Ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ἄρτων VI. Συμπεράσματα!!!

Ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ἄρτων

 VI. Συμπεράσματα

Υπαινιγμό γιά τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ στή διήγησή μας ἀποτελεῖἡ  θαυμαστή πρόγνωση τοῦ θαύματος τοῦ πολλαπλασιασμοῦ στόδ ιάλογό του μέ τό Φίλιππο. Καταφανέστατη διακήρυξή της ωστόσο.  Αποτελεί τό ἀνήκουστο θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ πέντε κριθίνων ἄρτων καί δύο ὀψαρίων, ὥστε νά χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες,Χωρίς να συνυπολογίζονται τά γυναικόπαιδα, καί ἐπιπλέον νά περισσεύσουν 12 κοφίνια με κλάσματα. Τό θαῦμα αὐτό ξεπερνᾶ κατά πολύ τό ἀντίστοιχο θαῦμα τοῦ Ἐλισαίου στην Παλαιά Διαθήκη τόσο ποσοτικά ὅσο καί ποιοτικά, καθώς ὁ Ἰησοῦς παρουσιάζεται ὡς τό Κυρίαρχο ὑποκείμενό του καί ὄχι ὡς ἁπλό ὄργανο τοῦ Γιαχβέ. Από τήν ἄλλη πλευρά τό γεγονός ὅτι ὁ Ἰησοῦς “εὐχαριστεῖ”, πρίν πραγματοποιήσει τό θαῦμα, δείχνει τήν ἑνότητά του μέ τόν οὐράνιο Π ατέρα του καί ἀποκλείει τόν παραλληλισμό του μέ τούς θείους ανδρες τοῦ θρησκευτικού περιβάλλοντος τῆς ἐποχῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης, οἱ ὁποῖοι θά ἐνεργοῦσαν σέ ἀνάλογη περίσταση χωρίς οποιαδήποτε αναφορά στο θεῖο. Η πράξη τῆς εὐχαριστίας ἐκ μέρους του  Ἰησοῦ, ἂν καί προέρχεται καταρχήν ἀπό τά ἰουδαϊκά ἔθιμα τῆς τραπέζης, θα πρέπει οπωσδήποτε να ερμηνευτεῖ καί ὡς τύπος τῆς Χριστιανικῆς Εὐχαριστίας, κατά τήν ὁποία ὁ μετέχων λαμβάνει ὡςἄ  Αρτο το Χριστό καί μαζί μέ αὐτόν τή δωρεά τῆς αἰωνίου ζωῆς, ὅπως διακηρύσσει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς στό εὐχαριστιακό τμῆμα τῆς ὁμιλίας περί τοῦ ἄρτου τῆς ζωῆς. 

Από τη σύνδεση τῆς διηγήσεώς μας μέ τήν Ομιλία αὐτή προκύπτει ὅτι ὁ εὐαγγελιστής βλέπει στον τύπο τοῦρ Αρτου τόσο τήν προϋπαρξη καί τή θεία φύση τοῦ Ἰησοῦ ὅσο καί τή ζωοποιό θυσία του ἐπάνω στό σταυρό. Τό θαῦμα τῆς διηγήσεώς μαδείχνει ἐξάλλου τήν ἐσχατολογική αφθονία τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἰησοῦ, καθώς μάλιστα ὁ ἄρτος ἀποτελεῖ εἶδος πρώτης ανάγκης γιά τή διατήρηση τοῦ ἀνθρώπου στή ζωή. Ὁ Ἰησοῦς, πού παρέχει στο παρόν τίς ἐσχατολογικές δωρεές τοῦ Γιαχβέ, ὑπερβαίνει σαφῶς καί συγχρόνως σχετικοποιεῖ τή μανναδοσία τῆς Ἐξόδου, καθώς τό μάννα ἐκεῖνο δέ λυτρώνει ἀπό τό θάνατο, ἐνῶ ὁ δικός του ἄρτος, πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, ὁδηγεῖ στήν αἰώνια ζωή.

Ὁ Ἰησοῦς ἐξάλλου ἀρνεῖται τούς τίτλους του προφήτη καί τοῦ βασιλικοῦ μεσσία τοῦ Ἰσραήλ, τούς ὁποίους σπεύδει νά τοῦ ἀποδώσει στο τέλος τῆς διηγήσεως τό χορτασθέν πλῆθος. Μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ τέταρτος εὐαγγελιστής ἐπισημαίνει τήν ἀνεπάρκεια τῆς πίστεως πού ἀρκεῖται στήν κάλυψη τῶν προσωπικῶν ἐφήμερων ἀναγκῶν καί προσκολλᾶται στη δωρεά, χωρίς νά ἀνάγεται στην  Αναγνώριση τῆς πραγματικῆς ταυτότητας του δότη Ἰησοῦ. Τέλος, σημαντικό εἶναι στή διήγηση τό γεγονός ὅτι οἱ μαθητές πού συλλέγουν τα περισσεύματα καθίστανται ἀντικειμενικοί μάρτυρες τοῦ θαύματος, τό ὁποῖο διακηρύσσει ἔμμεσα καί ὁ ὄχλος, πού ἀναζητεῖ τόν Ἰησοῦ μέ πλοιάρια στη συνέχεια τοῦ κεφ. 6.