Μνήμες Σχήματος-Αρχιμανδρίτη Ζωσιμα (Σοκούρ) 7

 Ο πατέρας μας δίδαξε όχι μόνο με τα απλά και ζωντανά λόγια του, με τα οποία άναψε τις καρδιές μας, αλλά κυρίως με το προσωπικό του παράδειγμα! Η θέλησή του ήταν εντυπωσιακή. Θα μπορούσε να υψωθεί πάνω από τη φύση του. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθε ιδιαίτερα άσχημα (υψηλή αρτηριακή πίεση, θερμοκρασία...), αλλά χρειαζόταν η παρουσία του, μπορούσε να αγνοήσει όλες τις προτροπές και τις προειδοποιήσεις των γιατρών και να βγει στον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην θα μπορούσε κανείς ακόμη και να υποψιαστεί ότι μόλις πριν από πέντε λεπτά ο ιερέας ήταν σχεδόν στα πρόθυρα του θανάτου (ένα τέτοιο θαύμα συνέβη το Πάσχα του 2001).

 

Θυμάμαι μια περίπτωση: πριν ακόμη αποτύχουν τα νεφρά του πατέρα μου, είχε μια επίθεση (εγκεφαλοαγγειακό ατύχημα), με αποτέλεσμα να χάσει την ομιλία του. Καλέσαμε έναν νευρολόγο από το Ντόνετσκ. Ένας μεγάλος φόβος μας κυρίευσε όλους, φοβόμασταν μην χάσουμε τον πατέρα μας... Και όταν έφτασε ο νευρολόγος, ο πατέρας κατάλαβε ότι ήθελαν να τον στείλουν στο νοσοκομείο (και πραγματικά δεν το ήθελε αυτό ), άρχισε να μαζεύει όλες του τις δυνάμεις, προσπαθώντας να σηκωθεί και να δείξει ότι είναι καλά. Όταν ο γιατρός άρχισε να ελέγχει τα αντανακλαστικά του και του πρότεινε να επαναλάβει «το κοράκι γρύλισε στην κορυφή των πνευμόνων του», ο πατέρας (ο οποίος προηγουμένως, ως απάντηση στις προσπάθειές μας να βάλουμε ένα κουτάλι στο στόμα του κατά τη διάρκεια των σπασμών, μπορούσε να εκπνεύσει μόνο σε έκπληξη θυμού και αγανάκτησης: «βγες έξω»), ξέσπασε με την ακόμα άτακτη και θολή γλώσσα του: «Το τυρί έπεσε έξω, και μια τέτοια απάτη ήταν μαζί του!» - και ο ίδιος ήταν τόσο ευχαριστημένος με το κόλπο του!..

 

Και αυτό μας έφερε όλους σε απερίγραπτη χαρά! Ο Κρίλοφ ήταν ένας από τους αγαπημένους του συγγραφείς...

 

Πάντα απαιτούσε κοσμιότητα και πειθαρχία, αλλά δεν άντεχε όταν το εσωτερικό χανόταν πίσω από το εξωτερικό και δεν υπήρχε φλεγόμενο πνεύμα. Είπε: «Δεν θέλω να είναι όπως στον στρατό... Το γράμμα σκοτώνει, αλλά το πνεύμα δίνει ζωή... Μη σε παρακαλούν, παγωμένο. Το πρόσωπο πρέπει να είναι φωτεινό και χαρούμενο. Το μοναστήρι είναι το μονοπάτι της χαράς!». Ο πατέρας μίλησε πολύ για την αγάπη του Θεού και το γεγονός ότι ένας Χριστιανός δεν έχει λόγο να είναι απελπισμένος: «Γιατί μας δημιούργησε ο Κύριος; Να σώσει ή να καταστρέψει; Φυσικά - για να σώσετε!.. Ποτέ μην φανταστείτε τον Κύριο ως σκληρό και τιμωρητικό! Με αυτό προσβάλλεις τον Κύριο» και, σηκώνοντας τον δείκτη του, συνέχισε: «Είναι μακρόθυμος και ΠΟΛΥ ελεήμων!»