ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΊΑ.Στάρετς Ιωάννης Κρεστιάνκιν.Γραμματα.

Εκκλησία

 141    Σεβασμιώτατε, αγαπητέ Δάσκαλε! Ευλογώ!    

Ευχαριστώ για την καλή ανάμνηση. Έλαβα το γράμμα σας και στέλνω μια απάντηση. Η εποχή στην οποία ο Κύριος μας έφερε να ζήσουμε είναι η πιο ταραγμένη - η σύγχυση, η σύγχυση και η σύγχυση κλονίζουν το ακλόνητο, αλλά αυτό δεν είναι το τέλος. Έρχονται ακόμη πιο δύσκολες στιγμές.

Και η Εκκλησία, σύμφωνα με την υπόσχεση του Σωτήρος, θα ζήσει και θα εκτελέσει τη μεγάλη και σωτήρια υπηρεσία της μέχρι την τελευταία ημέρα της ζωής του κόσμου, και επομένως η φωνή της Εκκλησίας μέσω της κανονικά ορθής της Ιεραρχίας είναι η φωνή του Θεού για μας.

Δεν έχουμε πίστη ούτε σε ένα άτομο, ούτε σε ένα άτομο που φαίνεται άξιο ζωής, ούτε σε μια ομάδα ομοϊδεατών, ούτε σε όνειρα, ούτε οράματα, αλλά στην Εκκλησία - τη φωνή της Εκκλησίας. Η Εκκλησία δεν μπορεί να πάει υπόγεια, γιατί τότε θα πάψει να είναι για τον λαό αυτό που πρέπει. Επομένως, εσείς και εγώ πρέπει να περιμένουμε μια αποφασιστική αποφασιστικότητα από τον Παναγιώτατο και μόνο έτσι θα καθοδηγήσουμε τον λαό. Άλλωστε, αλλιώς μπορεί να πέσουμε σε ένα φοβερό αμάρτημα κατά της Εκκλησίας: χωρίς να το θέλουμε οργανώνουμε σχίσμα.

Δεν μπορούμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να πάρουμε πάνω μας ό,τι δεν μας χαρίζεται από τον Θεό. Και αυτός είναι ο δρόμος του Θεού. Και αν σκεφτόμαστε ανθρώπινα, τότε θα είμαστε εντελώς αδιάφοροι.

Ο Θεός βλέπει την ανθρώπινη καρδιά και η ζωή του καθενός είναι μια ζωντανή απεικόνιση του τι συμβαίνει στις καρδιές μας. Το σημείο του σταυρού είναι η μόνη μας σφραγίδα που έχει πνευματική δύναμη. Το να φέρουμε το σταυρό μας, να παλεύουμε με την αμαρτία, να φέρουμε ασθένειες, να συμπονέσουμε, να συλλυπηθούμε τους άλλους και πολλά άλλα - το να ζούμε σύμφωνα με τον Θεό είναι απόδειξη ότι φέρουμε τη σφραγίδα του Θεού στον εαυτό μας. Και τι είναι η τεχνολογία, οι υπολογιστές, η ανθρώπινη, ακόμη και εχθρική επιθυμία κάποιου να μας υποβάλει στην επιρροή του, τον Τύπο του; Ναι, τίποτα σε σύγκριση με τη μεγάλη σφραγίδα που μας έδωσε ο Σωτήρας για σωτηρία.

Πού είναι η πίστη μας, η σφραγίδα της σωτηρίας μας; Μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε κρυφά από εμάς, αλλά δεν θα έχει καμία δύναμη ή αξία - ο Θεός αγαπά έναν πρόθυμο δότη και ο εχθρός χρειάζεται την ψυχή μας σε εθελοντική υπηρεσία προς αυτόν. Επιλέγουμε το μονοπάτι εθελοντικά, με αγάπη και πόθο.

Ας δούμε ένα απλό παράδειγμα. Ένας άνδρας νοσηλεύεται σε ένα νοσοκομείο με την ελπίδα να αναρρώσει από την ασθένειά του και εκεί του χορηγείται μια θανατηφόρα ένεση αντί για μια θεραπευτική. Και ο αποθανών και εκείνοι που τον βοήθησαν να πεθάνει θα εμφανιστούν ενώπιον του Θεού. Πώς θα κριθούν; Πόσοι από τους υπηρέτες του Θεού πέθαναν στα δύσκολα χρόνια μέσω βίαιου απαγχονισμού, και όλοι θεωρούνται μάρτυρες, και οι αυτοκτονίες πεθαίνουν για την αιωνιότητα. Και το ίδιο συμβαίνει στη ζωή κάθε μέρα. Κάποιος δεν θα ζήσει για να δει αυτή την ανοιχτή επιλογή - είτε πίστη είτε ψωμί - αλλά η επιλογή του μονοπατιού της ζωής: είτε υπέρ του Θεού είτε εναντίον του Θεού - γίνεται στη ζωή κάθε ανθρώπου, τόσο νωρίτερα όσο και τώρα, και μέχρι το τέλος των ημερών του. Μόνο ένα κομμάτι ψωμί δεν είναι ακόμα στη ζυγαριά. Και θα έρθει τέτοια στιγμή. Ο Θεός ξέρει! Όσο περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν ενάντια στον Θεό, τόσο πιο γρήγορα πλησιάζει η τελική επιλογή. Η γη θα πάψει να παράγει ψωμί εξαιτίας της κακίας όσων ζουν πάνω της. Όλη η φύση θα φωνάξει στον Θεό από τις ανθρώπινες ανομίες. Το χωράφι της ζωής θα είναι κατάφυτο από αγκάθια και ζιζάνια, αλλά είμαστε εργάτες σε αυτόν τον τομέα, εργάτες στο χωράφι του Θεού.

Το Πνεύμα του Θεού πρέπει να διατηρηθεί, και αυτό είναι χαρά, ειρήνη, αγάπη, αποχή και ούτω καθεξής - εν Θεώ και κατά Θεόν. Μόνο αυτό δεν θα καεί στην τελική φωτιά, και μόνο αυτό θα μαρτυρήσει την εγκάρδια επιλογή μας, και κάρτες, διαβατήρια, αριθμοί, σφραγίδες - όλα θα καούν χωρίς ίχνος.

Ναι, φυσικά, ο κόσμος ορμάει με τελευταία ταχύτητα προς την Εσχάτη Κρίση. Ο αγώνας είναι ορατός και προφανής, αλλά ο αγώνας είναι για ψυχές, και όχι για τίποτε άλλο. Και όχι χωρίς τη συμμετοχή μας, όλα αυτά συμβαίνουν τώρα. Και ακόμη περισσότερο στο τελευταίο στάδιο, όταν θα πρέπει να δώσουμε την απάντηση: «πώς πιστεύουμε;»

Αναμένουμε λοιπόν τον λόγο του Σεβασμιωτάτου και δεν θα αμφιβάλλουμε ούτε λεπτό για την παντοδυναμία της Πρόνοιας του Θεού, που ξέρει να σώζει τους πιστούς και αυτούς που αγαπούν τον Θεό. Αυτό είναι το όπλο μας – η αγάπη για τον Θεό και την Εκκλησία. Και φάε ψωμί, ο Θεός το δίνει στον κόσμο. τρώτε πριν η έκδοσή του συσχετιστεί με τις πεποιθήσεις σας. Και καθήκον μας είναι να προστατεύσουμε την Εκκλησία από το σχίσμα και τις αιρέσεις.

Ζητώ τις ιερές προσευχές σας και την αρχιερατική σας ευλογία.

29 Ιανουαρίου 1998