(Απόσπασμα από τη μαρτυρία ενός μαθητή του πατέρα Αντίμ που εξομολογήθηκε στον Παναγιώτατο 27 χρόνια)

 

Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Σπουδαίος εξομολογητής!

Είπε: «Κρατήστε την Ορθή Πίστη σαν κόρη οφθαλμού! Δεν υπάρχει σωτηρία χωρίς την αληθινή πίστη και το έργο των εντολών του Θεού!». Δίκαιη πίστη και μετάνοια! Μετάνοια και εξομολόγηση!
«Είμαστε αμαρτωλοί, αλλά τουλάχιστον ας διαφυλάξουμε την Ορθοδοξία! Όταν πάμε ενώπιον του Χριστού ας πούμε: Κύριε, διαφυλάξαμε την ορθοδοξία!».
Μόνο ο Θεός ξέρει πόσο έκλαψε, πόσο προσευχήθηκε, πόσο νήστευε, πόσο πρόσεξε, πόσο βοήθησε, πόσο αγωνίστηκε και θυσιάστηκε για την πίστη, για τη σωτηρία του και για πολλούς, πόσο έλεος είχε. και πόσο προσευχόταν για όλους, για την επιστροφή των χαμένων! Όλα έγιναν για όλους, με μεγάλη διάκριση για να σωθούν από την απώλεια χαμένες ψυχές που πιάστηκαν στις παγίδες της εποχής. Συγχώρησε πολλά, συγχώρησε όλους τους βλάσφημους και τους διώκτες του. Έλεγε όταν λέγονταν άσχημα πράγματα κι εμείς οι μαθητές στεναχωριόμασταν γι’ αυτό: «Ας γκρινιάζουν, είμαι χειρότερος απ’ όσο λένε...! Ο Θεός να τους ελεήσει και αυτούς!». Χωρίς κανένα ίχνος ψεύδους! Σκέτη ταπεινοφροσύνη!

Όταν όμως επρόκειτο για οποιονδήποτε συμβιβασμό σε θέματα πίστης, όταν επρόκειτο να κρατήσουμε την πίστη μας, ήταν «φωτιά και αχλαδιά»! Κάψτε για τον Χριστό! Για την Ορθοδοξία! Του είμαστε ευγνώμονες για όλη την αγάπη και τη θυσία, τον αγώνα για τη διατήρηση της αγαπημένης μας Ορθοδοξίας!
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, της απόρριψης, της αποστασίας, ο πατήρ Αντίμ ήταν φάρος, φως, στύλος της Ορθοδοξίας!
Ποίμανε με μεγάλη διάκριση! Με την προσευχή και τη συμβουλή του  ήταν υποστήριξη, βοήθεια, ενθάρρυνση για πολλούς!
Μια συμβουλή που μου έδωσε σε μια πιο δύσκολη περίοδο της ζωής μου, όταν στην πάλη με τα πάθη μου, μερικές φορές έπεφτα «θανάσιμα πληγωμένος»:  Να προσεύχεσαι σαν τον φοροεισπράκτορα που χτυπώντας το στήθος με τις γροθιές του φώναξε: Θεέ μου, ελέησέ με τον αμαρτωλό!!»

Στην τελευταία συνάντηση, λίγες μόνο μέρες πριν φύγει για τον Κύριο, μεταξύ άλλων προτροπών ο πατέρας είπε: «Προσευχηθείτε! Προσεύχομαι! Να σβήσει η φωτιά!!"
Μόνο αυτό μας μένει, προσευχή!
Όπως είπε και ο Fr Iustin: Δεν υπάρχουν πια ανθρώπινες λύσεις!
Αλήθεια, μόνο η προσευχή και τα δάκρυα θα μπορέσουν να μας βοηθήσουν...! Μετάνοια και πνεύμα ταπεινωμένο!
Θεέ μου, ας είναι το θέλημά σου!
Ο πατέρας Paisie Olaru έλεγε: Θεέ μου, κάνε με ό,τι θέλεις, μόνο μην με δώσεις στην κόλαση!

Ο πατήρ Αντίμ γέννησε πνευματικά πολλούς από τους μαθητές, μας μεγάλωσε, μας «έβαλε στο Μονοπάτι». Τώρα, με το έλεος και τη βοήθεια του Θεού, ας κρατήσουμε την ορθή Πίστη, ας μην πλανηθούμε! Οι καιροί είναι δύσκολοι!
Οι παγίδες πολλαπλασιάστηκαν!
Εμείς εναποθέσαμε όλη μας την ελπίδα στον Θεό, στο έλεος της Θεοτόκου, στην οποία ο πατήρ Αντίμ είχε μεγάλη ευσέβεια και μας προέτρεπε να την έχουμε και εμείς!
Σε ό,τι έμαθε ή δούλευε, σε όλες τις αποφάσεις, όποτε έπρεπε να πάρει μια απόφαση, ο πατέρας ήταν πάντα πολύ προσεκτικός ώστε όλα να είναι «κατά τους Αγίους Πατέρες»!
Τίποτα σύμφωνα με τη γνώμη ή το μυαλό κάποιου ή άλλα κριτήρια! Σε ό,τι αφορούσε με τους Αγίους Πατέρες!
Μας προτρέπει να διαβάζουμε όσο γίνεται περισσότερο από τους Αγίους Πατέρες και τις Αγίες Γραφές! Και στο Ψαλτήρι, καθημερινά!
Όταν ήταν δύσκολη η κατάσταση, για επιστροφή των χαμένων στην πίστη, για λύτρωση από κινδύνους, από τις παγίδες του «συστήματος» που μας θέλει «φυλακισμένους»: ψηφιοποίηση, τσιπαρισμό, εμβολιασμός, ο πατέρας συνέστησε την ανάγνωση του Ψαλτηρίου.
Προέτρεψε και προσευχήθηκε για την αφύπνιση των ανθρώπων που επιμένουν στην κοινωνία με την αίρεση του οικουμενισμού που νομοθετήθηκε στη σύνοδο της Κρήτης 2016. Μας προέτρεψε να προσευχηθούμε για όλους όσους δεν κατάλαβαν την αλήθεια για την προδοσία στην Κρήτη! «Προσευχήσου με δάκρυα, να πονέσει η καρδιά σου για όλους...!»
Και ας προσέχουμε πολύ, όσοι φυλάξαμε τον εαυτό μας από την αίρεση, γιατί η σωτηρία απαιτεί εκτός από ορθή πίστη και ομολογία, και έργο καλών πράξεων, μετάνοια, τήρηση των εντολών του Θεού».

Είθε ο Θεός να μετρήσει τον πατέρα Αντίμ με τους Αγίους!
Αιώνια η μνήμη!

(Απόσπασμα από τη μαρτυρία ενός μαθητή του πατέρα Αντίμ που εξομολογήθηκε στον Παναγιώτατο 27 χρόνια)