Αύριο η θεραπεία από τον Χριστό μας δύο δαιμονιζόμενων ανθρώπων.....

Αύριο η θεραπεία από τον Χριστό μας 

δύο δαιμονιζόμενων ανθρώπων..... 

Θλιβερή κατάληξη η αντίδραση των συμπολιτών τους 

μετά την απελευθέρωση από την δαιμονική επήρεια.....  

Όχι μόνο δεν χάρηκαν για την υγεία των πριν δαιμονιζομένων  

αλλά στεναχωρούμενοι που έχασαν την αγέλη των χοίρων 

(μιας και όταν μπήκαν σε αυτήν τα δαιμόνια  

ρίχτηκαν στο ποτάμι και πνίγηκαν)  

και φοβούμενοι ότι θα τους χάλαγε τις δουλειές 

(μιας και δεν ήταν σύμφωνη με τον Μωσαϊκό νόμο 

η εκτροφή των χοίρων) 

ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει από την περιοχή τους...... 

Και Εκείνος φυσικά αποχώρησε....

Έτσι δυστυχώς συμβαίνει και με μας..... 

Υπάρχουν ‘’περιοχές’’ στην ζωή μας που δεν Τον θέλουμε..... 

Βλέπεις η παρουσία Του θα σήμαινε 

το τέλος κάποιων απολαύσεων, 

την μη εκπλήρωση κάποιων επιθυμιών(προφανώς σκοτεινών....) 

Έτσι μας ενοχλεί το Φως Του.....Μας προκαλεί μια δυσφορία.... 

Όταν βέβαια(και για ''εκεί'' που) Τον είχαμε ανάγκη 

τότε ήταν απαραίτητος, τώρα...... μπορεί να πηγαίνει.... 

Κάποιοι μάλιστα πιο πονηροί δεν Τον διώχνουν αλλά 

Τον έχουν σε μια ‘’λελογισμένη απόσταση’’

(που λέει κι ένας παππούλης) 

τόσο...όσο...εεεε...μη μας κάνει και κουμάντο στις υποθέσεις μας..... 

Τι νομίζουμε η παρουσία Του στην ζωή μας έτσι είναι; 

έχει κόστος.... 

Χρειάζεται να ξοδέψουμε κάθε αμαρτία,  

κάθε πάθος που έχουμε αποταμιεύσει..... 

Το ζητούμενο είναι όχι απλά εάν είμαστε διατεθειμένοι  

να βαρέσουμε ‘’τους σκότους την πτώχευση’’  

αλλά πόσο πραγματικά μας λείπει και Τον λαχταράμε..... 

Και ξέρεις δυσκολευόμαστε όσο δεν παίρνουμε στα σοβαρά

τις ανάγκες της ψυχούλας μας....

Μακάρι να γνωρίζαμε τι χάνουμε.....

Είναι αυτό που μας λέει ο Άγιος Πορφύριος:

''Όσο πιο πολύ θα αγαπάμε τον Θεό, 

τόσο λιγότερο θα αμαρτάνουμε''...... 

Ξέρεις τι πράγμα είναι να μην έχουμε ανάγκη την αμαρτία;

 Πατήρ Ιωάννης Παπαδημητρίου.