει κατά πολύ τις θεραπευτικές ιδιότητες τῆς κολυμβήθρας τῆς Βηθεσδά, ἀπό τήν ὁποία εἶναι δυνατό να λάβει τη θεραπεία του μόνο ὁ πρῶτος πού θά προλάβει νά εἰσέλθει στο νερό της, ὅταν αὐτό ἀρχίσει να ταράσσεται.

᾿Αντίθετα ὁ παραλυτικός, πού ἐπί 38 ὁλόκληρα χρόνια εἶναι καθηλωμένος στήν κλίνη τῆς ἀσθενείας του, ἐγείρεται καί αἴρει τήν κλίνη αὐτή μέ ἕνα μόνο λόγο τοῦ Ἰησοῦ, μαρτυρώντας ἔτσι τή θεία δύναμη καί τή ζωοποιό ἐξουσία τοῦ θεραπευτή του. Στα πλαίσια τῆςθ είας αὐτῆς δυνάμεως τοῦ Ἰησοῦ πρέπει να κατανοηθεῖ καί ἡ ὑπερφυσική γνώση του γιά τή διάρκεια τῆς ἀσθενείας τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ τό γεγονός ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἀπρόσιτος στούς Ιουδαίους πού τόν αναζητοῦν καί ἄγνωστος στον θεραπευθέντα παραλυτικό, μέχρις ὅτου τοῦ αὐτοαποκαλυφθεῖ, φανερώνει τη θεϊκή τοῦ ἀνωτερότητα.

Ἡ ἑνότητα τοῦ Ἰησοῦ μέ τό Θεό διακηρύσσεται πανηγυρικά στο τέλος τῆς διηγήσεως τόσο σε επίπεδο οὐσίας, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλεῖ τό Θεό “πατέρα ἴδιον”, ὅσο καί σε ἐπίπεδο ἔργων, ὅπως φαίνεται ἀπό τό ὅτι θεμελιώνει τη θεραπεία ,πού πραγματοποίησε ἐν ἡμέρα Σαββάτου, στήν ἀκατάπαυστη δημιουργική, συνεκτική καί ἐσχατολογική εργασία τοῦ Θεοῦ.

 Μιά ἄλλη διάσταση τῆς θεολογίας τῆς διηγήσεώς μας ἀποτελεῖ τό γεγονός ὅτι ἡ ζωοποιός δωρεά τοῦ Ἰησοῦ ἀπευθύνεται σέ ἕναν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐντελῶς ἀνίκανος νά ὁδηγηθεί μόνος του στη θεραπεία, ἀλλά ὁ ὁποῖος ἀπό τήν ἄλλη πλευρά δέν παύει νά ἐλπίζει και να ἀγωνίζεται γι' αὐτήν, ἔστω καί πρός λανθασμένη κατεύθυνση. Η κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά φαίνεται να προσλαμβάνει ἔτσι καί συμβολικές διαστάσεις στη σκέψη τοῦ εὐαγγελιστή Ιωάννη καί νά συνδέεται μέ τό Νόμο, ὁ ὁποῖος ἀδυνατεῖ νά ζωοποιήσει καί νά σώσει τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, πού κεῖται τελικά αβοήθητος παρά τήν ἀγαθή του διάθεση.

 Ωστόσο ὁ Ἰησοῦς καθιστᾶ περιττή τήν πολυχρόνια και μάταιη αναμονή τοῦ παραλυτικοῦ στήν κολυμβήθρα ,καθώς τόν θεραπεύει τόσο σε σωματικό ὅσο καί σέ πνευματικό ἐπίπεδο, γιατρεύοντας δηλαδή τήν παραλυσία του, ἀλλά καί συγχωρώντας τίς ἁμαρτίες του. Τό γεγονός ὅτι ἡ θεραπεία καί ἡ συνδεδεμένη μέ αὐτήν ἄρση τοῦ κρεβατιοῦ ἀπό τόν θεραπευθέντα πραγματοποιεῖται ἐν ἡμέρα Σαββάτου δείχνει ἐξάλλου τήν πλήρη κατάργηση τῆς σωτηριολογικῆς σημασίας τοῦ Νόμου ἀπό τόν Ἰησοῦ ,τοῦ ὁποίου ἡ ἐντολή πρός τόν παραλυτικό ἔχει μεγαλύτερη ισχύ από τήν Τορά καί παρέχει τή ζωή, πού ἡ Τορά ἀδυνατεῖ νά χορηγήσει. Δεν ἀποκλείεται στη σκέψη τοῦ τετάρτου εὐαγγελιστὴ νά ὑπάρχει ἡ νέα κολυμβήθρα τοῦ βαπτίσματος στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ,ἀντίθετα μέ τήν κολυμβήθρα τῆς Βηθεσδά, λυτρώνει ὅλους τούς προσερχομένους σ' αυτήν ἀπό τήν ἁμαρτία καί τό θάνατο. 

Βέβαιο εἶναι ἐξάλλου ὅτι στή διήγησή μας συνυπάρχουν τόσο ἡ παροντική ὅσο καί ἡ μελλοντική διάσταση τῆς ἐσχατολογίας. Η πρώτη φαίνεται στη ζωοπάροχο δωρεά τοῦ Ἰησοῦ, πού προδίδει την παρουσία του ἴδιου τοῦ Γιαχβέ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἐνῶ ἡ δεύτερη στην προειδοποίηση τοῦ Ἰησοῦ πρός τόν παραλυτικό νά μήν ἁμαρτάνει πλέον, γιά νά μήν καταδικαστεῖ στό τελικό ἐσχατολογικό κριτήριο.

Επίσης σημαντικό θεολογικό θέμα τῆς διηγήσεώς μας ἀποτελεῖ ἡ πίστη τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος ὁμολογεῖ τό θεραπευτή του παρά τήν τρομοκρατία τῶν Ἰουδαίων, δείχνοντας μέ τόν τρόπο αυτό πέραν της σωματικῆς θεραπείας του καί τήν πνευματική του ἀναγέννηση.

Τέλος, δηλώνεται σαφῶς ἡ πορεία τοῦ Ἰησοῦ πρός τό πάθος, καθώςἡ ἐχθρότητα τῶν Ἰουδαίων πρός τό πρόσωπό του κορυφώνεται πλέον στην πρόθεσή τους νά τόν φονεύσουν μέ τήν κατηγορία τῆς παραβάσεως τοῦ Νόμου καί τῆς βλασφημίας. Ἔτσι κατευθύνεται ἡ σκέψη τοῦ ἀναγνώστη ἀπό τό συγκεκριμένο θαῦμα τῆς διηγήσεώς μας στην κατεξοχήν καί τελική πράξη ζωοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου ,στό σταυρό καί στήν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ.