Καὶ ἐνῶ ἡ ἀνθρώπινη ζωή φαίνεται μιὰ πορεία ἀπὸ τὴ γέννα μέχρι τον θάνατο καὶτὴν ταφή, στὴν Ἐκκλησία βιοῦται ὡς μία ἀναγωγὴ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης.

Διαρκῶς ὑπάρχουν ἀφορμὲς ποὺ θέλουν νὰ

σὲ ταράξουν. Ἄρα, συνέχεια βρίσκονται

δυνάμεις ποὺ σὲ ἐγείρουν στὸν ἀγῶνα καὶ

ὠθοῦν τὸ πλεούμενο τῆς ζωῆς σου στὸ λιμάνι

τοῦ προορισμοῦ ὡς ὑπὲρ ὕπαρξι ἀπὸ τὴν ὁποία γεννηθήκα

με καὶ ἡ ὁποία μας περιμένει νά μᾶς ὑποδεχθῆ, ὅπως ὁ πατέρας τῆς παραβολῆς ποὺ βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι γιὰ νὰ ἀγκαλιάση

τὸν γιό του ποὺ ἐπιστρέφει ἀπό τήν περιπέτεια τῆς ζωῆς καὶ νὰ ἀκολουθήση τὸ ἀτελεύτητο πανηγύρι τῆς χαρᾶς.

Ἡ ἀνθρώπινη σοφία εἶναι μωρία καὶ ἡ δικαιοσύνη ράκος ἀποκαθημένης. Ἡ κτιστὴ δημιουργία εἶναι ἀνάξια τῶν προσδοκιῶν καὶ

τῶν ἀπαιτήσεων τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ ἐνῶ ἡ ἀνθρώπινη ζωή φαίνεται μιὰ

πορεία ἀπὸ τὴ γέννα μέχρι τον θάνατο καὶ

τὴν ταφή, στὴν Ἐκκλησία βιοῦται ὡς μία

ἀναγωγὴ ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό.

Εξωτερικὰ ἔρχεται σκοτάδι ποὺ καταλήγει στὸν θάνατο. Εσωτερικὰ ἀνατέλλει φῶς

ποὺ γεμίζει τὰ πάντα μὲ ἀγαλλίασι ξένη.

Ὅταν τὸ φῶς τοῦ ἥλιου σβήνει ἐξωτερικά, μιὰ ἄδυτη αἴγλη ἀνατέλλει εσωτερικά.

Καταυγάζει τὰ σκοτεινά. Καὶ κάνει συντροφιὰ στὴ μοναξιά.