ΨΑΛΜΟΣ 109. ΕΡΜΗΝΕΊΑ!06 κρινεῖ ἐν τοῖς ἔθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν.

 6 κρινεῖ ἐν τοῖς ἔθνεσι, πληρώσει πτώματα, συνθλάσει κεφαλὰς ἐπὶ γῆς πολλῶν.

Εἰκόνα ἐσχατολογική, ποὺ περιγράφει μιὰ κατάσταση διαχρονική. Ἡ ἐνεργὸς παρουσία τοῦ Θεοῦ κρίνει τὰ ἔργα (καὶ τὴν ἱστορία ) τῶν ἀνθρώπων. Αὐτὴ ἡ κρίση ὁρίζεται ὡς ἔργο τοῦ Υἱοῦ, ὡς ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως διατυπώνεται στὸ εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη: οὐδὲ γὰρ ὁ πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ (Ἰωάν. 5,22).

Προσοχὴ ὅμως· ὁ Χριστὸς δὲν κρίνει ὡς δικαστὴς κατὰ τὶς ἀνθρώπινες ἀντιλήψεις, ἀλλὰ ἡ παρουσία του ἀποτελεῖ κρίση. Στὴν παραβολὴ τῆς

μελλούσης κρίσεως δὲν ὁρίζει ὁ Χριστὸς ποιοὶ θὰ εἶναι «πρόβατα» καὶ ποιοὶ θὰ εἶναι «ἐρίφια», ἀλλὰ ἡ παρουσία του ἀποτελεῖ κριτήριο γιὰ τὴν

«ἐκ δεξιῶν» καὶ τὴν «ἐξ εὐωνύμων» θέση ἑκάστου. Ἀποτέλεσμα αήττητο της παρουσίας εἶναι ἡ θέση ἑνὸς ἑκάστου «μὲ τὸν Χριστὸν ἢ «χωρὶς τὸν Χριστό».

Ὡς πρὸς τὸν στίχο, καταλαβαίνουμε ὅτι πρόκειται γιὰ εἰκόνα μιᾶς μάχης, ποὺ ἀργότερα τὴν περιγράφει ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψή του.

Ὅλα αὐτὰ τὰ κεφάλια ποὺ συνθλίβονται ἐπὶ τῆς γῆς, ὅλα αὐτὰ τὰ πτώματα, εἶναι οἱ ἑαυτοί μας ποὺ πρέπει νὰ συντριφτοῦν γιὰ νὰ ξαναζήσουμε.

Ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, ὑπάρχει τρόπος νὰ ξεδιψάσουμε – ὑπάρχει πράγματι τρόπος νὰ ξεδιψάσουμε! Καὶ θὰ ξεδιψάσουμε γιατὶ ὁ Μεσσίας, ὁ Χριστός, μαζὶ μὲ ὅλους μας πίνει ἀπὸ τὸ ἴδιο νερό. Δὲν ζητάει ἕνα νερὸ διαφορετικό. Μάχη δίνουμε, στρατὸς εἴμαστε, ἔχουμε ἐπικεφαλῆς

αὐτὸν τὸν χριστὸ Κυρίου. Αὐτὸς ὁ χριστὸς Κυρίου σ᾽ αὐτὴ τὴ μάχη συμμετέχει στὴ δίψα μας γιὰ μία ἐλευθερία καὶ πίνει ἀπὸ τὴν ἴδια πηγὴ ποὺ

πίνουμε ὅλοι μας καὶ ξεδιψάει, ὅπως διατυπώνεται στὸν ἑπόμενο στίχο:

7 Ἐκ χειμάρρου ἐν ὁδῷ πίεται· διὰ τοῦτο ὑψώσει κεφαλήν.

Ἀπὸ τὴ μιὰ ἔχουμε τὴν ὁδό – ὁδὸ Κυρίου. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔχουμε τὸ νερὸ ποὺ μᾶς ξεδιψάει καὶ μᾶς ζωογονεῖ – τὸ νερὸ ποὺ ἐξέβλυσε ἐκ τῆς

πλευρᾶς τοῦ ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ καὶ στὸ ὁποῖο βαπτιζόμαστε. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὄρθιος γιατὶ ἔχει λαό. Γιατὶ ἐδῶ ὑπονοεῖται ἡ παρουσία στρατοῦ, δηλαδὴ λαοῦ, δηλαδὴ ἁγίων, ὅπως μᾶς εἶπε ὁ ποιητὴς στὸν 3ο στίχο

τοῦ ψαλμοῦ: Μετὰ σοῦ ἡ ἀρχὴ ἐν ἡμέρᾳ τῆς δυνάμεώς σου ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν ἁγίων σου.