Ο ΔΙΑΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΧΟΝΌΜΟΣ.

Αυτή την ιστορία μου την είπε ένας διάκονος. Υπηρετεί υπό έναν πολύ σημαντικό αρχιερέα της Μόσχας και εκτελεί συνεχώς τις πολυάριθμες διαταγές του.

Εκείνη την ημέρα κατευθύνθηκε στον σταθμό Λένινγκραντσκι για να συναντήσει τον καλεσμένο του πρύτανή του. Στο δρόμο, μπήκα πολλές φορές σε ατελείωτο μποτιλιάρισμα στη Μόσχα, προφανώς άργησα, ήμουν νευρικός, οπότε, γυρνώντας στην πλατεία των Τριών Σταθμών, διέσχισα μια διπλή συνεχή γραμμή. Κάτι που φυσικά είναι πολύ σοβαρό αμάρτημα κατά των κανόνων κυκλοφορίας. Αλλά ο πατέρας Βιτάλι, ακόμη και στο σεμινάριο, άκουσε με την άκρη του αυτιού του ότι ένας καλός στόχος δικαιολογεί τα ανάρμοστα μέσα. Αν και αυτό το σύνθημα είναι ιησουϊτικό... Αλλά δεν ζούμε σύμφωνα με τους κανόνες στη Ρωσία...

Και τότε, σαν από τον αέρα, εμφανίστηκε ένας αξιωματικός επιβολής του νόμου. Φυσικά, με μια ριγέ ράβδο δύναμης και δύναμης που κάρφωσε το αυτοκίνητο στην άσφαλτο. Το πρόσωπό του έμοιαζε με αυστηρό αστυνομικό από την ταινία "Operation Y". Χαιρετώντας έξυπνα, έσκυψε προς το παράθυρο του αυτοκινήτου:

«Το δίπλωμά σου, παρακαλώ».

Ο πατήρ Βιτάλυ, ντροπιασμένος στις αιρετικές του σκέψεις σχετικά με τον στόχο και τα μέσα, αποφάσισε να επιστρέψει στον ορθόδοξο δρόμο και να μετανοήσει ανοιχτά στον αστυνομικό:

- Συγχώρεσέ με. Ενοχος. Θα το φτιάξω. βιαζόμουν: συναντούσα έναν καλεσμένο, έναν παπά. Εγώ ο ίδιος υπηρετώ ως διάκονος στην εκκλησία.

Δεδομένου ότι ο πατέρας Βιτάλι δεν ήταν με ράσο ή ακόμα και ράσο, αλλά με ιδιωτικό φόρεμα, ο υπηρέτης του νόμου τον μέτρησε με ένα μακρύ, δύσπιστο βλέμμα και διέταξε ήσυχα:

«Παρακαλώ διαβάστε το Σύμβολο της Πίστεως».

Φυσικά, ο πατέρας Vitaly γνώριζε το Σύμβολο της Πίστεως από την παιδική του ηλικία, όταν το διάβαζε τα πρωινά μπροστά σε αρχαίες εικόνες στο σπίτι του πατέρα του, ενός σεβάσμου αρχιερέα του Κουρσκ. Αλλά το διάβασα σύμφωνα με το βιβλίο προσευχής: η μνήμη μου δεν ήταν πολύ καλή. Αλλά στο σεμινάριο δεν εμφανιζόταν στις αρχές ως αναγνώστης και χρησιμοποιήθηκε περισσότερο για οικονομικές υπακοές: για να πάρει, να φέρει, να οργανώσει, χωρίς να σκέφτεται πολύ τη λειτουργική και κυρίως την πνευματική του ανάπτυξη.

Παρ' όλα αυτά, διάβασε με χαρά το πρώτο μέλος του Σύμβολου της Πίστεως:

«Πιστεύω στον Ένα Θεό Πατέρα...» και παραπέρα.

Όταν όμως έφτασε στην ομολογία της πίστης στον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, συνέβη το απροσδόκητο: η μνήμη του δεν μπόρεσε να αντισταθεί στους περίπλοκους θεολογικούς όρους της Νίκαιας, τους οποίους δεν καταλάβαινε πλήρως ούτε στα μαθήματα περιπολολογίας στο σεμινάριο:

«Το μόνο γεννημένος, ομοούσιος...

Πήγε σε μια ουρά, πιο συγκεκριμένα - σε λήθαργο, και σώπασε. Τα μάγουλά του είχαν κοκκινίσει, αλλά το εσωτερικό του είχε παγώσει από τη φρίκη. Προφανώς, έχοντας καταλάβει την κατάστασή του, ο αξιωματικός επιβολής του νόμου, μετά από μια μικρή παύση, είπε συγκαταβατικά:

«Τότε διαβάστε το Πάτερ ημών».

«Πάτερ ημών», φυσικά, ο πατέρας Βιτάλι ήξερε από καρδιάς. Αλλά τότε συνέβη κάτι εντελώς τρομερό και φανταστικό: μπορούσε μόνο να πει «Πάτερ ημών, ποιος είσαι εσύ», και σταμάτησε, παγωμένος από ντροπή, αδυναμία και φόβο. Άστραψε στο κεφάλι μου: «Αυτό είναι. Δεν θα το πιστέψει. Θα το αφαιρέσει και θα γελάσει ακόμη και με αυτό. Πώς θα συνεχίσω να υπηρετώ; Τι να χρησιμοποιήσω για τις δουλειές του ηγούμενου;»

Και ξαφνικά έγινε ένα θαύμα. Ο αυστηρός αστυνομικός είπε: «Εντάξει». Έβγαλε το καπέλο του, αποκαλύπτοντας κοντοκουρεμένα, γκριζαρισμένα μαλλιά, και προσεκτικά, με ευλάβεια, σαν στρατιωτικός όρκος, διάβασε ολόκληρο το Σύμβολο της Πίστεως από την αρχή μέχρι το τέλος. Έχοντας μαρτυρήσει τις φιλοδοξίες του για τη ζωή του μελλοντικού αιώνα, χαμογέλασε ελαφρά και έδωσε στον πατέρα Βιτάλι την άδεια του, προσθέτοντας βαριά, περιεκτικά, εμφανώς:

«Πηγαινετε και να προσέχετε». Οι κανόνες του δρόμου είναι γραμμένοι με αίμα. Σαν ιεροί κανόνες.

Για μια στιγμή, πίσω από το πρόσωπο ενός αυστηρού αστυνομικού, ο πατέρας Βιτάλι είδε το λαμπερό πρόσωπο του Χριστού, σαν να έλεγε: «Πήγαινε. Και μην αμαρτάνεις!»

Διάκονος Vladimir Vasilik