Στα χνάρια του Σαμαρείτη, ή σε ποιον είμαι γείτονας

Στα χνάρια του Σαμαρείτη, ή σε ποιον είμαι γείτονας

Πριν από λίγο καιρό βρήκα μια περιγραφή μιας αληθινής ιστορίας,που έμενε περισσότερο από το συνηθισμένο στη μνήμη. Αν και το ίδιο το περιστατικό που περιγράφεται σε αυτό είναι πολύ χαρακτηριστικό της εποχής μας, η δράση ενός από τους χαρακτήρες, αντίθετα, μου φάνηκε πολύ ασυνήθιστη και, τολμώ να πω, ασυνήθιστη για τον σύγχρονο μας.

«Ανακατασκευή»
Συνέβη κάπου στην περιοχή των τριών σταθμών. «Δύο ζητιάνοι μάλωσαν. Ένας από αυτούς έσπρωξε δυνατά τον φίλο του και εκείνος έπεσε ανεπιτυχώς και χτύπησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού του στην άκρη του σκαλοπατιού. Η πληγή αποδεικνύεται επικίνδυνη: το αίμα ρέει σε ένα ρυάκι, σχηματίζοντας μια μεγάλη βρώμικη λακκούβα» Η κατάσταση τραβάει την προσοχή πολλών δεκάδων περαστικών, οι οποίοι συγκεντρώνονται για ένα λεπτό, παρακολουθώντας τι συμβαίνει. Φυσικά, κλήθηκε ένα ασθενοφόρο, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο να αποφασίσουμε για μια πιο προσωπική συμμετοχή στη μοίρα του φτωχού, γιατί «ο ετοιμοθάνατος είναι τόσο αηδιαστικός που σχεδόν δεν μοιάζει με άντρα: ολόκληρο το κεφάλι του είναι καλυμμένο με κάποιο είδος τρομερών ελκών. η μυρωδιά της φθοράς και της ακαθαρσίας δημιουργεί ένα αόρατο, αλλά εντελώς ανυπέρβλητο φράγμα». Η συνείδησή μου δεν μου επέτρεπε πλέον να τον αφήσω και να συνεχίσω τις δουλειές μου. Ως αποτέλεσμα, «οι άνθρωποι που καταπιέζονται από την αηδία και τη συνείδησή τους δεν κινούνται». Και τότε ξαφνικά ένας νεαρός ιερομόναχος, που στεκόταν ακριβώς εκεί, χώρισε το πλήθος, πλησίασε τον ετοιμοθάνατο και, με μια απότομη κίνηση, σκίζοντας το μανίκι του χιτώνα του, προσπάθησε να τον επιδέσει... Δυστυχώς, ο ζητιάνος πεθαίνει μέσα του. Το ασθενοφόρο που έφτασε τον βάζει σε μια ειδική τσάντα και τον μεταφέρει σε χώρο που προορίζεται για τέτοιες περιπτώσεις. Με την άφιξη του ασθενοφόρου, το πλήθος διαλύθηκε γρήγορα, οι ασυνείδητοι θεατές συνέχισαν την απροσδόκητα διακοπείσα πορεία τους και ο νεαρός ιερομόναχος επέστρεψε στον σύντροφό του, του οποίου το πρόσωπο έδειχνε απροκάλυπτη αποστροφή από όλα όσα είχε δει τώρα. Βλέποντας μια τέτοια αντίδραση από τον σύντροφό του, ο ιερέας είπε τα λόγια που με άγγιξαν περισσότερο σε αυτή την ιστορία. Φαινόταν να δικαιολογεί τον σύντροφό του: «Βλέπετε, κατά λάθος κοίταξα τα χέρια του. Και εκεί, σε αυτά τα χέρια, υπάρχουν ρυτίδες, σαν του πατέρα μου»...

Είμαι βαθιά πεπεισμένος για αυτό ότι τέτοια παραδείγματα είναι ανεκτίμητα για την κοινωνία μας, που είναι μπλεγμένη σε διάφορα «δίχτυα», χάνεται μέσα σε αυτά και χάνει τον πραγματικό της γείτονα. Όντας ένα είδος «ανακατασκευής» της περίφημης παραβολής του Χριστού για τον Καλό Σαμαρείτη (βλέπε: Λουκάς 10:25–37), τοποθετημένη σε ένα σύγχρονο κοινωνικό πλαίσιο και διακοσμημένη με μοντέρνα χρώματα, τέτοιες, δυστυχώς, σπάνιες ιστορίες φαίνεται να ανακαλύπτουν ξανά τον Χριστό σε εμάς , δείχνοντας πώς θα ενεργούσε σε παρόμοια κατάσταση. Υπενθυμίζουν ζωηρά σε εμάς, που μερικές φορές έχουμε μια θολή άποψη για το κείμενο του Ευαγγελίου, πώς είναι ο Χριστός, και επομένως ποιοι πρέπει να είμαστε εμείς, οι ακόλουθοί Του. Ο Σαμαρείτης σε αυτή την παραβολή, όπως θυμόμαστε, πρώτα απ' όλα χαρακτηρίζει τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος αποκάλυψε στον κόσμο την αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, κύρια ιδιότητα του οποίου είναι η θυσία. Ταυτόχρονα όμως, η συμπεριφορά του Σαμαρείτη σε σχέση με τον τραυματία αντιπροσωπεύει επίσης οδηγό για κάθε Χριστιανό, γιατί ένας Χριστιανός καλείται να μιμηθεί τον Χριστό στη θυσιαστική Του αγάπη.

Διαβάστε αναλυτικά: https://voskr.orthpatr.ru/node/233408